Πιερία, σου ήρθα!

Ο ανταγωνισμός είχε αυξηθεί. Όχι μόνο ήταν περισσότερες οι συμμετοχές (180 αντί 172) αλλά ξέρω και από προηγούμενους αγώνες πως οι Βόρειοι δεν αστειεύονται. Δεν είμαι σίγουρος αν οφείλεται στους πιο χαλαρούς ρυθμούς ζωής.  Αλλά ένα είναι το αποτέλεσμα, είναι δυνατοί.

Αν πήγαινες λοιπόν με τις ίδιες δυνάμεις στον ένα και στον άλλο αγώνα η κατάταξη στους Πόρους θα ήταν καμιά εικοσαριά θέσεις πιο κάτω τουλάχιστον! Ας τα πάρουμε όμως ένα-ένα...

Το τρέξιμο

Χωρίς να είναι το απότομο υψομετρικό του Λουτρακίου, (:υπερ-συμπηκνωμένο και κακοτράχαλο) είχε τη δική του χάρη. Με το καλημέρα ανηφόρα. Εδώ άφησα τους παλμούς να ορίσουν τον ρυθμό. Εγκατέλειψα από το 1ο χιλιόμετρο όλους τους ισοδύναμους με εμένα. Εγκράτεια για αύριο σκεφτόμουνα. Σύντομα ξέμεινα μόνος μου. Ούτε πίσω μου δεν έβλεπα κανένα. Μπήκα πιο βαθιά στο δάσος και μόνο οι κορδέλες θύμιζαν πολιτισμό. Χτύπησε το ρολόι μου, ώρα για φαγητό. Ανηφόρες περπατητές και συχνές εναλλαγές τοπίων. Κάθε 500 μέτρα το σκηνικό άλλαζε. Στα μικρά κομμάτια που ίσιωνε έπιανες να τρέξεις για να φτάσεις στην επόμενη ανηφόρα λίγο πιο γρήγορα. Όλη η διαδρομή ήταν μέσα σε φυλλωσιές. Θαρρείς και έτρεχες κυνηγημένος στο άγνωστο. Ούτε καλά καλά μονοπάτι δεν υπήρχε σε κάποια σημεία. Εκεί σκεφτόσουν πως η κατεύθυνση της διαδρομής θα βγήκε με GPS όπως στην θάλασσα...μια ευθεία! Δεύτερος ανεφοδιασμός. Καλά μέχρι εδώ. Πάμε να ροβολήσουμε τώρα. Ανεβάζω στροφές. Και παλμούς. Θυμάμαι κάτι πειράματα με το πικάπ. Έπαιρνα τζαζ και την έβαζα σε 45 στροφές. Μετά θύμιζε ηλεκτρονική. Έτσι και η επιστροφή. Άλλος τελείως αγώνας. Τα δέντρα με περνούν γρήγορα και τα πόδια μου πάνε μόνα τους. Κατηφόρα μόνος στο δάσος. Ακούω τα βήματά μου και προσπαθώ να μην κοπανάω τις φτέρνες. Πολύ πιο δύσκολο να πιεις νερό, πρέπει να κόψω. Νιώθω μέσα σε ένα τούνελ από δέντρα. Το μαλακό στρώμα από φυλλώματα ετών στο έδαφος είναι μαλακό και φιλόξενο. Τα πόδια μου με πάνε και χαζεύω το τοπίο σαν να είμαι επιβάτης. Είναι ωραία να τρέχεις εδώ. Με ανεβασμένη την ταχύτητα και τη διάθεση μπαίνω σε ένα πέτρινο μονοπάτι με έντονη κλίση και αρκετά κενά και εμπόδια. Τώρα συμμετέχει όλο το σώμα, χέρια και κορμός. Οι παλμοί ανεβαίνουν, μα δεν υπάρχει περίπτωση να κόψω. Το μόνο που με κρατάει κάτω από τα 9/10 είναι ο φόβος για το ποδήλατο. Βοήθησε βέβαια το καταβατικό για να πάρω μια καλή γεύση από αυτό που θα ακολουθούσε την επόμενη μέρα. Μεγάλο μέρος του τελευταίου κομματιού ήταν κοινό. Καθώς περνάει η ώρα τα βρυσάκια γλυκογόνου τρέχουν και ο τερματισμός πλησιάζει. Ο γραφικότατος παλαιός Παντελεήμονας έφτασε. Λίγες ανηφόρες ακόμα δείχνουν την κλίση τους απειλητικά μετά το πανηγύρι της κατάβασης. Ύστερα από ώρες βλέπω πάλι συναθλητή. Παίρνω λίγο τα πάνω μου και οργανώνω την κούρασή μου για να πλησιάσω. Ξέρω πόσο περίπου μας μένει και δεν θέλω να δώσω παραπάνω ενέργεια. Ούτε γραμμάριο, αύριο κρίνεται ο αγώνας. Φτάνω μέχρι τον λόφο πριν τον τερματισμό. Ακολουθώ κάμποση ώρα έναν αθλητή και τον πλησιάζω πολύ αργά. Θα τον προλάβω; Για λίγη διαφορά ταχύτητας δεν θα τον είχα δει καθόλου στον τερματισμό. Αν τερματίσουμε διαφορετικά θα είναι με μικρή μόνο διαφορά. Ξέρω πως έχω πάει συγκρατημένα και έχω δύναμη φυλαγμένη. Εκείνος; Η τελευταία κατηφόρα είναι πανηγυρική. Πιάνομαι από τα δέντρα για να στρίψω από την ταχύτητα. Τελευταία στροφή και πάμε σπρίντ. Είναι πίσω μου. Περιμένω να του μιλήσω με τον τερματισμό. Είναι καλός στο τρέξιμο. Ίσως καλύτερος από εμένα.

