Γιατί το Cyclocross είναι ιδανικό για χρήση πόλης; Ο "Θείος" προβλέπει το μέλλον...

Ενόψη Bicycle Film Festival και επικείμενου αγώνα cyclocross σκέφτηκα να βρω ένα ποδήλατο για να λάβω μέρος. Το θέμα ήταν να καταφέρω να βρω μία εργοστασιακή λύση και όχι κάποια κατ' ανάγκη μετατροπή κούρσας ή trekking - "λείπει η αλεπού από το παζάρι";

Η ιδέα για αγώνες cyclocross στην Ελλάδα υπήρχε από παλιά – νομίζω στην δεκαετία του 80 είχαν γίνει κάποιου είδους αγώνες αλλά τα τελευταία 25 χρόνια "το θέμα είχε ξεχαστεί".

Μετά από τις απαραίτητες συνενοήσεις με γνωστή αντιπροσωπεία επιβεβαιώθηκε πως θα είναι στη διάθεση μου για 2 εβδομάδες ένα "κανονικό" cyclocross ποδήλατο. Από την την στιγμή που το παρέλαβα και το έπιασα με το αριστερό χέρι δίπλα στην vespa για την διαδρομή μέχρι το σπίτι ήταν ξεκάθαρες οι ιδιαίτερες αρετές του. Ελαφρύ, στιβαρό και γρήγορο!

Ντύθηκα αμέσως, ο καιρός ήταν μουντός και νωπός, ότι πρέπει να ποδήλατο δηλαδή ή καλύτερα για ημι-λασπωμένο cyclocross! Ξεκινώντας να καβαλήσω διαπιστώνω ένα πρώτο πλεονέκτημα: Βασικό για χρήση πόλης είναι πως χρησιμοποιώντας πετάλια SPD, δηλαδή παπούτσι τύπου ΜΤΒ, μπορούμε να περπατάμε για τις διάφορες άλλες εργασίες μας χωρίς να φοβόμαστε μην φάμε καμιά γλύστρα με τα σχαράκια των carbon παπουτσιών μας ποδηλασίας δρόμου.

Φούσκωμα ελαστικών - πίεση 70psi και βλέπουμε πως θα πάει. Στην παραλιακή με κατεύθυνση προς Βούλα το ποδήλατο κυλάει γρήγορα, καταπίνοντας τις λακούβες και τις ανωμαλίες του οδοστρώματος με ιδιαίτερη άνεση λόγω της φαρδιάς διάστασης ελαστικών (700x30c). Δεν είναι το ίδιο γρήγορο με τα 19άρια της κούρσας αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αργό και μπορείς να κολλήσεις άνετα σε οποιοδήποτε γκρουπάκι βρεθεί μπροστά σου! Στην ανάβαση προς κρεμαστό Λαγό (μα γιατί δεν γίνονται αγώνες πια εδώ;) το ποδήλατο σκαρφαλώνει με ευκολία. Ο δισκοβραχίονας 46-36 είχε μήκος 170mm και βοηθάει στο στροφάρισμα. Το μικρό μήκος σε συνθήκες αγώνα είναι χρήσιμο και για να περνά εμπόδια, ξύλινα κομμάτια κλπ, χωρίς να "βρίσκει".

Μπαίνω αβίαστα στο χώμα αμέσως μετά το τελείωμα της ασφάλτου με κανονικό bunny hop, απλά σαν να είμαι με ΜΤΒ. Η αίσθηση κύλησης με είναι μοναδική. Η ταχύτητα που ανεβαίνει στην ανηφόρα λόγω συνδυασμού σχέσεων ταχυτήτων, χαμηλού βάρους και διαμέτρου ελαστικών μπορεί να συγκριθεί με 29er με κλειδωμένο πιρούνι. Σε σαθρό έδαφος, άμμο, κλπ "εργαλείο" περνάει ακάθεκτο αφού το στενό ελαστικό "κόβει λάσπη" γρήγορα και αποτελεσματικά. Επίσης φοβερή είναι η αίσθηση και η ταχύτητα στην κατηφόρα. Εκτός από την συνήθεια που χρειάζεται στην θέση οδήγησης "από κάτω" το ποδήλατο κατηφορίζει απροβλημάτιστα.

