Ταξίδι στο Colorado (μέρος 2ο)
- Κείμενο: Αλέξανδρος "Limas" Ιωαννίδης
Μέρα 3η - Μπονζούρ!
Μέρα 3η στο χάλκινο βουνό του Colorado και μάλλον είχα αρχίζει να συνηθίζω το υψόμετρο και το κλίμα, γιατί ήταν το πρώτο πρωινό μου εκεί που δεν ξύπνησα με πονοκέφαλο και το στόμα μου στεγνό. Δεν είχε χαράξει ακόμη καλά-καλά όταν άνοιξα τα μάτια μου, αλλά δε νύσταζα ιδιαίτερα. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και οι πρώτες αχτίδες του ήλιου είχαν αρχίσει να φωτίζουν πίσω από τη βουνοκορυφή που έβλεπε το παράθυρο μου. Κάθισα για λίγο στο παράθυρο περιμένοντας να φανεί ο ήλιος, ο οποίος πιστός στο "ραντεβού" του ξεκίνησε την καθημερινή του ανάβαση.
Ώρα για πρωινό, και ο πλούσιος μπουφές του Pavillion ήταν για άλλη μια φορά γεμάτος νέες γεύσεις. Μασούλημα και ψιλοκουβεντούλα βλέποντας Tour de France και μετά σύντομος περίπατος μέχρι το κτίριο όπου γινόταν η πρώτη παρουσίαση της ημέρας, "ATB/Kids". Δεν με ξετρέλαινε το συγκεκριμένο θέμα (προσιτά MTB και παιδικά ποδήλατα), αλλά δεν θα κρατούσε πολύ και θα ήταν καλό "ορεκτικό" για την επόμενη παρουσίαση.
Μπαίνοντας στην αίθουσα της παρουσίασης, ο έρωτας χτύπησε: Μπροστά από την οθόνη προβολής καθόταν ποζάροντας με νάζι το Fatboy! Αν δε γνωρίζετε το Fatboy, σας λέω εν τάχει ότι είναι ίσως το πιο στυλάτο ποδήλατο που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Πρόκειται για ένα μονοτάχυτο cruiser που θυμίζει κάτι μεταξύ μοτοσυκλέτας Harley Davidson και ποδηλάτου city. Τα φαρδιά στεφάνια και ελαστικά του έρχονται απευθείας από μικρή μηχανή street, είναι εξ' ολοκλήρου κατασκευασμένο από αλουμίνιο και τη θηριώδη μάζα του φρενάρουν μηχανικά δισκόφρενα από την Avid. Πα-νε-μο-ρφο!
Η παρουσίαση κύλησε γρηγορότερα απ' ότι περίμενα και ενώ μπορεί να μη μ' ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι προσιτές σειρές MTB και τα παιδικά ποδήλατα (ακόμη), άκουσα και έμαθα μερικά ωραία πράγματα. Ένα εμπόδιο που αντιμετώπισε το team των ποδηλάτων ATB/Kids ήταν το "εξευτελισμένο" δολάριο και τα [συγκριτικά] αυξημένα κόστη σε πρώτες ύλες και εργατικά. Πως θα μπορούσαν κρατώντας σταθερές τις τιμές να προσφέρουν καλύτερα ποδήλατα; "Δεν πρέπει να τιμωρείς κάποιον αν δεν έχει να πληρώσει πολλά λεφτά για ποδήλατο. Τι κι' αν έχει 350 δολάρια να χαλάσει όλα κι όλα, δε του αξίζει κάτι καλό;" ρώτησε ο επικεφαλής της παρουσίασης, Ben Capron. Μου άρεσε η φράση αυτή όπως την άκουσα. Συνέχισε λοιπόν ο Ben λέγοντας για τα "μαγικά" που έκαναν ώστε να πετύχουν το στόχο τους: Εξάλειψαν τους χαμηλότερους ποιοτικά σκελετούς από τα φθηνότερα μοντέλα των σειρών, αναβαθμίζοντας την ποιότητα σε πολλά από τα ποδήλατα τους χωρίς να τα ακριβύνουν, αφού οι αυξημένοι αριθμοί παραγωγής των σκελετών μείωσαν τα συνολικά κόστη. Όμορφα βαψίματα πλαισίων και πιρούνια με ασορτί χρώματα και αυτοκόλλητα (αλλά και λειτουργικά αναβαθμισμένα όπου αυτό ήταν δυνατό), αναβαθμισμένα δισκόφρενα μέσω του προγράμματος custom της Avid, ελαφρύτερο οπίσθιο κέντρο Specialized για πολλά από τα ATB καταργώντας τα φθηνά και θεόβαρα πίσω κέντρα της Shimano. Σε κάποια ποδήλατα είχαν τοποθετήσει την αλυσίδα KMC X9SL (εκείνες τις σέξι, τις χρυσαφί) που σαν ανταλλακτικό στοιχίζει περίπου €50 (διπλάσια χρήματα από την κορυφαία XTR!). Καθόλου άσχημα, μπράβο ATB team. Για να πω την αλήθεια, όταν μίλησαν για BMX και παιδικά αποφάσισα να πάω για τουαλέτα και ένα γρήγορο καφεδάκι (σόρυ!). Επιστρέφοντας στην αίθουσα η παρουσίαση τελείωνε και πήγα απευθείας στο νέο μου έρωτα, το Fatboy. Το χαζέψαμε με τον Παναγιώτη και τον Λουκά, βγάλαμε φωτογραφίες πάνω του, και ξαφνικά έρχεται ένας χαμογελαστός ξανθομπάμπουρας πιτσιρικάς και μας λέει με σπασμένα αγγλικά "Γουι καν τέηκ μπάηκ άουτσαηντ, ιτς οκέη!". Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένα τόσο ογκώδες και βαρύ ποδήλατο επιταχύνει τόσο γρήγορα!
