Ταξίδι στο Colorado (μέρος 1ο)

Πριν από λίγο καιρό, είχα την ευκαρία να επισκευθώ το Copper Mountain στο Colorado της Αμερικής ως προσκεκλημένος της Specialized και της Ελληνικής αντιπροσωπείας της, Kassimatis Cycling. Όπως κάθε Ιούλιο, η γνωστή Αμερικανική εταιρία διοργάνωσε και πάλι το International Dealer Event της ώστε οι αντιπρόσωποι και οι συνεργάτες τους να μπορούν να δουν από κοντά και να δοκιμάσουν τα ποδήλατα και τον εξοπλισμό της επόμενης χρονιάς.

Μέρα 1η - Καλημερούδια!

Με μόλις δύο ώρες ύπνου και μετά από 26 ώρες στο δρόμο για να φτάσουμε από την Αθήνα στο Copper Mountain, συναντηθήκαμε με τα υπόλοιπα μέλη της Ελληνικής ομάδας για να φάμε το πρωινό μας. Ήταν μόλις 6.30 το πρωί (τοπική ώρα), και κανονικά αν ήμουν στην Αθήνα δε θα πεινούσα καν τώρα, απλά επειδή ακόμη θα ροχάλιζα. Καταραμένο τζετ-λαγκ/αλλαγή ώρας/ υψόμετρο όλα μαζί! Ένιωθα σαν σάκος του μποξ μετά από προπόνηση του Ζαμπίδη! Αυτό που με κρατούσε τσιτωμένο ήταν το πρόγραμμα της ημέρας: Θα περνούσαμε το πρωινό μας με τους μηχανικούς που σχεδίασαν τα νέα mountain bikes της Specialized και μετά το μεσημεριανό θα είχαμε το MTB της αρεσκείας μας στη διάθεση μας για μερικές ώρες. Ποδήλατα που ακόμη δεν έχει δει καλά-καλά ο διεθνής ειδικός τύπος στη διάθεση μας για βόλτα. Πρέπει να το παραδεχτώ, πέρα από την περιέργεια και τον ενθουσιασμό μου, η ιδέα αυτή ικανοποιούσε και τον εγωισμό μου.

Μπήκαμε στο τεράστιο "Pavillion", μια τέντα εκδηλώσεων που είχε στηθεί ειδικά για τα γεύματα μας στη μία άκρη του χωριού, κοντά στα lifts. Ουάου! Τα πρώτα 2 δευτερόλεπτα σκέφτηκα ότι μάλλον με είχε πειράξει το υψόμετρο (βρισκόμασταν στα 3.000m) ή ακόμη κοιμόμουν, γιατί είδα μια λαοθάλασσα (300κάτι άτομα έμαθα αργότερα) με μπλουζάκια/φούτερ/τζάκετ/καπελάκια της Specialized και δύο γιγαντοθόνες να κάνουν αναμετάδωση το Tour de France. Πιάσαμε ένα τραπέζι και πήγαμε στον μπουφέ να "φορτώσουμε" καύσιμα για τις επόμενες ώρες.

Το πρωινό πλουσιότατο, μάλλον Αγγλο-Αμερικάνικο με τα αυγά του, τα μπέηκον του, τις τηγανίτες, τα γιαούρτια, τους χυμούς, τους καφέδες, τα φρούτα. Σίγουρα κάτι παραπάνω απ' ότι συνηθίζουμε να τρώμε στην Ελλάδα αλλά απαραίτητο για να βγάλουμε τις επόμενες ώρες!

Περάσαμε από τη γραμματεία όπου παραλάβαμε τα "δωράκια" μας: Από ένα σακίδιο Specialized γεμάτο καλούδια (σνακς, ηλεκτρολύτες, αντιλιακό, γλυκά κ.α.) και ένα κράνος S-Works 2D για τον καθένα μας (ωχ, και το είχα αγοράσει ήδη σε λευκό, δε βαριέσαι τώρα το έχω και σε μαύρο).