Για άλλη μια φορά ο Μήττας μας ζητάει ζωντανά τις εντυπώσεις μας από τον αγώνα. Είμαστε ενθουσιασμένοι και οι δύο.

Λίγα βήματα και θυμάμαι πως εδώ και λίγη ώρα έχω αισθανθεί ένα μικρό ξυλάκι που έχει μπει στο παπούτσι μου. Κάθομαι κάπου για να το βγάλω. Λύνω, βγάζω την κάλτσα και...αποκάλυψη! Τρεις φουσκαλίτσες στα δάχτυλα και μια σκασμένη σε διάμετρο καρυδιού στην φτέρνα. Ωπ! Πρόβλημα. Αυτό που αισθανόμουν ήταν το διπλωμένο μου δέρμα. Κουτσαίνω ως τις πρώτες βοήθειες. Οι νοσοκόμες προσπαθούν να μου αποσπάσουν τη προσοχή καθώς κόβουν ό,τι εξέχει και ταΐζουν με betadine το μάρσιπο της φουσκάλας. Θολές σκέψεις για αύριο. Μα πως το έπαθα αυτό αφού είχα σφίξει τα κορδόνια μου;

Οι ώρες κυλούν. Οι μακαρονάδες αδειάζουν η μία μετά την άλλη. Σύντομα έρχονται και άλλοι αθλητές και η ταβέρνα στην πλατεία του Π. Παντελεήμονα γεμίζει με γνωστούς «πειραγμένους» με τον αθλητισμό. Γνωστές φάτσες, πειράγματα και χαμόγελα. Τρώω μέχρι να χορτάσω και μετά συνεχίζω να τρώω, απλά πιο αργά. Δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερο γεύμα μέσα στην ημέρα. Ό,τι φάω τώρα. Νέες αφίξεις από την Αθήνα, πρόβλημα με μια παρέα φίλων μας που το δωμάτιό τους δόθηκε αλλού και νυχτερινό ψάξιμο (για χώνεψη) ανά το χωριό για κενά δωμάτια. Η νύχτα ήρθε, ο Johnie Walker νύσταξε. Πάμε για ύπνο.