Έξω η χαρά του παιδιού, παίρναμε εναλλάξ το "κτήνος" για μικρές βόλτες, φωτογραφίες, βίντεο και κακό. Όλοι ήθελαν να ανέβουν στο "χοντρό αγόρι". Όταν ήρθε στην παρέα μας και ο Νίκος, τον ρώτησα πόσο στοιχίζει το ποδήλατο μήπως και παραγγείλω ένα. Η λέξεις "δύο χιλιάδες ευρώ" που βγήκαν από το στόμα του με έκαναν να θέλω να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Ώπα φίλε, αυτά τα πράγματα θέλουν λίγο τακτ, δε μπορείς να μιλάς έτσι σε ερωτευμένους! Το ποδήλατο είναι ένα ποίημα και παρόλο που είναι βαρύ και μονοτάχυτο, κυλά τόσο ανάλαφρα που νομίζεις ότι βρίσκεσαι πάνω σε ένα μεσαίας κατηγορίας city -δύο χιλιάρικα όμως για ένα ποδήλατο που θα το είχα αποκλειστικά για τις βόλτες με τους κολλητούς μέχρι το πλησιέστερο Starbucks ήταν πολλά χρήματα και αφήνοντας την πεταλοκίνητη Harley στον επόμενο "τυχερό" αναγκάστηκα να της ψιθυρίσω "Ο μπαμπάκας πρέπει να φύγει τώρα μωρό μου, όταν μπορέσω θα έρθω πίσω για σένα, δε θα σε ξεχάσω". Ντράπηκα, γιατί ήξερα ότι έλεγα ψέμματα... Λίγο παραπέρα ο Παναγιώτης έδινε ρεσιτάλ σούζας πάνω σ' ένα P.2.
Performance Road και τα μυαλά στα κάγκελα! Transition, Tarmac, Roubaix, Langster, και η υπόλοιπη γκάμα ποδηλάτων δρόμου, πίστας και χρονομέτρου ανέβαιναν στη σκηνή ώστε η ομάδα σχεδίασης των ποδηλάτων δρόμου να εξηγήσει στο κοινό τα "τι-πως-γιατί" που τους οδήγησαν στο να επανασχεδιάσουν και να βελτιώσουν τα κουρσάκια της εταιρίας με τον τρόπο που το έκαναν. "O Tom Boonen μας είπε ότι έτσι είναι καλύτερο", "η νέα μηχανή τεχνητής καταπόνησης έδειξε το νέο πλαίσιο τάδε% ανώτερο από το προηγούμενο". "Δείτε ξανά το video σε αργή κίνηση, παρατηρήστε τα ψαλίδια...", "Τα συγκριτικά της αεροσύραγγας που βλέπετε μας αποδεικνύουν ότι...". Όση ώρα μιλούσαν ένας λεπτός, γραμμωμένος ψαρομάλλης κύριος τους έφερνε κάθε φορά το αντίστοιχο ποδήλατο. Τον κοίταξα σκεπτόμενος ότι είναι λίγο μεγάλος για να κάνει το βοηθό σε μια ομάδα 30άρηδων/35άρηδων μηχανικών. Ο Νίκος είδε που κοίταζα και μου ψιθύρισε "ο κύριος είναι ο αντιπρόεδρος της Specialized". Μπαμ! Σα να έφαγα σφαλιάρα στο σβέρκο, γύρισα και τον κοίταξα: "Τι λες τώρα, δεν περίμενα να είναι καν εδώ ο αντιπρόεδρος!". Όχι μόνο ήταν εκεί για να ακούσει και ο ίδιος την υπέροχη αυτή παρουσίαση, αλλά έκανε και το βοηθό των παρουσιαστών, την ώρα που μπορούσε να φωνάξει οποιονδήποτε στη θέση του. Μαθήματα ταπεινότητας στην άλλη άκρη της γης.
Μέσα σε τόσα εξωτικά ποδήλατα, ένα που με εντυπωσίασε πολύ ήταν ίσως και το φθηνότερο: Ένα μονοτάχυτο κουρσάκι πίστας Langster Monaco. Μια Αμερικάνα λολίτα με ιταλικά ρούχα. Φορούσε το βάψιμο "Martini Racing" (όσοι θυμούνται τις θρυλικές Lancia Delta Integrale και Lancia Stratos από τα ράλυ του '80 θα δακρύσουν) με ασορτί τροχούς. Θέλησα να κάνω τη λολίτα αυτή δική μου -πρέπει να το παραδεχτώ, μου αρέσουν τα περίεργα ποδήλατα- αλλά η χαριτωμένη κοπελίτσα με τα πράσινα μάτια στη γραμματεία μου είπε ότι μόλις με είχε προλάβει άλλος. Ο έρωτας μόνο με έρωτα περνάει και το φλερτάκι αυτό ίσα που με έκανε να ξεχάσω τον αδιέξοδο έρωτα μου με το FatBoy. Ιτς οκέη, πάμε γι' άλλα, πάμε για μάσα (ώρα για το μεσημεριανό μας)!