Μέρα 1η - Τα Προκαταρκτικά

Λίγο αργότερα η παρουσίαση "Performance Mountain Bike" ξεκινούσε, και εμείς πήραμε τις θέσεις μας σε μια αίθουσα γεμάτη από τα μεσαίας-προς-υψηλής και υψηλής κατηγορίας mountain bikes της εταιριας για το 2009. Οι μηχανικοί, με χαλαρό (ή μάλλον παρεΐστικο με αρκετές πλάκες) ύφος άρχισαν να μιλάνε για το νέο Epic, το νέο Stumpjumper Hardtail, το Stumpjumper FSR, το Enduro SL και όλα τα υπόλοιπα "υψηλής κατηγορίας" ποδήλατα βουνού της εταιρίας. Για τη νέα χρονιά, στόχος τους ήταν όλα τα ποδήλατα να είναι ελαφρύτερα, πιο άκαμπτα, πιο ανθεκτικά, πιο ευχάριστα. Εκτεταμένη χρήση ανθρακονημάτων, νέων τρόπων κατασκευής, ασύμμετρων ψαλιδιών, βελτιωμένων συνδέσμων στις αναρτήσεις, νέων σωμάτων ανάρτησης, μπλα μπλα μπλα. Μου φάνηκε πολύ "cool" ότι όση ώρα μας μιλούσαν, είχαν φροντίσει να περνάνε χέρι-χέρι τα τμήματα των ποδηλάτων και τα εξαρτήματα για τα οποία γινόταν λόγος. Είχα πια ξυπνήσει για τα καλά, δε νύσταζα καθόλου. Έβρισκα πολύ συναρπαστικά όλα αυτά που άκουγα, αλλά αυτό που σκεφτόμουν ήταν πότε θα έρθει η στιγμή να τα δω στην πράξη. Πότε θα απλώσω τα χεράκια μου πάνω σε όλα αυτά τα σούπερ-σέξι-βελτιωμένα ποδήλατα, να τα χαρώ στα τοπικά μονοπάτια!

Κάποια στιγμή, μια λεπτή φιγούρα με γκρίζο μαλλί μπήκε ήσυχα στην αίθουσα και κάθισε δίπλα σε κάποιον από τους παρουσιαστές. Ωπς, κάπου τον ξέρω αυτόν... είναι ο Ned Overend! Αν δε τον ξέρετε μάλλον θα είστε καινούργιοι στο MTB ή δε θα ξέρετε πολλά σχετικά με τη διεθνή αγωνιστική του σκηνή -ο τύπος είναι απλά ζωντανός Θρύλος και ένας από τους ήρωες των εφηβικών μου χρόνων! Έσκυψα και ψυθίρισα στον Νίκο "Γνωρίζεστε με τον Captain;" (ένα από τα παρατσούκλια του Ned). "Ναι" μου απάντησε, "θα σας συστήσω μετά την παρουσίαση" -όπως και έκανε. Ο Captain είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, φιλικός, με όρεξη για κουβέντα και ενδιαφέρον να ακούσει τον συνομιλητή του. Δε μπορώ να πιστέψω ακόμη ότι ο άνθρωπος αυτός κουβέντιαζε για ελαστικά ΜΤΒ μαζί μου, ζητώντας την προσωπική μου άποψη για όσα μοντέλα της εταιρίας έχω δοκιμάσει. Όταν έρθει η σειρά του να μιλήσει, με μια ήπια, ευγενική φωνή θα σου πει τη δική του γνώμη. Πολιτισμικό σοκ για μένα, όπου έχω συνηθίσει να ακούω απόλυτες γνώμες από ανθρώπους που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν τι λένε ή παπαγαλίζουν κάτι που άκουσαν και δε σε αφήνουν να μιλήσεις!