Το ποδήλατο

Πάμε πάλι ετοιμασία. Μέσα έξω η τσάντα για να βρω τα άτιμα τα εργαλεία που κρύφτηκαν στον πάτο. Διπλός αγώνας - διπλά μπαγκάζια. Αυτή τη φορά οι φίλοι μου ετοιμάζονται μαζί μου. Έχω μεγαλύτερο άγχος από χθες γιατί σήμερα θα είμαι κουρασμένος από την χθεσινή πιλάλα. Χάρτης στο τιμόνι, φαγητά και ανταλλακτικά στη θέση τους.Οι ετοιμασίες της τελευταίας στιγμής φαίνονται να είναι ατελείωτες. Σφίξε αυτό, βίδωσε εκείνο, καθάρισε το τρίτο, ξέχασες το άλλο...Η ώρα για την αφετηρία πλησιάζει.

Το ίδιο και εμείς. Στρίμωγμα με άλλους 200 νοματαίους. Όλοι έχουμε νούμερα ανάλογα με τον τερματισμό μας στο προηγούμενο αγώνα. Κοιτάζω ποδήλατα, φάτσα και αριθμό. Σκέφτομαι πως θα τα πάω. Μπαίνουμε στην σειρά εκκίνησης και αυτοσυγκεντρωνόμαστε. Εκκίνηση.

Η χθεσινή τακτική έπιασε. Την εφαρμόζω και σήμερα. Ο αγώνας είναι μεγάλος και δεν υπάρχει απολύτως κανένα στρίμωγμα κοντά για να έχει νόημα μια γρήγορη εκκίνηση. Αφήνω και πάλι να με περάσουν. Τόσοι, ώσπου έχω αμφιβολίες για το αν κάνω καλά. Πάω σε ρυθμό βόλτας καθώς θυμάμαι τη σούρα που ακολούθησε το γρήγορο πρώτο μισό στο Λουτράκι. Μισή ώρα αργότερα οι θέσεις έχουν σταθεροποιηθεί. Σήμερα έχω συνέχεια αθλητές γύρω μου. Δεν τρέχω μόνος. Έτσι πολύ συχνά παίρνω μηνύματα για το αν αφέθηκα και παω αργά ή αν περνάω κανένα και πάω καλά. Στις μεγάλες ανηφόρες με την χειρότερη κλίση βλέπω πως τραβάω ακόμα. Ωραία, αυτό είναι το κρίσιμο μέρος του αγώνα. Οι μικρές γρήγορες κατηφόρες κάνουν τους επίδοξους τρεχαντήριδες να αλλάζουν λάστιχο. Θέλει μέτρο. Προσέχεις τα λάστιχά σου για να σε προσέξουν. Ειδικά τώρα που είναι αρχή και το σώμα είναι κρύο και μαγκωμένο από την ανηφόρα. Αργότερα θα ακολουθήσει μπόλικο μονοπάτι. Εκεί θα δώσω. Έχω μάλιστα πει πως θα χρονομετρήσουμε με κάμποσους φίλους το καταβατικό μέρος. Από τη λίμνη ως την πηγή πρίν τον Π. Παντελεήμονα. Ωραίες σκέψεις μα έχουμε δρόμο ως εκεί.< Η λίμνη δεν φάνηκε ακόμα. Τα υψομετρικά μου δείχνουν τα μισά του αγώνα. Άλλα τόσα. Διάφορες σκέψεις ανεβαίνουν στο κεφάλι μου καθώς σκαρφαλώνω στην ανηφόρα. Προσπαθώ να κρατήσω δεύτερο δίσκο για να μείνουν οι σκέψεις πίσω και εγώ προσηλωμένος σε αυτό που κάνω τώρα. Φαίνεται να έχω να δώσω λίγο ακόμα. Ανεβάζω μια ταχύτητα. Μόλις δώ χάζεμα στην καρδιά γυρνάω σε γρηγορότερο στροφάρισμα. Το σενάριο μετά από αρκετά χιλιόμετρα σήμερα ξέρω πως πιάνει. Θα το ξανακάνω αυτό το κολπάκι. Ωπ, να ‘σου η λίμνη. Είναι πράγματι μεγάλη όπως την θυμόμουνα. Όλοι θα την προσέξουν για να πατήσουν εδώ. Και με αυτές τις σκέψεις φτάνω πολύ γρήγορα στην μεγάλη λασπολακούβα. Δεν υπάρχει διαφυγή. Φρενάροντας αποφασίζω να περάσω από αριστερά. Βλέπω ήδη τον ανεφοδιασμό καθώς πιτσιλιέμαι από το λάστιχο. Και αντικρίζω κάτι που είχα ξεχάσει. Την μεγαλύτερη ανηφοριά του αγώνα Τοίχος να με κοιτάει και να γελάει; -Νόμιζες πως τα ανέβηκες όλα;;;