Μετά από ένα σχετικά ελαφρύ γεύμα (εγώ δηλαδή, γιατί κάποιοι δεν πρόσεξαν και πολύ) γρήγορο βάδην μέχρι το δωμάτιο και ετοιμασία για βόλτα με τα κουρσάκια που πριν από λίγο μας παρουσίασαν. Μόνο που έπρεπε να περπατήσουμε μέχρι την άλλη άκρη του χωριού για να πάμε στο Road Demo Ride και μας κακόπεφτε λίγο. Μισό λεπτό, μόλις 100m από εκεί που μέναμε η Specialized είχε στήσει μια τέντα και διέθετε ποδήλατα Globe (η city σειρά της) για τη μετακίνηση των φιλοξενούμενων της. Εδώ είμαστε, έξι Globe -στα σωστά μεγέθη μάλιστα- και τρεις κλειδαριές για να μετακινούμαστε σαν άνθρωποι. Σε χρόνο "dt" ήμασταν στο σχολικό κτίριο και "παραγγέλναμε" τα ποδήλατα της δοκιμής μας. Μέσα στις επιλογές μου ήταν ένα S-Works Roubaix με Durace και compact δισκοβραχίονα (Ultegra SL) το οποίο και μου ετοίμασαν σε λίγα λεπτά. Για να δούμε τι έχουν φτιάξει εδώ οι φίλοι μας...
Μέρα 3η - Clip in, ride out...
Κλικ! Κλικ! Κούμπωσα τα παπούτσια μου στα πετάλια και άρχισα να πεταλάρω πάνω-κάτω μέχρι να ετοιμαστούν και τα ποδήλατα των υπολοίπων. Μια χαρά οι ρυθμίσεις, σχεδόν δηλαδή: Ένα ποντάκι πίσω και άλλο μισό ψηλότερα η σέλα και ήμασταν οκ. Σε λίγα λεπτά ήταν έτοιμοι όλοι. Ο Παναγιώτης δεν είχε ξανακαβαλήσει κούρσα ποτέ, ενώ ο Λουκάς είχε ελάχιστη εμπειρία. Ασυνήθιστο θέαμα οι "κουρσάδες" με τα φαρδιά σορτσάκια του Freeride και σακίδια πλάτης! Είπαμε να πάμε μέχρι το Vail Pass το οποίο βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα παραπέρα και όχι πολύ ψηλότερα απ' ότι ήδη βρισκόμασταν. "How do we get to Vail Pass?" ρώτησα έναν από τους τεχνικούς εκεί, και δείχνοντας μου έναν στενό ασφαλτόδρομο μου είπε "Just follow the bike path". Bike path??? Είχε ποδηλατόδρομο το στη-μέση-του-πουθενά χωριό του Copper Mountain για να συνδέεται και ποδηλατικώς με το Vail Pass; Τι είπες τώρα! Ξεκινήσαμε για το Vail Pass λοιπόν, ακολουθώντας τον ποδηλατόδρομο...
Προσπερνώντας έναν αρκετά "μυρωδάτο" στάβλο, αρχίσαμε ν' ακολουθούμε την πορεία του ποδηλατόδρομου που θύμιζε φίδι, ένα τεράστιο ασφάλτινο φίδι μήκους μερικών χιλιόμετρων που λιαζόταν στον ήλιο του Colorado. Είχα ήδη αρχίσει να παρατηρώ πόσο καλά συμπεριφέρεται το ποδήλατο που καβαλούσα. Μέσα σε 3 χρόνια, το Roubaix έχει εξελιχθεί πάρα πολύ: Είναι σημαντικά ελαφρύτερο, και ενώ πεταλάρωντας νομίζεις ότι είναι πιο άκαμπτο από προηγούμενα μοντέλα, τα ασχημούτσικα "ακριδοπόδαρα" (δική μου λέξη αυτή) που έχει ως ψαλίδια απορροφούν αρκετά καλά κραδασμούς και ανωμαλίες του δρόμου. Πλησιάζαμε σε άλλο ένα ξύλινο γεφυράκι που περνούσε πάνω από το ποτάμι και είπα να μη φρενάρω, να δω πως το μαύρο "αμερικανάκι" θα περάσει πάνω από τις σανίδες. Κλαπ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντουπ-ντουπ! Μια χαρά το Roubaix στο γεφυράκι, περίμενα πολύ περισσότερο "ξύλο"! Δε σας λέω άλλα για το ποδήλατο όμως, ή θα κάτσω κάποια στιγμή να γράψω ένα review ή κρατώ τα υπόλοιπα για τον εαυτό μου (χεχε). Χαζεύοντας με τον Παναγιώτη είχαμε μείνει λίγο πιο πίσω, και ανοίξαμε ελαφρώς το ρυθμό μας για να προλάβουμε τον Νίκο και τον Λουκά που βρίσκονταν 100 μέτρα μπροστά μας.
"Τι ωραίο τοπίο!" είπα στον Νίκο μόλις τον έφτασα. Μου είχε ψιλοβγεί η γλώσσα, τα 3.000κάτι μέτρα δεν είναι για σπριντάκια αν δεν έχεις εγκληματιστεί. Το τοπίο όμως μια ομορφιά: Παντού πράσινο, δέντρα, χορτάρι, θάμνοι, μικρά πολύχρωμα λουλούδια που φυτρώνουν μόνο σε μεγάλα υψόμετρα, αριστερά και δεξιά του ποδηλατόδρομου ενώ το ποτάμι "έπαιζε" με το ασφάλτινο φίδι, και πότε το είχαμε αριστερά μας, πότε δεξιά μας. Το κελάρισμα του νερού ακουγόταν συνέχεια γύρω μας -τελικά η φύση είχε surround ήχο πολύ πριν από εμάς!