Μια βόλτα από το Specialized Concept Store για χάζι και ίσως κάποια ψώνια, για να εκμεταλλευτούμε και τις προνομιακές τιμές. Δεν καθίσαμε πολύ γιατί είχαμε μέρες μπροστά μας και τουλάχιστον εγώ ήθελα να φάω, να ξεκουραστώ λίγο και να κάνω όσο MTB προλάβαινα για την υπόλοιπη μέρα. Pavillion και πίσω στο δωμάτιο λοιπόν...

"What are you choices? Give me three bikes" μου είπε μια χαμογελαστή κοπελίτσα στο Demo Bike Pool. Της είπα "The S-Works Epic, the S-Works Stumpjumper, the Enduro SL". Γέλασε και με ενημέρωσε ότι το Epic ήταν περιζήτητο και για να μη περιμένω θα μου έδινε ένα Stumpy. Της έδωσα τα πετάλια μου και λίγο αργότερα με φώναξε ένας από τους μηχανικούς κρατώντας ένα S-Works Stumpjumper στο μέγεθος μου, στημένο σύμφωνα με τις πληροφορίες που τους είχα δώσει κατά την εγραφή μου (ύψος, βάρος). Ουάου, το μόνο που χρειάστηκε να κάνω ήταν να σηκώσω 1 ποντάκι τη σέλα, κατά τ' άλλα ήταν σα να είχα ετοιμάσει το ποδήλατο ο ίδιος!

Μέχρι να ετοιμαστούν και τα ποδήλατα της υπόλοιπης παρέας, καθίσαμε μπροστά στα lifts για ψιλοκουβεντούλα και χάζι. Μας πλησιάζει ένας ψηλόλιγνος γκριζομάλλης τύπος με κοντομάνικο καρό πουκαμισάκι, τζην, σακκίδιο στην πλάτη, και μας πιάνει κουβέντα "Τι κάνετε παιδιά; Θα πάτε για ΜΤΒ; Σας αρέσει εδώ; Από που είσαστε; Ααα, πολύ ωραίο μέρος! Έχετε δει τα μονοπάτια εδώ;"... Ήταν ο Mike Sinyard, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Specialized, ο οποίος μας είχε πιάσει κουβέντα στο "χαλαρό", σα να είμαστε γείτονες και να συζητάμε για τον καιρό. Γέλασα μέσα μου, γιατί σκέφτηκα ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε στην Ελλάδα, αν προσπαθούσα να πιάσω κουβέντα με τον ιδιοκτήτη μιας τόσο μεγάλης εταιρίας θα με σνομπάριζε ακόμη και η γραμματέας του!

Έτοιμη και η υπόλοιπη παρέα, και αποφασίσαμε να πάρουμε το lift για να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Εξ' άλλου, ακόμη και μετά το lift είχε αρκετές ανηφόρες. Μας φορτώνουν τα ποδήλατα και μετά από δύο λεπτά πήραμε και 'μεις τις θέσεις μας. Ζντουπ... Ζντουπ... Κλοπ... Βούλωναν τ' αυτιά μας όσο αφήναμε πίσω μας το Copper Mountain στα 3.000m και ανεβαίναμε ακόμη ψηλότερα... Κλοπ... Κλοπ... Κοίτα, ένα ελαφάκι! Τι είπες; Δεν ακούω... Κλοπ... Κλοπ...