Πιστεύω πως το "βοηθάει" η μικρή σχετικά πίεση (για 28άρι ελαστικό) σε συνδυασμό με το "τρακτερωτό" πέλμα του ελαστικού. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ σχετικά με την πίεση των ελαστικών: Θα αναφερθώ "στα παλιά τα χρόνια" όταν τρέχαμε τους αγώνες ΜΤΒ του "Άθλου" και αργότερα σε GT & IDEAL cups πολύ πριν υπάρξουν δελτία ΕΟΠ στο ΜΤΒ. Tα πρώτα ΜΤΒ ποδήλατα δεν είχαν αναρτήσεις. Εννοώ καθόλου αναρτήσεις! Ούτε πιρούνι ακόμα και σε αγώνες downhill δεν υπήρχε πολλές φορές. Υπήρχε πάντοτε το θέμα επιλογής πιέσεων στα ελαστικά σε σχέση με το τι λάστιχο "φορούσες" (ότι είχε βρει ο καθένας δηλαδή...) και την μορφολογία του εδάφους (επικρατούσε η νοοτροπία επιλογής κακοτράχαλων-τεχνικών διαδρομών και δύσβατων μονοπατιών από τους διοργανωτές). Το σωματικό βάρος δεν μας πολύ-απασχολούσε αφού οι περισσότεροι ήμασταν 60-65 κιλά. Η επιλογή πίεσης ήταν ένα ρίσκο που είχε να κάνει με το κράτημα που επιθυμούσαμε σε ανηφόρα-στροφές, σε σχέση με την αποφυγή σκασίματος.

Αργότερα με την βελτίωση των αναρτήσεων οι πιέσεις άρχισαν να ανεβαίνουν με στόχο πάντα την αύξηση ταχύτητας στο χώμα. Επίσης οι διαδρομές στους αγώνες έγιναν πιο γρήγορες, πολλές φορές λιγότερο κακοτράχαλες, Μέχρι και την Ολυμπιάδα της Αθήνας με τα Larsen TT ή ελαστικά παρόμοιου πέλματος οι πιέσεις που έπαιζαν ήταν 45-55+psi. Mετά από αυτήν την περίοδο "υψηλών πιέσεων" ήρθε η εποχή των αναρτήσεων που κλειδώνουν, τα tubeless με τις χαμηλές πιέσεις, ο διπλός δίσκοβραχίονα και η μεγάλη διάμετρος ελαστικών (29ers). Λοιπόν το ποδήλατο cyclocross είναι ακριβώς έτσι. Διπλός δίσκος, χωρίς ανάρτηση, 28αρια ελαστικά, χαμηλές σχετικά πιέσεις. Μοιάζει με 29er δηλαδή; Περίπου...

Μπορούμε να πούμε πως με ένα 29er, κλειδωμένο, με ελαστικά χαμηλού προφίλ μπορείς να κινηθείς αξιοπρεπώς στην πόλη. Το θέμα είναι πως το cyclocross είναι πολύ πιο γρήγορο λόγω τιμονιού και αεροδυναμικής θέσης οδήγησης. Απίθανη αίσθηση σιγουριάς για λακούβες κλπ, κατεβαίνοντας από Βύρωνα, Παγκράτι, για να καταλήξω στο κέντρο πιστεύω πως είναι ότι καλύτερο για την πόλη. Το ποδήλατο με το 30άρι τρακτερωτό ελαστικό (λόγω μεγάλου διαθέσιμου χώρου σε φρένο, πιρούνι-ψαλίδι μπορεί να γίνει άνετα και 40άρι) έχει πολλές ταχύτητες 2x10 (της δοκιμής φορούσε Shimano 105 10s με κασέτα 24-12)

Φρένα cantilever που μεσουρανούσαν την δεκαετία του 90΄ ή τύπου V-brake και από φέτος επιτρέπονται και δισκόφρενα. Ήδη δραστηριοποιούνται εταιρείες που "οδηγούν" τις ντίζες της μανέτας κούρσας σε "διαχυτή" υδραυλικών δισκοφρενων. Μην σας μπαίνουν ιδέες αλλά από τώρα φαντάζομαι ένα carbon cycloX κουρσάκι με super record 11 και δισκόφρενα για δουλείες στην πόλη, προπόνηση Σούνιο και επιστροφή από Εθνικό Δρυμό - χώμα λέμε... Μάλλον γι' αυτό άλλωστε και πολλοί Ευρωπαίοι και όχι μόνο γείτονές μας το χρησιμοποιούν για τις καθημερινές τους μετακινήσεις εδώ και αρκετά χρόνια.