Λίγες στιγμές αργότερα ακούσαμε μια φωνή πίσω μας, "coming on your left!" μας φώναξε ένας ψηλός που φορούσε jersey της Gerolsteiner μαζί με άλλον ένα τύπο. "Αυτός είναι ο CEO της εταιρίας" μου είπε ο Νίκος. Οι δύο "σίφουνες" γύρισαν τα κεφάλια τους και μας χαμογέλασαν, συνεχίζοντας τον γρήγορο ρυθμό τους. Ωραίος ο CEO!
Ο Παναγιώτης και ο Λουκάς είχαν μείνει λίγο πιο πίσω, ενώ εμείς οι δύο "κουρσόβιοι" συνεχίζαμε ακάθεκτοι το τεμπάκι μας ανάμεσα στις φυσικές ομορφιές του Colorado. Αν είχαμε τέτοιες διαδρομές για κούρσα στην Ελλάδα, μπορεί να μην έκανα τόσο MTB! Ανηφοράκι, κατηφοράκι, ανηφοράκι, κατηφοράκι, στροφούλα αριστερά, στροφούλα δεξιά, ανηφοράκι... ήταν αυτό που οι Αμερικάνοι λένε "rolling hills", δηλαδή λόφους που τους ανεβαίνεις με τη φόρα που έχεις αναπτύξει κατεβαίνοντας τον προηγούμενο. Κάπως έτσι δηλαδή, γιατί το ήθελαν το πεταλάκι τους οι λόφοι αυτοί. Λίγη ώρα αργότερα μπήκαμε σε ένα μικρό τούνελ, στρίψαμε δεξιά βγαίνοντας και χοπ! Φτάσαμε στο Vail Pass.
Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους στάθμευσης γύρω από ένα μικρό πάρκο, έβλεπες οικογένειες που είχαν σταματήσει με τα αυτοκίνητα ή αυτοκινούμενα τροχόσπιτα τους και ξεκουράζονταν πίνοντας καφεδάκι. Ένα ρόφημα το ήθελα πολύ, αλλά σε περίπου μία ώρα είχα δώσει ραντεβού με μια όμορφη μελαχρινή δεσποινίδα και δεν ήθελα ν' αργήσω. Ροφηματάκι μετά λοιπόν. Μια τέντα SRAM στην άκρη του δρόμου, με προμήθειες και πληροφορίες για όσους είχαν επιλέξει να περάσουν από εκεί. Άνθρωπο μέσα δεν είδα, μάλλον η κλοπή εδώ δεν είναι συχνό φαινόμενο. Μας πρόλαβαν ο Λουκάς και ο Παναγιώτης την ώρα που ο Νίκος φορούσε το αντιανεμικό του και ετοιμαζόταν για την επιστροφή. Έβγαλα την κάμερα και τράβηξα μια φωτογραφία την ταμπέλα στο σταυροδρόμι, ξεκινήσαμε για πίσω.
Προσπερνώντας ένα ξανθό κοριτσάκι πάνω στο ροζ ποδηλατάκι της, παρατήρησα ότι δεν πήγαινε και σιγά. "Wow, you're really-really fast!" της είπα, και εκείνη με ένα ντροπαλό χαμόγελο απάντησε χαμηλόφωνα "Thank youououou!". Βρε το πιτσιρίκι, το κατέχουν το άθλημα οι ντόπιοι μάλλον... Η επιστροφή μας ήταν μάλλον γρήγορη, και ο δρόμος από τον οποίο είχαμε έρθει ήταν αρκετά πιο ενδιαφέρων στο ανάποδο του. Οι ανηφορικές φουρκέτες είχαν γίνει κατηφορικές, και μια στροφή 90 μοιρών πριν από ανηφόρα μας περίμενε κρυμμένη στο τέρμα μιας κατηφόρας. Κρατούσαμε όσο το δυνατό στα δεξιά του στενού ποδηλατόδρομου, γιατί ήταν απογευματάκι και αρκετός κόσμος εκείνη την ώρα ανέβαινε από την άλλη μεριά. Όσο δεν πατούσαμε την κίτρινη γραμμή στη μέση ήμασταν εντάξει εμείς και αυτοί. Κλαπ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντρρρντ! Ντουπ! Πάει το πρώτο ξύλινο γεφυράκι, ευθεία, κατηφόρα, μικρό ανηφοράκι, κατηφόρα, πάμε για το επόμενο γεφυράκι. Ωχ, κάπου την ξέρω αυτή τη μπόχα -να ο στάβλος που περάσαμε πριν. Μπαίνουμε σε ένα τσιμεντένιο κατηφορικό πλάτωμα και βουρ για το κτίριο του Road Bike Demo, μπροστά από το οποίο σταμάτησα με ένα nose wheelie (ένας τεχνικός με κοίταξε σα να ήθελε να πει "καλά ρε φίλε, βλαμμένος είσαι και κάνεις τέτοια με το κουρσάκι;"). Μια χαρά του Ρουμπεδάκι, τα κάνει όλα και συμφέρει -τα πετάλια μου παρακαλώ για να φύγω, με περιμένουν! :)
Μέρα 3η - Η όμορφη μελαχρινή
Για πότε πήρα το σακίδιο μου, μάζεψα τα πράγματα μου, ξεκλείδωσα το citybike μου και έφυγα για το κέντρο του χωριού δεν το κατάλαβα ούτε ο ίδιος. Φτάνω στον χώρο του MTB Demo Ride και βρίσκω τον Justin, με τον οποίο είχαμε πιάσει κουβέντα νωρίτερα σήμερα. "Είναι εδώ, όλα καλά;" τον ρώτησα. "Ναι, σε περιμένει" μου απάντησε. "Ωραία, πάρε τα πετάλια μου, πάω να επιστρέψω το citybike και έρχομαι" του είπα βγάζοντας ένα ζευγάρι Eggbeaters από την τσάντα μου. Τι να τα κάνει ο Justin τα πετάλια μου; Μα να τα τοποθετήσει στο μαύρο Epic S-Works που θα καβαλούσα σε λίγο ("η μελαχρινή" που λέγαμε)! Έδωσα σε μια δεσποινίδα κάποιες πληροφορίες σχετικά με το ύψος και το βάρος μου -δεν πέρασε πολλή ώρα, και το αντικείμενο του πόθου μου δικό μου για τις επόμενες ώρες!