Χαζεύω λίγο στο πετάλι για να μαζέψω κάνα δράμι γλυκογόνο και έρχομαι πιο μπροστά στη σέλα. Την ανεβαίνω, δεν θα πέσω αλλά σκέφτομαι πάντα την οικονομία δυνάμεων. Μένω πάνω για να περάσω δυο «σπρωχτούς». Στην κορυφή μαλακώνω το πάτημα για να έρθω στα ίσα μου. Μεγάλε, και τώρα απόλαυση. Με κράτησε είναι η αλήθεια λίγο σε αγωνία καθώς το υψόμετρο άργησε να ισιώσει. Μα δεν θυμάμαι καλά; Εδώ έπρεπε να κατηφορίζει. Άντε άλλη μια θέση. Έχω πάρει τα πάνω μου. Αντίθετα με το τρέξιμο εδώ η κατηφόρα είναι διάλειμμα για την καρδιά. Δώσε λίγο ακόμα, θα φτάσεις στο πάρτυ γρηγορότερα. Η πρώτη αχνή κατηφόρα έφτασε και βιάζομαι να βάλω μεγάλο δίσκο. Φοβάμαι λίγο για την αλυσίδα - μήπως βγει έξω. Προσπαθώ να κάνω πετάλι. Το μονοπάτι είναι φαρδύ και γρήγορο. Είναι στρωμένο με πλατανόφυλλα χρόνων. Δεν βλέπω το έδαφος και δεν ξέρω τι έχει από κάτω. Εύχομαι να μην πετύχω μεγάλη πέτρα και αφήνω τα φρένα. Μεγάλα νεροφαγώματα έχουν σκάψει αυλάκια σε όλες τις κατευθύνσεις. Πλησιάζω αγγίζοντας το δάχτυλο στο φρένο. Προσπαθώ να θυμηθώ πως μου είπε η μάνα μου τον άγιο. Ξερά λούκια και βαλτόδεις λάσπες με αναγκάζουν να κόβω αρκετή ταχύτητα. Αμέσως μετά ανασηκώνομαι στη σέλα και ξαναπιάνω ταχύτητα. Ο ήχος από τα λάστιχα στο αφράτο φύλλωμα του δάσους είναι χαρακτηριστικός. Ο αέρας θροΐζει λέγοντάς μου πως άξιζε τον κόπο η ανάβαση. Μεγάλη στροφή αριστερά. Την έχω δει αργά και δεν προλαβαίνω να φρενάρω γιατί απλά δεν φρενάρει. Γλιστράω ομαλά και σέρνομαι στα φύλλα. Άκακη σκέφτομαι και ξανακαβαλάω. Σύντομα θα ξαναπιάσω το ρυθμό μου. Θυμάμαι ενστικτωδώς πως σε αυτό ακριβώς το σημείο είχα ξαπλώσει και πέρυσι. Θα πρέπει να είναι ύπουλη στροφή. Άντε και του χρόνου άμα δεν παθαίνεις τίποτα. Η κλίση μεγαλώνει και το τερέν αγριεύει. Το πυκνό φύλλωμα διαδέχεται τις σποραδικές πέτρες και αυτό με τη σειρά του ...πέτρες. Τώρα χοροπηδάω πάνω από πέτρες και σκαλάκια. Ρε γμτ, περίμενα να περνάω περισσότερο κόσμο. Τι διάολο, όλοι γρήγοροι γίναμε; (ιδιόμορφος αυτοσαρκασμός)

