Γιατί δεν κοιμάμαι τα βράδια

Είναι γνωστό το πάθος μου να πηγαίνω σε αγώνες κι ας είμαι της γαλαρίας. Όταν συμβαίνει να έχει πολλούς αγώνες την ίδια μέρα μου δημιουργεί αναστάτωση!!

Αυτό συνέβη και στις 20 Μαρτίου. ΕΟΣ Αχαρνών, ΠΕΠΑ ή ΕΠΟΣΚ;

Πρώτα είπα ΕΟΣ Αχαρνών… Έχει και τα τρία αγαπημένα: τρέξιμο, ποδήλατο και περιπέτεια! Ωραίες διοργανώσεις, ασφάλεια (χωρίς να λείπουν οι τούμπες), όμορφες διαδρομές. Μπροστά οι ξυρισμένοι, συγκεντρωμένοι και αμίλητοι, πίσω οι αξύριστοι, με τους οποίους έχεις πολλά να πεις μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι!

Μετά είπα ΠΕΠΑ! Τον πρώτο μου έρωτα, την κουρσίτσα! Χρονόμετρο με γυναίκες που περιβάλλονται από ένα σμήνος άντρες! Εκεί χορταίνει το μάτι σου χρώματα, κράνη, ρόδες όλων των ειδών, μπουκαλάκια και ό,τι άλλο φαντάζεσαι. Πολλοί μυώδεις τύποι, με τους σφυγμούς να ανεβαίνουν στο max και τις γκριμάτσες της υπερπροσπάθειας να εναλλάσσονται…

Μετά πέρασε από το μυαλό μου η ΕΠΟΣΚ… Μετά έφυγε τρέχοντας. Ξέρετε, ντρέπομαι και λίγο να ανακατεύομαι με πρωταθλήματα στην ηλικία που αποφάσισα να ασχοληθώ με την ποδηλασία!

Ο Ρωμα(λαίο)ς προπονητής μου που ζωγράφισε και τη διαδρομή, μου είπε ότι θα είναι δύσκολη. Του ζήτησα να μου τη δείξει και…εκεί άρχισαν όλα! Έχασα τον ύπνο μου! Μικρούλα αλλά ατελείωτη, γλυκιά και σκληρή, μια πάνω, μια κάτω, μια (-ωχ-ωχ!) πολύ κάτω…Θέλω να την καταφέρω, θέλω, θέλω, θέλω, σκεφτόμουν και ονειρευόμουν ότι κατεβαίνω την τελευταία κατηφόρα. -Επ σας ακούω να γελάτε;

Ε, κι εγώ γέλασα, θυμάμαι. Είπα ότι θα με τιμωρούσε ο Θεός αν το παρακάνω κι αυτό έγινε μια φορά, με τιμώρησε. Έχω φάει μια ξεγυρισμένη τούμπα σε ένα άσχετο βρεγμένο μεταλλικό καπάκι στο δρόμο χωρίς πετρούλες και κλαδάκια (κλαψ). Σηκώθηκα με στραμπουλιγμένο δάχτυλο, αυχένα καθώς και μπόλικες μελανιές! Ε, τι χειρότερο θα πάθαινα τώρα; Αποφάσισα, θα το δοκιμάσω!

Και να’ μαι στην εκκίνηση με άλλες 4 γυναίκες και τους παίδες μπροστά. «Ήρθα γιατί ήταν ωραία η διαδρομή» μου είπαν και αισθάνθηκα ότι ίσως δεν είμαι τόσο αλλού! Με ανεβάζει να στέκομαι δίπλα σε γυναίκες δυνατές στο σώμα και στο πνεύμα! Και φεύγουμε, δηλαδή φεύγουν, οι δυο πρώτες γυναίκες εκτοξεύονται συγκεκριμένα κι εγώ τους παρακολουθώ να δω τι θα γίνει στο πρώτο «οπ» όπως το είπανε (λοφάκι διπλό και χαριτωμένο για ατελείωτα παιχνίδια από πιτσιρικάδες) και πότε θα τελειώσει το μποτιλιάρισμα για να το περάσω με ασφάλεια. Να πάρει, πάτησα πόδι στην κορυφή γιατί μου γλίστρησε το πεντάλ από το πόδι και έκοψα λίγο τον πίσω μου… (εχμ, είχα ξεχάσει να βάλω τα spd…όχι ότι δεν ήθελα να έχω τα πόδια μου κουμπωμένα!) Τα πρώτα χιλιόμετρα περνούν. Αισθάνομαι από το πρωί λίγο κουρασμένη αλλά ευτυχώς δεν με ρίχνει αυτό. Βγάζω τις πρώτες ανηφόρες, κάποιες λίγο πιο μετά τις «τρέχω» και λίγο, αλλά γενικώς με ενθουσιασμό βλέπω πως «το πάω». Σέρνομαι στην ίδια μαγική βελανιδιά που η βαρύτητα μεγαλώνει. Γύρο τον γύρο όλο και πιο πολύ. Κατεβαίνω την αγαπημένη μου κατηφόρα, δεν κοιτάζω μακριά να μην πάθω ίλιγγο, σταματάω στο βραχάκι-ας μην το κάνω κι αυτό σήμερα, (ευτυχώς δεν με έβγαλαν φωτογραφία σ’ αυτό το σημείο…). Λίγο πριν τελειώσω άλλη μια γύρα με πιάνει η πρώτη γυναίκα. Με χαιρετάει, μου φωνάζει, με ενθαρρύνει, ξέρω ότι τελείωσαν οι γύροι για μένα και αναρωτιέμαι εκείνη την ώρα πόσους γύρους θα έκανα αν με άφηναν να ολοκληρώσω… Τερματίζω. Η κούραση διαδέχεται τον ενθουσιασμό! Τα κατάφερα.
Το μεσημέρι έριξα έναν ύπνο…ούτε το άρθρο δεν πρόλαβα να τελειώσω...

Νύστα

Κάποιος είπε ότι η διαδρομή δεν ήταν για τους παίδες. Πολλοί ήταν εντυπωσιακοί, αλλά σε μερικούς κάποιος πρέπει πρώτα να τους διδάξει σωστή διατροφή…η μπανάνα αποδεδειγμένα δίνει πιο πολύ ενέργεια από τα κρουασάν. Κάποιοι πρέπει να είχαν κρουασανιά έξω από το σπίτι τους! Παίδες κάντε κάτι όχι μόνο για την υγεία σας, αλλά και για την κορμοστασιά σας!

Σήμερα μου είπαν πως στο γύρο Θυσίας θα δεχτούν τις γυναίκες της ΠΕΠΑ! Καλό μου μαξιλάρι, πόσο ακόμη θα αντέξω να μην κοιμάμαι;