Ο ουρανός είχε αρχίσει να μην είναι και πολύ γαλανός, και είχα ακούσει ότι αναμενόταν κακοκαιρία προς το τέλος της ημέρας, αλλά ήλπιζα να μη μου χαλάσει τα σχέδια. Τι κάνουμε για να κερδίσουμε γρήγορα χρόνο και απόσταση; Παίρνουμε το lift (κάθε ποδήλατο είχε επάνω του μια καρτούλα για δωρεάν χρήση των lifts). Η ανάβαση μου φάνηκε λίγο πιο σύντομη απ' ότι δύο μέρες νωρίτερα, ενώ παρατήρησα ότι μάλλον ήμουν ο μόνος που ανέβαινε για το βουνό εκείνη την ώρα. Όσο ανέβαινα, τα σύννεφα γίνονταν όλο και πιο πυκνά και η ατμόσφαιρα δρόσιζε αισθητά.
Πήρα το δρόμο για το Fat Marmot, την προχθεσινή μου διαδρομή -αυτό ήξερα, αυτό εμπιστευόμουν! Εξάλλου, μου άρεσε η δυνατότητα να συγκρίνω το καθαρά αγωνιστικό Epic με τον μεγαλύτερο αδερφό του, το Stumpjumper που είχα καβαλήσει εκεί την τελευταία φορά. Το μπαμπέσικο το Έπικ σκαρφάλωνε πολύ καλά και λόγω πώρωσης δεν μπήκα αμέσως στο μονοπάτι όταν έφτασα, αλλά συνέχισα λίγο επί του δασικού που ακολουθούσα, μέχρι που φτάνοντας σε ένα ίσιωμα βαρέθηκα τη μονοτονία του χωματόδρομου. Εκεί, σαν τον Φόρεστ Γκαμπ όταν συνειδητοποίησε ότι έχει τρέξει αρκετά, ξεκίνησα την επιστροφή μου. Για να πω την αλήθεια έπαιξε ρόλο το απειλητικά σκούρο γκρίζο χρώμα του ουρανού (με δυο μπουμπουνητά για συνοδεία), αλλά και οι προειδοποιήσεις που είχαν αναρτηθεί παντού για αρκούδες στην περιοχή -αν πετύχεις αρκούδα, την "έκατσες"! Είναι το μεγαλύτερο χερσαίο σαρκοφάγο και μπορεί σπριντάροντας να φτάσει τα 65Km/h!!!. Κατηφόρισα για λίγα λεπτά μέχρι που έφτασα ξανά στην αρχή της "Χοντρής Μαρμότας"...
Βουτιά στο μικρό κατηφοράκι δεξιά, και βρισκόμουν στην αγκαλιά του μονοπατιού που τόσο είχα ευχαριστηθεί την πρώτη μου μέρα στο Copper. Για να πω την αλήθεια, στα τεχνικά κομμάτια όπου είχα ν' αντιμετωπίσω ρίζες, πέτρες και βραχάκια (νεροφαγώματα δεν υπήρχαν λόγω άψογης συντήρησης στα μονοπάτια της περιοχής), το φουλ αγωνιστικό Epic φάνηκε να στερούταν κάτι σε σχέση με το Stumpy, αλλά λογικό και επόμενο ήταν: Το ένα είναι xc-racing ποδήλατο ενώ το άλλο xc-trail/all mountain. Είμαι σίγουρος ότι αν η σειρά δοκιμής ήταν η αντίστροφή δε θα ένιωθα έτσι, αλλά που Έπικ στο μέγεθος μου προχθές! Ιτς οκέη, βρισκόμουν στο μονοπάτι που με είχε κάνει τόσο ευτυχισμένο, καβάλα στο ποδήλατο που ήθελα σαν τρελός να δοκιμάσω τους τελευταίους μήνες. Είχαμε 2cm λιγότερης διαδρομής σε πιρούνι και πίσω ανάρτηση. Ε, και; Το βουνό ήταν ακόμη καταπράσινο, τα πουλάκια κελαηδούσαν και οι αρκούδες ήταν κρυμμένες στα λαγούμια τους (ελπίζω).
Λίγα λεπτά αργότερα "μπλιτς"! Έσκασε η πρώτη στάλα επάνω μου. Η δεύτερη ήρθε τρέχοντας πίσω της, ενώ αδελφούλες τους πλησίαζαν ταχέως. Η φύση γύρω μου μύριζε απίστευτα, κλασσική μυρωδιά βουνού λίγο πριν από βροχή. Βέβαια εκεί ψηλά η βροχή δεν είναι τόσο χαλαρή όσο στο υψόμετρο της θάλασσας όπου μένω πίσω στην πατρίδα -το μπλιτς-μπλιτς είχε αρχίσει να γίνεται "τακ-τακ" αφού ο στάλες που έπεφταν επάνω μου ήταν όλο και μεγαλύτερες, όλο και πυκνότερες. Έβαλα ένα παλαβό στοίχημα με τον εαυτό μου να προλάβω τη μπόρα κατεβαίνοντας γρηγορότερα από αυτήν, να δω τι κάνει και το "racing εργαλείο". Λίγο Χόλιγουντ, λίγο "Γκρικ μπραβάντο", πολύ Κολοράντο!