Το μονοπάτι είναι το ίδιο με χθες εδώ και ώρα. Ξέρω τι θα ακολουθήσει. Δεν είμαι ευχαριστημένος από την ταχύτητα. Έχουμε βάλει και ένα στοίχημα.< Αλλά ο αγώνας βγήκε χωρίς την ψυχή μου, αυτό είναι επιτυχία. Το μονοπάτι τελείωσε, ο αγώνας όχι. Τα κουρασμένα πόδια, πρησμένα από την όρθια θέση στην κατηφόρα, προειδοποιούν για κράμπες με την πρώτη ανηφόρα. Φτάνω στην πηγή στην είσοδο του χωριού και πατάω. Αδύνατο να υπολογίσω πόσο χρόνο έκανα όσες προσπάθειες και αν ξανακάνω. Το μυαλό δεν δουλεύει. Πάμε ανηφόρα πάλι και μέσα στο χωριό. Στην κεντρική πλατεία οι θαμώνες αφήνουν το πιρούνι τους για να χειροκροτήσουν. Τους απαντώ με λίγο ορθοπέταλο αλλά σύντομα τα καλντερίμια με καθίζουν κάτω. Βάζω πόδι γιατί είδα τη σήμανση για δεξιά πολύ αργά. Καθιστός στη μύτη της σέλας ανηφορίζω τις άστρωτες πέτρες του πλακόστρωτου. Κι άλλος κόσμος. Ανεφοδιασμός. Δεν βλέπω κανένα μπροστά μου. Ρωτάω πόση ώρα έχω από τον μπροστινό. Μένουν ακόμα πέντε χιλιόμετρα. Αναθαρρεύω. Τελειώνουμε, μπορώ να τα δώσω όλα. Όλα όμως δεν είναι αρκετά για τις τελευταίες ανηφόρες που μας επιφυλάσσει ο Μήττας. Ακόμα και με τις αλλαγές που έκανε από πέρυσι παραμένει αδύνατο να μείνω πάνω στο ποδήλατο. Πάμε με σπρώξιμο. Βλέπω κι άλλους μπροστά. Χρονομετράω πόση ώρα απέχω από τους μπροστινούς μου. Σε κάποιο σημείο η σήμανση με μπερδεύει και χάνω χρόνο. Σπρώξιμο και πάλι μα γλιστράει κιόλας. Μονοπατάκι ανηφορικό, και μετά μονοπατάκι με σωλήνα ποτίσματος που δεν ξέρει από ποια μεριά θέλει να είναι. Συνεχώς αλλάζει θέση και κάθε φορά γλιστράνε τα λάστιχα. Δεν σε αφήνει να πας γρήγορα ή να χαλαρώσεις τον κορμό. Πλησιάζω στο τέρμα. Η καθαριότητα που κράτησα σπιλώνεται από τις τελευταίες λασπολίμνες. Κόβω αλλά δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής. Πέφτω μέσα. Αμέσως μετά τα λάστιχα μοιράζουν λάσπες παντού. Ωπ, να και μία στα γυαλιά. Νιώθω τα πόδια μου να πιτσιλιούνται κι άλλο. Δεν νοιάζομαι ούτε για την αλυσίδα, φτάνουμε. Τελευταία ανηφορίτσα στο λοφάκι του τερματισμού. >Δύο συναθλητές έχουν τεχνικό πρόβλημα. Προσπερνάω και δεν ρωτάω (πιπέρι !). Πάμε κάτω πάλι για τερματισμό. Τελευταία στροφή. Σπριντάρω λίγο ακούγοντας χειροκροτήματα. Ουφ! Τα κατάφερα. Είμαι ένα κομμάτι και όχι κομμάτια. Αφήνω το ποδήλατο και πιάνω συζήτηση για τα μονοπάτια με τη μία. Ήταν τρέλα.

Ο καυστήρας που κρύβω μέσα μου είναι έτοιμος να φάει δέκα πιάτα. Πεινάω, είμαι κουρασμένος αλλά έχω ένα χαμόγελο ΝΑ. Πάρ'τε και φωτογραφίες από τον τερματισμό.

-Τι έχουμε τώρα;

-Σφενδάμη.

-Α ρε κα(η)μένε.