Μέρα 1η - Η Πράξη

Κατεβαίνοντας από την καρέκλα του lift τα ποδήλατα μας περίμεναν στηριγμένα σε μια σχάρα. Ο Λουκάς έπιασε κουβέντα με έναν τυπάκο, και μετά από δυο λεπτά μας φώναξε προς το μέρος του. "Παιδιά, από εδώ ο Anthony, δουλεύει για την Specialized στην California και ξέρει τα μονοπάτια εδώ. Λέει να πάμε μαζί του να μας δείξει τα καλά". Συστήνομαι και ρωτάω τον Anthony τι ακριβώς έχει υπ' όψη του (ξενύχτι, κούραση, τζετ λαγκ, μεγάλο υψόμετρο - δεν ήμασταν ακριβώς έτοιμοι για το Red Bull Rampage). "We're going up to the Fat Marmot trail, you guys should come along!" είπε ο καινούργιος μας φίλος. Αυτό με άγχωσε λίγο, γιατί η ταμπέλα για το Fat Marmot είχε και μια υποσημείωση: "Most difficult". Του εξηγώ ότι δεν είμαστε τίποτα κατσίκια και κατέχουμε από τεχνική, αλλά είμαστε κάπως ταλαιπωρημένοι και δεν έχουμε όρεξη για χαζές τούμπες σούρας. "Nancie is doing it" είπε ο Anthony. Το βλέμμα μου σάρωσε την περίμετρο ψάχνοντας για κάποια λόκαλ Αμαζόνα Σφιχτομπουτίδου με χαμηλότερο ποσοστό σωματικού λίπους από εμένα και πλάτη κολυμβητή, ώστε να μπορέσω να πω "Χέσε μας ρε φίλε, εγώ δεν είμαι ατμομηχανή!". Η μόνη κοπέλα κοντά μας ήταν μια απλή -ίσως λίγο γεμάτη- τριαντάρα με φαρδύ σορτσάκι και εκδρομικά spd πάνω σε ένα Safire. Ωχ, ήττα φάγαμε, αυτή είναι η Nancie! Κουμπώνουμε τα πετάλια και φύγαμε.

Ω Θεέ μου, πρέπει να μου πήραν αίμα στο αεροπλάνο! Κλίσεις που ήταν θέμα μεσαίου δίσκου πίσω στην πατρίδα, με ανάγκασαν να κατεβάσω την αλυσίδα στο μικρό δισκάκι και να παίζω με τα μεγάλα γρανάζια πίσω. Τι ντροπή! Ο Anthony, η Nancie και ο Brian γέλασαν και μας καθησύχασαν, αλλά δε νιώσαμε και πολύ καλύτερα. Παιδιά που είναι ο Παναγιώτης; Ο φίλος μας από τη Λαμία είχε επιλέξει ένα Demo 7 και η ανηφόρα του φάνηκε ακόμη πιο δύσκολη. Στο τέλος της ανάβασης τον περιμέναμε και αυτός -ο αθεόφοβος- φάνηκε λίγα λεπτά αργότερα. "Χαράς το κουράγιο σου φίλε, εγώ θα είχα λακίσει" του είπα. Λίγο παραπέρα μερικές ταμπέλες με ονόματα μονοπατιών: Oh No (Ωχ Όχι), Too Much (Υπερβολικά Πολύ).... Που μας πάτε; Δε θα έρθετε Ελλάδα καμιά φορά; Θα σας φτιάξω εγώ!

Συνεχίσαμε ακολουθώντας έναν καλοσυντηρημένο δασικό δρόμο, και σε λίγα λεπτά ο Brian είπε "Φτάσαμε στο μονοπάτι". Κοίταξα αριστερά και είδα μια ταμπελίτσα που έδειχνε την αρχή του. Ένας-ένας πήραμε σειρά και μπήκαμε στο μονοπάτι. Επέλεξα να μπω προτελευταίος (το πήρα χαλαρά να δω πως θα μου βγει) με τελευταίο τον Brian, στο ρόλο της σκούπας. Με φυσούσε ο καθαρός βουνίσιος αέρας, ο οποίος αν και αραιός με βοήθησε να συνέλθω πολύ γρήγορα και να πιάσω τον μπροστινό μου σχεδόν κολλώντας στον τροχό του.