Έτρεχα σαν τρελός, σα να καιγόταν το σπίτι μου και να ήθελα να προλάβω τη φωτιά. Όταν έπεφτα σε απανωτές φουρκέτες ή δεν είχε δέντρα το μονοπάτι, βρεχόμουν. Όταν έβρισκα ευθείες ή κατηφόρες και τα έδινα όλα γλίτωνα για λίγο. Βρισκόμουν μάλλον ακριβώς στην άκρη της μπόρας και αυτό δε μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ. Ποιος είσαι εσύ ανθρωπάκι που θα ξεφύγεις; Ξαφνικά οι στάλες έγιναν πολλές, σα να βρισκόμουν σε κάτω από μια τεράστια ντουζιέρα που με κυνηγούσε -πάρε να 'χεις! Αν ήξερα ότι θα γινόταν τέτοιο πράγμα, θα άπλωνα τουλάχιστον λίγο Head Soulders στο μαλλί μου για να κάνω και ένα λούσιμο. Πολύ νερό...
Ήμουν πια μούσκεμα μέχρι το κόκκαλο και τα λάστιχα του ποδηλάτου με είχαν γεμίσει εκατοντάδες πιτσιλιές λάσπης. Κρύωνα λιγότερο απ' ότι περίμενα (μάλλον επειδή δε φυσούσε καθόλου) αλλά το μονοπάτι είχε γίνει ύπουλα γλιστερό. Χρειαζόταν παραπάνω προσοχή αυτή τη φορά, αλλά ευτυχώς θυμόμουν αρκετά κομμάτια της διαδρομής και δεν υπήρχαν πολλές εκπλήξεις. Το ποταμάκι κάτω από τα ξύλινα γεφυράκια ακουγόταν πιο δυνατά απ' ότι προχθές, μάλλον επειδή είχε φουσκώσει με τα νερά της βροχής, η οποία σιγά-σιγά μαλάκωνε. Μέχρι να φτάσω κάτω στο Copper και να τελειώσει η βόλτα μου η τρομακτική μπόρα που με κυνήγησε κατεβαίνοντας το βουνό είχε γίνει σχεδόν ψιλόβροχο. Ίσα να μου βρέξει τη βόλτα με τον μαύρο ανθρακονημάτινο σίφουνα δηλαδή!
Πίσω στο δωμάτιο, χρειάστηκα δύο ζεστά ντουζάκια απανωτά όχι τόσο για να συνέλθω από το μουσκίδι, αλλά για να φύγει η λάσπη από παντού. Την ώρα που έβγαινα από το μπάνιο μπαίνει μέσα ο Νίκος, σκεπασμένος με λάσπη από πάνω μέχρι κάτω φορώντας ένα τεράστιο χαμόγελο. "Έλα, που είσαι 'συ;" του λέω και αρχίζει να μου διηγείται ότι μετά που τους άφησα στο σχολικό κτίριο αγκαζέ με τα κουρσάκια, βρήκαν τον Anthony και την παρέα του οι οποίοι τους πήγαν για ΜΤΒ σε ένα άλλο μονοπάτι, πιο τρελό από ότι μπορούσα να φανταστώ. Ωραίο ακούγεται φίλε, αλλά εγώ έπαιξα κυνηγητό μ' ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο που ήθελε να με βρέξει και έχασα... αλλά το καταδιασκέδασα!
Ετοιμαζόμαστε στα γρήγορα και κατεβαίνουμε στην είσοδο του ξενοδοχείου, όπου συναντηθήκαμε με τον Λουκά και τον Παναγιώτη και πήγαμε γραμμή για το βραδυνό μας. Ο ψαρομάλλης αντιπρόεδρος της εταιρίας με το δίσκο στο χέρι μας ρώτησε αν θα μπορούσε να καθίσει μαζί μας για φαγητό και φυσικά δεχτήκαμε. Μας έπιασε κουβέντα και ενδιαφερόταν να μάθει πως μας φαίνονται τα ποδήλατα, η εκδήλωση, τα διεθνή αγωνιστικά δρώμενα, οι φετινές ομάδες του Pro Tour. Πιάσαμε κουβέντα για έρευνα και εξέλιξη και άρχισε να με ρωτά ποια ποδήλατα καβάλησα και πως μου φάνηκαν. Τι γνώμη είχα για τον επανασχεδιασμό της πίσω ανάρτησης του Epic, και βέβαια αν ένιωσα διαφορά στην ποιότητα της διαδρομής με την προσθήκη του swing link στην άρθρωση της ανάρτησης. Του απάντησα ότι η διαδρομή είναι πολύ ομαλή και τα ψαλίδια έχουν πολύ καλή πλάγια ακαμψία λόγω αυτού, και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του χαμογελώντας, σα να έλεγε "αυτό θέλαμε να πετύχουμε". Ταπεινός και μέσα στα πράγματα ο VP (vice-president), πραγματικά εντυπωσιάστηκα...