Έαν προσπαθήσω να συντάξω μια πολύ πρόχειρη ιστορική αναδρομή όσο με βοηθά η μνήμη μου για τα τελευταία 25χρόνια στο Ελληνιστάν, θυμάμαι τα εξής: οι πρώτες κούρσες - αυτές που είχαν οι πατεράδες μας - είχαν ελαστικά 27 & 1/4 (μεγαλύτερη διάμετρος από 28" μήπως σας θυμίζουν κάτι τα 29ers;). Επίσης είχαν "διπλές" μανέτες στο επάνω-οριζόντιο μέρος του τιμονιού οι οποίες έσπρωχναν τις κανονικές μανέτες. Με παρόμοια λογική τα μανετάκια των ποδηλάτων cyclocross παρεμβάλλονται στις ντίζες φρένου και τις τεντώνουν έτσι ώστε να φρενάρουμε.

Αργότερα τα ποδήλατα δρόμου κατέληξαν στην διασταση τροχού 700c (28'') με μανέτες φρένων εσωτερικών καλωδίων -όπως τα πρώτα Hellas και Rossin που τρέχαμε στην ΤΕΠΑ. Με την έξαρση του ΜΤΒ και την δυνατότητα διπλής χρήσης του οι περισσότεροι πήγαμε στην λύση ελαστικών slick στην πόλη. Επειδή όμως και αυτό δεν μας ήταν αρκετό δημιουργήθηκαν τα ποδήλατα fitness τα οποία ουσιαστικά ήταν ένας κάπως ενισχυμένος σκελετός δρόμου, με ίσιο τιμόνι και περιορισμό στην επιλογή ελαστικών λόγω σκελετού και φρένων. Λόγω της ευαισθησίας τους, ειδικά σε πόλη-λακούβα όπως η Αθήνα, φτάσαμε στις μέρες μας στα trekking με ίσιο τιμόνι, δυνατότητα δισκοφρένων και πολλές επιλογές σε ελαστικά 28".

Βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ ένα ποδήλατο με όρθια θέση οδήγησης να είναι "ικανοποιητικά" γρήγορο και έτσι φτάσαμε στην superfast-no gear-nobrakes λύση των fixedgear. Προσωπικά σαν λάτρης των ποδηλάτων πίστας, ειδικά αυτών της αντοχής (4άρι, πόντοι, scratch) πιστεύω πως τα fixed με την απλότητα και την ελαφρότητα τους είναι "βολικά" στην χρήση πόλης. Το 1987 νομίζω, υπήρχε μία ταινία με τον Kevin Bacon - Quicksilver, όπου τα singlespeed και fixedgear αλώνιζαν την Νέα Υόρκη. Από τότε μέχρι την έξαρση τoυ MashSF το 2005;, η ιδέα των fixed καλά κρατεί και αναπτύσσεται, δεν είναι όμως δυστυχώς για όλους.

Μου περνάει βέβαια και από το μυαλό πως η ποδηλατική βιομηχανία έχει στα πλάνα της λόγω παραγωγικών-οικονομικών λόγων να μας οδηγήσει στην καθιέρωση μίας ενιαίας διαμέτρου τροχού για δρόμο, πίστα, πόλη και ΜΤΒ. Οι 29 ίντσες μου φαίνεται δύσκολο έως και αδύνατο να επικρατήσουν ειδικά σε πίστα και δρόμο. Από οτι φαίνεται οι 28 ίντσες θα επικρατήσουν εάν τελικά "εφευρεθούν ως δια μαγείας" και στα ΜΤΒ μετά τα 29ers.

Μήπως τελικά αυτό που ψάχνουμε για το αφιλόξενο περιβάλλον της πόλης είναι το ποδήλατο cyclocross; Προβλέπω πως έρχεται η εποχή των cyclocross στα ποδήλατα πόλης!!!

Άντε καλό αγώνα να έχουμε...μείνετε συντονισμένοι!
ο Θείος - Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.