Δε θα μπω στη διαδικασία να σας πω εντυπώσεις για το ποδήλατο, όχι εδώ. Το S-Works Stumjumper είναι το κορυφαίο XC-Trail ποδήλατο της Specialized και για χάρη του παρόντος άρθρου ας πούμε απλά ότι καβαλούσα ένα πολύ καλό ποδήλατο.

Η εμπειρία του να κάνεις MTB στα μονοπάτια του Copper Mountain είναι τουλάχιστον μοναδική! Άψογα συντηρημένα, πεντακάθαρα (δεν είδα ούτε χαρτάκι τσίχλας σε ολόκληρο το βουνό, μάλλον ο κόσμος εδώ σέβεται το περιβάλλον του), με μελετημένες στροφές και κλίσεις. Κάθε στροφή είχε τη σωστή γωνία camber ώστε να μη πετάει έξω τους ποδηλάτες. όπου υπήρχε διάβρωση στο μονοπάτι επισκευαζόταν ή τοποθετούταν ξύλινη επικάλυψη για την προστασία του εδάφους. Όταν το μονοπάτι διασταύρωνε ρυάκι η ποταμάκι, υπήρχε μια άνετη, γεροδεμένη ξύλινη γέφυρα και δε χρειαζόταν καν να κόψεις ταχύτητα. Αλλού οι φυλλωσιές ήταν τόσο πυκνές που νόμιζες ότι ποδηλατείς σε τούνελ, και αλλού άνοιγαν και έβλεπες τον καταγάλανο, διαυγή ουρανό του Colorado. Ήταν ολοφάνερο ότι τα πάντα γίνονταν μετά από σοβαρή μελέτη, καθώς είχαν πετύχει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ fun, ομορφιάς, ασφάλειας και προστασίας του τοπικού οικοσυστήματος. Ήθελα να απορροφήσω το κάθε δευτερόλεπτο, να μην πάει στιγμή χαμένη...

Ακολουθώντας τη διαδρομή, φτάσαμε στο τέλος του Fat Marmot και μπήκαμε στο επόμενο μονοπάτι, το Red Tail. Κάναμε και μια-δυο στάσεις για ανασυγκρότηση. Κάποια στιγμή είχα τον Νίκο πίσω μου, πολύ κοντά "Βρε μπαγάσα πως πας έτσι, άλλος τρέχει στο Open Cup, άλλος πάει τάπα στο μονοπάτι, ε;" του φώναξα. Αφήναμε δυνατές κραυγές σαν μικρά παιδιά σε κάθε έκπληξη του μονοπατιού, σε κάθε γρήγορη φουρκέτα, σε κάθε πέρασμα πάνω από ξύλινο γεφυράκι. Είχα την κάμερα μαζί, αλλά δεν τράβηξα τίποτα από τη διαδρομή. Δεν ήθελα να μολύνω τις αναμνήσεις μου με την πεζή μου ανάγκη να τραβήξω φωτογραφίες για να τις δείχνω εδώ κ εκεί. Δεν ήθελα να διακόψω αυτό που ζούσα. Ίσως να έφταιγε η έλλειψη οξυγόνου ή η αδρεναλίνη και οι ενδορφίνες που κυλούσαν στις φλέβες μου, αλλά δε θυμάμαι να έζησα ποτέ μεγαλύτερη νιρβάνα.

Στην έξοδο μιας γρήγορης αριστερής φουρκέτας, ο εμπρόσθιος τροχός του Νίκου ψάρωσε, και το tubeless ελαστικό του "ρεύτηκε" και έχασε όλο του τον αέρα. Ουπς! Δεν είχαμε τρόμπα μαζί μας (και να είχαμε δεν αρκούσε), την κουβαλούσε ο Brian ο οποίος είχε φύγει πιο μπροστά, μαζί με την υπόλοιπη παρέα και τις σαμπρέλες. Λίγα μέτρα πιο κάτω το μονοπάτι διασταυρωνόταν με έναν δασικό δρόμο και ω, τι τύχη -περνούσε ένα φορτηγάκι συντήρησης του Copper Mountain. Τους κάναμε νόημα και σταμάτησαν. "Can you give my friend a ride down to Copper?" τους ρώτησα. "Sure!" απάντησαν και φόρτωσαν το λαβωμένο ποδήλατο. Πως αχρηστεύεται έτσι ένα πανάκριβο εργαλείο αρκετών χιλιάδων Ευρώ μόλις φύγει από μέσα του λίγος [δωρεάν] αέρας; Από τα παράδοξα της ζωής...