Μετά το φαγητό, οι οικοδεσπότες μας είχαν στήσει διάφορα φουσκωτά παιχνίδια όπως αυτά που βλέπει κανείς στους παιδότοπους -εμπόδια, λαβύρινθους, τσουλήθρες. Είχαν και έναν φουσκωτό διάδρομο όπου έδεναν δύο "εθελοντές" με λάστιχα bunjee και έτρεχαν τεντώνοντας τα -νικητής όποιος έφτανε μακρύτερα. Είδα πολλούς από τους μηχανικούς και τους υπεύθυνους marketing να παίζουν σα μικρά παιδιά και τους χάρηκα. Γελούσαν δυνατά και φώναζαν. Η παρέα μας μάλλον ένιωθε ψιλο-ψόφια και ενώ βρήκαμε πολύ ωραία τα παιχνίδια που είχαν στηθεί, δεν είχαμε όρεξη για συμμετοχή. Ώρα για ξεκούραση, η μέρα μας ήταν μεγάλη (2 παρουσιάσεις & πολύ ποδήλατο) και ένας ωραίος υπνάκος ήταν ότι έπρεπε. Γκουντνάητ!
Μέρα 4η - Silverthorne
H τέταρτη μέρα μας στο Copper Mountain ήταν και η τελευταία του event. Μάλλον χαλαρή, "casual" όπως θα τη χαρακτήριζαν οι φίλοι μας στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Πρωινό ξύπνημα και μπρέκφαστ -που αλλού- στο Pavillion. Μετά, η παρουσίαση του εξοπλισμού της Specialized: Κράνη, παπούτσια, γάντια, σέλες, ελαστικά κ.α. ανάλυση τεχνολογιών και εμπνεύσεων, εν μέρει με ζωντανά και εν μέρει με προβολή video σε γιγαντοοθόνη. Ένας από τους σχεδιαστές μας ρώτησε αν μας αρέσει ο John Bon Jovi, και αφού είπαμε ναι, ξεκίνησε την παρουσίαση υιοθετώντας όλες τις φιγούρες και κινήσεις του γνωστού σταρ της rock. Γελάσαμε αρκετά, και ακόμη περισσότερο όταν τελειώνοντας πήδηξε από τη σκηνή και παραλίγο να σκάσει πάνω σε κάποιον από το κοινό. Το χειροκρότημα ήταν εκκωφαντικό...
Φάγαμε μεσημεριανό και πήραμε το λεωφορειάκι που μας είχαν κανονίσει για το Silverthorne, την κοντινότερη πόλη που είχε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, ή μάλλον "εμπορικό χωριό" καλύτερα. Ήταν ώρα να ικανοποιήσουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες, και οι χαμηλές τιμές σε πολλά επώνυμα προϊόντα σε συνδυασμό με το χαμηλότερο από ποτέ δολάριο έκαναν την τοπική αγορά πολύ ελκυστική. Τζην γνωστών Αμερικανικών οίκων που στην Ελλάδα τα πληρώνουμε 120-150 Ευρώ, δεν κόστιζαν παρά 30-40 Ευρώ εκεί! Δυστυχώς η Ευρώπη -ή τουλάχιστον η Ελλάδα- δεν ακολουθεί τις ίδιες τάσεις της μόδας με την Αμερική, άρα και πολλά ρούχα, παπούτσια και άλλα καλούδια ήταν τελείως "άκυρα" για εμάς! Ψώνισα λιγότερα απ' ότι φανταζόμουν, ενώ πολλά από αυτά δεν προορίζονταν καν για μένα. "Όταν με το καλό πάω Νέα Υόρκη θα πάρω το αίμα μου πίσω" σκέφτηκα.
Επιστροφή στη βάση μας και ελεύθερος χρόνος. Ο Νίκος είχε να συναντήσει συνεργάτες του, ο Λουκάς είχε βουτήξει ένα ποδήλατο και είχε εξαφανιστεί, ο Παναγιώτης κ εγώ κάναμε μια βολτίτσα στο χωριό και κάτσαμε για μια μπύρα στον υπαίθριο χώρο του Incline, του μαγαζιού όπου είχαμε φάει το βραδινό μας πριν από δύο βράδια. Ήταν ένα υπέροχο, ηλιόλουστο απόγευμα και η πλατεία στην οποία έβλεπε το τραπέζι μας ήταν γεμάτη από κόσμο καβάλα σε ποδήλατα, πηγαίνοντας ή γυρίζοντας από κάπου. Σε ένα τραπέζι λίγο πιο πίσω καθόταν η Rachael από την παρουσίαση Designs for Women μαζί με κάποιους συναδέλφους της, γνωστές φάτσες. Λίγες στιγμές μετά, μια λεπτή φιγούρα φορώντας full face κράνος πάνω σε ένα Big Hit κατέβηκε όλο χάρη το δρόμο του lift και μπήκε στο χώρο που καθόμασταν. Βγάζοντας το κράνος, φανερώθηκε το πρόσωπο της Eron, της άλλης κοπέλας από τη "γυναικεία" παρουσίαση. Ωραίο στυλάκι στο ποδήλατο, πίσω στην πατρίδα θα τη ζήλευαν πολλοί "θωρακισμένοι" μαντραχαλάδες που επιδίδονται στα των καταβάσεων. "Ρε συ, τι έφτιαξε η τύπισσα;" ρώτησε ο Παναγιώτης.
