Tour de Romandie

Η Κοzani Specialized Team ("KST") που είναι η παρέα του Μάρκου, του Δημήτρη και του Ηλία -η σειρά είναι ηλικιακή- συγκεντρώθηκε με τα Specialized της το Σάββατο το πρωί στις 18 Ιουνίου και ύστερα από έλεγχο πιέσεως ελαστικών και μικρορυθμίσεων στις μανέτες αλλαγών & φρένων ξεκίνησε κεφάτη με ηλιόλουστο καιρό την προπόνησή της.

Γρήγορη έξοδος λοιπόν προς Θεσσαλονίκη, αμέσως δεξιά προς περιοχή Κασλά, μετά Ι.Μ.Αναλήψεως και σε λίγα χιλιόμετρα είσοδος στην εθνική οδό Κοζάνης -Αθηνών. Μετά τις μεγάλες κατηφόρες φθάνουμε στο Βαθύλακκο και στον σχετικά ήσυχο δρόμο μετά, με μεγάλες ταχύτητες, είμαστε στην υψηλή γέφυρα των Σερβίων. Γρήγορο στροφάρισμα και σε λίγα λεπτά φτάνουμε στα Σέρβια. Τα αφήνουμε αριστερά μας περνώντας απ' έξω και με τη δεξιά στροφή ακολουθούμε το δρόμο προς Αθήνα.

Μπροστά μας, πλησιάζοντας τα Σέρβια υψώνεται ο τεράστιος ορεινός όγκος τμήματος των Χασίων. Τρομακτική και υποβλητική η εικόνα και η φράση που ακούγεται χαριτολογώντας στην παρέα είναι: “Το σημερινό ετάπ είναι το πρώτο που έχει βουνά. Το λόγο έχουν οι ανηφορίστες!”

Κάνουμε διάφορα σχόλια του τύπου: “Είμαστε το Head of the race, ή το Tete de la course!” ή ''αφήσαμε πίσω το peloton (!) αφού είμαστε οι πιο γρήγοροι του ετάπ σήμερα" κ.ά. "θα τερματίσουμε πρώτοι αφού είμαστε μόνοι μας!"

Ανηφόρες συνεχείς, εκπληκτικό τερέν (σε σχέση μ' αυτό της πόλης μας φυσικά) και η ανάβαση στην απόλυτη ησυχία των βουνών είναι μαγική. Περνάμε το Πολύρραχο και συνεχίζουμε ακάθεκτοι προς Μεταξά.

Ύστερα από μερικά χιλιόμετρα νά 'μαστε. Στάση για λίγες φωτογραφίες και επιστροφή από τον ίδιο δρόμο για να στρίψουμε αριστερά προς Ρύμνιο. Λίγο πριν την στροφή είμαστε όλοι κολλητήρι και ένα αυτοκίνητο δεινοπάθησε να μας περάσει. Εγώ έχοντας την εντύπωση κάποια στιγμή πως είναι ο Ηλίας πίσω μου και με προσπερνούσε διαπίστωσα πως είναι το όχημα! Τρόμος, "σαν μεγάλη δεν είναι η σκιά για νά 'ναι του Ηλία" σκέφτομαι...

Στροφή αριστερά και πάλι αριστερά και αρχίζουμε μια δαιμονιώδη κατάβαση περίπου δέκα χιλιομέτρων μέχρι την παλαιά γέφυρα του Ρυμνίου. Τα κοντέρ των Specialized έγραφαν πάνω από 70 χιλιόμετρα/ώρα. Ο Μάρκος και ο Ηλίας αφηνίασαν στην κυριολεξία. Και οι δύο κάνουν και mountain οπότε εκεί βρίσκεται η αιτία της ''ξεδιάντροπης'' συμπεριφοράς τους! Εγώ που κάνω αποκλειστικά δρόμο έστριβα και με διαφορετικό τρόπο και ανησυχούσα για πτώση, πράγματα που την παρέα μου δεν απασχολούσαν φαίνεται.

Περνάμε την γέφυρα του Ρυμνίου και μετά από μια ανηφόρα δύο περίπου χιλιομέτρων μπαίνουμε στην Αιανή. Εγώ μπήκα βέβαια στο χωριό αυτό για να βάλω το Roubaix SL2-S/Works μου στο στοιχείο, του δηλαδή στο άγριο παβέ της πλατείας. Ακριβώς όμοιο με του παβέ της Άρενμπεργκ, πιο κοφτερό όμως στις ακμές των cobbles. Το ποδήλατο Μ Α Γ Ι Κ Ο !!! Δε σηκώθηκα ούτε μία φορά διασχίζοντας όλη τη διαδρομή του. Χτυπιόταν, μπαινόβγαινε ανάμεσα στα πέτρινα κομμάτια του πλακόστρωτου, γλιστρούσε, αλλά ΤΙΠΟΤΕ. Απόλυτη απόλαυση. Το πίσω chainstay σολάριζε. Σαν να κυλούσα πάνω σε δονητή. Έφερα στο μυαλό μου αμέσως τον Tom Boonen, τον ποδηλάτη που είναι ο απόλυτος δημιουργός του και ουσιαστικά αυτός που εξέλιξε το Roubaix σε επίπεδο πρωταγωνιστικό στο ProTour σε συνεργασία βέβαια με την Specialized.

Τα τελευταία είκοσι χιλιόμετρα μέχρι την Κοζάνη ήταν χιλιόμετρα αποκατάστασης ουσιαστικά, με ψηλό cadence και με κανονική ταχύτητα γιατί η ώρα είχε πάει σχεδόν δύο το μεσημέρι και η θερμοκρασία ξεπέρασε τους 30 βαθμούς. Χορταστική διαδρομή συνολικής απόστασης ενενήντα χιλιομέτρων, με ιδανική αναλογία ανηφόρας-ευθείας-κατηφόρας, μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Σύμμαχος ο καλός καιρός, ύστερα από βδομάδες βροχών.