Ήμουν πια solo και μπήκα στο επόμενο μονοπάτι. Τελευταία χιλιόμετρα σκέφτηκα, να "σκίσω" λίγο το ποδήλατο. Δυνατές πεταλιές, απότομα κοψίματα του τιμονιού, πλαγιάσματα στις στροφές, αλματάκια στις μικροανωμαλίες του μονοπατιού... Τελικά το μόνο που κατάφερα ήταν να λαχανιάσω! Σταμάτησα τις ταρζανιές και συνέχισα τη διαδρομή μου γρήγορα, αλλά ομαλά -όπως ακριβώς όταν τρέχω σε αγώνες όπου δε θέλω να ρισκάρω περισσότερο απ' όσο χρειάζεται. Smooth... Έπιασα τη ροή του μονοπατιού, ένιωσα ότι ήμουν ένα με αυτό όπως μια σταγόνα που πέφτει μέσα στο ποτάμι και κατεβαίνει μαζί του. Νομίζω έτσι σχεδιάστηκε το μονοπάτι αυτό. Απίστευτο!

Μικρή απότομη ανηφόρα, αριστερή κατηφορική φουρκέτα, απότομη βουτιά μέσα σε πυκνές φυλλωσιές, πέρασμα από γεφυράκι (ο ήχος από το ρυάκι στ' αυτιά μου) και μετά ουρανός. Να το Copper πιο κάτω, εκεί είναι και το Demo Bike Pool, έφτασα πίσω. Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου, και ήταν πια ώρα να επιστρέψω το ποδήλατο. Δεν υπήρχε χρόνος να καβαλήσω το Epic που τόσο πολύ ήθελα, αλλά δε στεναχωρήθηκα -είχα μέρες ακόμη. Πίσω στο δωμάτιο, ζεστό ντους και ένα replay στο μυαλό τις νέες μου -πιο πολύτιμες και από χρυσάφι- αναμνήσεις. Relax στο κρεβάτι, χάζι το ταβάνι σα να ήταν οθόνη σινεμά. Εκεί έπαιζε ο προτζέκτορας του μυαλού μου ξανά και ξανά την απογευματινή διαδρομή. Πάλι καλά που η Nancie δεν ήταν pro...

Βραδυνό στο Pavillion, ντελισιότατη (=delicious+νοστιμότατη) κουζίνα, κουβεντούλα με άλλους καλεσμένους, μπυρίτσα "Fat Tire" στο απέναντι μπαράκι. Βραδιά Country και η αίθουσα όπου πριν από λίγο τρώγαμε άρχισε να μετατρέπεται σε πίστα χορού. Ένας Μεξικάνος ήπιε λίγο παραπάνω και ξεκίνησε να χορεύει break-dance, ή τουλάχιστον κάτι που αυτός νόμιζε ότι ταιριάζει στην περίσταση. Γελάσαμε λίγο και το διαλύσαμε να κοιμηθούμε, η κούραση της ημέρας μας είχε βγει πια για τα καλά.

Μέρα 2η - Ουστ, παλιοσύννεφα!