Ώρα για το βραδινό μας γεύμα και highlight της βραδιάς ήταν μια επίδειξη μόδας με ποδηλατικό ρουχισμό της Specialized. Πολύ καλή πινελιά στην όλη διοργάνωση, με επίλεκτα μοντέλα όπως η Rebecca Rusch (παγκόσμια πρωταθλήτρια 24ωρου solo MTB). Σπάνιο θέαμα σίγουρα, με αρκετή δόση χιούμορ αλλά και σκέρτσου. Ακολούθησε ομιλία του Mike Sinyard που μας ευχαρίστησε όλους για την παρουσία μας εκεί και πρόσθεσε πόσο χάρηκε που μπόρεσαν να μοιραστούν όλα αυτά μαζί μας. Έχω δει πολλούς να λένε τέτοια πράγματα, αλλά αυτός το εννοούσε, έτσι φαινόταν στα μάτια του δηλαδή. Έδιναν βραβεία στους καλύτερους dealers κάθε χώρας, και ο Λουκάς παρέλαβε ένα κρυστάλλινο "κάτι" για λογαριασμό του εργοδότη του μαζί με πολλά συγχαρητήρια από τον "μεγάλο" αυτοπροσώπως!
Πιάσαμε κουβέντα με διάφορους, διάφοροι μας έπιασαν κουβέντα. Ο Νίκος ήταν κουρασμένος, ενώ εμείς αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα μέχρι το "Club-S" που είχε στηθεί στην άλλη άκρη του χωριού για τη διασκέδαση των φιλοξενουμένων. Σε 2 λεπτά -χάρη στο τοπικό λεωφορειάκι- ήμασταν εκεί. Ήταν βραδιά casino και οι διοργανωτές είχαν φέρει ρουλέτες και τραπέζια μπλακ-τζακ στο χώρο του Club, δίνοντας για αρχή στον καθένα αρκετές μάρκες ώστε να παίζει όλο το βράδυ. Οι νικητές θα κέρδιζαν δωροεπιταγές των $500 από το Concept Store. Καθόλου άσχημα! Είδα στο τραπέζι του μπλακ-τζακ τον Βούλγαρο φίλο μας Todor, ο οποίος έπαιζε τα τραπουλόχαρτα στα δάχτυλα του και χαμογελούσε. Μας ψιθύρισε ότι παλιά δούλευε σε καζίνο και ότι ήξερε όλα τα κόλπα. Δεν έκατσα μέχρι το τέλος, αλλά κάτι μου λέει ότι ο Todor τους πήρε τις... λύκρες εκείνο το βράδυ! Γνώρισα τη Sandy εκεί, μια συμπαθέστατη κοπέλα που αποκλειστική της δουλειά στη Specialized είναι να διοργανώνει και να συντονίζει αυτά τα events. Της είπα ότι έκανε εξαιρετική δουλειά και θεωρώ τη φιλοξενία μου εκεί ως "πέντε αστέρων". Χάρηκε, και είπε ότι τέτοιου είδους κομπλιμέντα είναι απαραίτητο "τονωτικό" για να συνεχίζει τη δουλειά της.
Αποφάσισα να φύγω, και χαιρέτισα όσους από τους ανθρώπους που είχα γνωρίσει παρευρίσκονταν εκεί. Δεν παρέλειψα να ευχαριστήσω τον Volker Echoff, υπεύθυνο Ευρώπης, ο οποίος μεσολάβησε όχι μόνο για να βρεθεί ένα Epic στο μέγεθος μου και να το καβαλήσω, αλλά και για τη γενικότερη φιλοξενία μας. Με προσκάλεσε να έρθω πάλι του χρόνου (μόνο η σκέψη του να ξαναζήσω κάτι τέτοιο με χαροποίησε πολύ). Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είμαι dealer της Specialized, δεν έχω καμία σχέση με κατάστημα και ο μοναδικός μου δεσμός με την εταιρία είναι ότι έχω κατασκευάσει και συντηρώ τον Ελληνικό τους ιστότοπο. Βγήκα έξω στο νυχτερινό αέρα του Copper και αποφάσισα να περπατήσω μέχρι το δωμάτιο. Ήταν μόνο δύο χιλιόμετρα, και ένιωσα ότι η επιστροφή με λεωφορείο δεν ταίριαζε πολύ στο όλο σκηνικό. Οι ήχοι του βουνού τα βράδυ είναι σκέτη μαγεία και ο περίπατος άξιζε κάθε ανάσα του. Σε λίγα λεπτά ήμουν στο δωμάτιο ξέροντας ότι αυτή η "φιέστα" είχε φτάσει στο τέλος της, και πως το επόμενο πρωί άλλοι θα τραβούσαν για Μεξικό, άλλοι για Γερμανία, άλλοι για Λας Βέγκας και άλλοι για Αθήνα...
Θα ήταν παράλειψή μου αν εκτός από τον Volker Echoff της Specialized για τη φιλοξενία του, δεν ευχαριστούσα και τον Νίκο Κασιμάτη της Kassimatis Cycling για την πρόσκληση του στο International Dealer Event της "μεγάλης κόκκινης εταιρίας". Το ταξίδι αυτό ήταν σχολείο για μένα, όχι τόσο επειδή γνώρισα τη Specialized λίγο καλύτερα ή καβάλησα ακριβά ποδήλατα που δεν είχε δει ακόμη ο υπόλοιπος κόσμος, αλλά επειδή είχα τη δυνατότητα της "τριβής" με ανθρώπους που η ποδηλατική κουλτούρα είναι η μόνη κουλτούρα που ξέρουν, και μπόρεσα να κάνω αυτό που αγαπώ περισσότερο (ποδήλατο!) σε ένα πανέμορφο μέρος που δεν ξέρω αν και πότε θα το επισκεπτόμουν από μόνος μου.
https://icycling.gr/arthra/icyclexperience/44-taksidi-sto-colorado-2#sigProId556ae543ab