Δεύτερη μέρα στο Copper και το πρόγραμμα είχε πρωινό με κάλυψη Tour de France, και αμέσως μετά λεωφορειάκι και βουρ στην άλλη άκρη του χωριού για την παρουσίαση Urban/Comfort (κάτι από ποτό μου θύμισε αυτό, αλλά καμία σχέση). Το team σχεδιαστών και μηχανικών που ασχολούνται με το θέμα αυτό έκανε μια αναλυτική παρουσίαση της αστικής και τουριστικής σειράς ποδηλάτων της Specialized, δίνοντας πολλές λεπτομέρειες σχετικά με την επιλογή εξοπλισμού, χρωμάτων, ονομάτων και άλλων στοιχείων και λεπτομερειών που απαρτίζουν ένα ποδήλατο και ίσως ποτέ να μη δίνουμε πολλή σημασία, αλλά μπορεί να κάνουν όλη τη διαφορά. Είχα ψυλλιαστεί ότι το trend με την επίπεδη επιφάνεια στο πάνω μέρος του οριζόντιου σωλήνα πολλών καινούργιων citybikes (όχι μόνο της Specialized, αλλά και άλλων εταιριών, όπως η Scott) είχε σχέση με τη συνήθεια κάποιων να κάθονται εκεί όταν π.χ. περιμένουν στο φανάρι. Ο κ.Marco Sonderegger το επιβεβαίωσε, λέγοντας μάλιστα ότι αυτή είναι τώρα ή "cool" πόζα για να περιμένεις κάπου με το ποδήλατο σου. Και δε το έβγαλε από το μυαλό του, έχει γίνει σχετική έρευνα (!). Με την πετρελαϊκή και περιβαλλοντική κρίση που διανύουμε, το ποδήλατο έχει γίνει ακόμη πιο δημοφιλές ως μέσο μεταφοράς και έχουμε να δούμε ακόμη πολλές "trendy" απαιτήσεις.

Επιστροφή στο κέντρο του χωριού και γρήγορο σεμινάριο σχετικά με τη λιανική και τη διαμόρφωση των καταστημάτων λιανικής, για όσους επιθυμούσαν. Slideshow με υποδείγματα καταστημάτων και συμβουλές πως να προωθήσει κανείς το ολοκαίνουργιο ή ανακαινισμένο μαγαζί του. Όχι για μένα, αλλά χρήσιμη προσθήκη στην όλη εκδήλωση. Λίγα ψώνια στο Specialized Concept Store και βουρ για το μεσημεριανό μας.

Είχα ήδη αρχίσει να ψιλοβαριέμαι (και να νυστάζω, στην Ελλάδα ήταν ώρα για νάνι) όταν αρχίσαμε να περπατάμε προς το σχολικό κτίριο του Copper όπου γινόταν η παρουσίαση του SBCU (Specialized Bicycle Components University) και του BG Fit, της τεχνολογίας σωματομέτρησης και προσαρμογής του ποδηλάτου στον αναβάτη του. Η μεγάλη κόκκινη εταιρία έχει προχωρήσει τόσο πολύ στον τομέα αυτό, που έχει ολόκληρο κέντρο εκπαίδευσης στα κεντρικά της στην California όπου μπορεί κανείς να εκπαιδευτεί και να πάρει πιστοποίηση στη σωματομέτρηση. Εντυπωσιακό αλλά και συνάμα λογικό για μια εταιρία παθιασμένη με την εργονομία, όπως είναι η Specialized.

Βγήκαμε από το σχολικό κτίριο με κατεύθυνση προς το κέντρο του χωριού και πάλι. Ο ουρανός είχε αρχίσει να μαζεύει σύννεφα. Φτου, λες να βρέξει; Αφήσαμε τσάντες και τσαντάκια στο δωμάτιο, έριξα μια γρήγορη ματιά στον ορίζοντα ελπίζοντας να δω λίγο γαλάζιο. Μπα, τίποτα. Μάλλον θα βρέξει τελικά, όπως άκουσα νωρίτερα. Λίγα λεπτά αργότερα άρχισαν να πέφτουν ο πρώτες στάλες. Γαμώτο, δεν έχει ποδήλατο σήμερα. Βάλαμε τα τζάκετ μας και κατεβήκαμε για την παρουσίαση Designs for Women από την οποία ήλπιζα να έκανα κοπάνα για να ρίξω μερικές πεταλιές. Δεν το ήθελε ο καιρός όμως, έτσι μετά από λίγα λεπτά βρισκόμασταν σε μια αίθουσα γεμάτη γυναικεία ποδήλατα και άλλα καλούδια.

Όταν λέω "γυναικεία ποδήλατα" μη βιαστείτε να σχηματίσετε μια εικόνα ποδηλάτου βόλτας με καλαθάκι. H Eron και η Rachael που έκαναν την παρουσίαση είναι ειδικές στα θέματα γυναικείου σχεδιασμού και δεινές ποδηλάτισσες. Δεν καβαλάνε τα προϊόντα που εξελίσσουν. Τα λιώνουν! Μαζί με τις πληροφορίες που μαζεύουν από τις αθλήτριες που υποστηρίζονται από τη Specialized σε όλο τον κόσμο έχουν αναπτύξει μια σειρά από προϊόντα επιδόσεων αποκλειστικά για γυναίκες. Μας τόνισαν ότι ποδήλατα όπως το Era, το Safire και το Ruby δεν αποτελούν μικρότερες, "χαριτωμένες" εκδόσεις των αντίστοιχων ανδρικών μοντέλων (Epic, Stumpjumper, Roubaix) αλλά είναι εξ' αρχής σχεδιασμένα και κατασκευασμένα για το γυναικείο σώμα και τρόπο οδήγησης. Εντυπωσιακό ήταν το Era, το οποίο ήταν ελαφρύτερο από το Epic καθώς χρειαζόταν λιγότερο υλικό κατασκευής για να επιτύχει τα ίδια αποτελέσματα σε αντοχή και ακαμψία. Η οπίσθια ανάρτηση ήταν κατασκευασμένη για γυναίκες αναβάτες, με ειδικές βαλβίδες στο εσωτερικό της που ρύθμιζαν τη συμπίεση και επαναφορά ανάλογα. Το πιρούνι brain είχε δεχτεί κάποιες ελαφρές αλλαγές στο εσωτερικό του, επίσης για τον ίδιο λόγο. Σούπερ!

Η βροχή έξω τα είχε κάνει όλα μούσκεμα, και πέρασε αρκετή ώρα για να κοπάσει. Dinner time! Το πρόγραμμα έλεγε "Dine-Around" και μπορούσαμε να φάμε σε όποιο μαγαζί του Copper μας άρεσε. Οι οικοδεσπότες μας δεν είχαν αφήσει τίποτα στην τύχη, αφού είχαν δώσει στον καθένα μας από μία προπληρωμένη κάρτα αξίας $35. Διαλέξαμε ένα συμπαθητικό κατάστημα που λεγόταν "Incline" (Κλίση) και του οποίου το ντεκόρ ήταν ποδηλατικής έμπνευσης, με οθόνες που έδειχναν στιγμιότυπα από τα τελευταία ετάπ του Tour de France. Κάτι μεταξύ του Applebees και του ποδηλατάδικου της γειτονιάς σας, με ευχάριστη ατμόσφαιρα και εξυπηρέτηση. Η κουζίνα φουλ Αμερικανιά, με τα burgers, τις μπριζόλες και τα μεξικάνικα της. Φάγαμε μέχρι σκασμού και απόχωρήσαμε προς ύπνου μας. Φήμες λένε ότι το μεξικάνικο θέλει συνήθεια και όσοι από την παρέα το τίμησαν ίσως να ταλαιπωρήθηκαν λίγο μετά -ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε.

Ωραίο ήταν το χαλάρωμα, αλλά ήλπιζα να βγω για ποδήλατο την επομένη όσο τίποτα άλλο...

(Συνεχίζεται εδώ)

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•