Πορταριά racing!

Είμαστε στην γραμμή της αφετηρίας. Είναι Σαββάτο μεσημέρι και ο ήλιος είναι ζεστός. Ανησυχούμε μήπως λιώσουμε στη ζέστη. Το τρέξιμο είναι λίγο μεγαλύτερο σε μήκος από τις προηγούμενες φορές. Για να δούμε πως θα πάει. Το οικογενειακό κλίμα των λίγων δρομέων μας έχει δέσει σαν παρέα. Ήδη γνωριζόμαστε μεταξύ μας και κάθε φορά μαθαίνουμε τους τοπικούς αθλητές που τους βλέπουμε για πρώτη φορά. Η ταυτόχρονη διοργάνωση ενός σκληρού αγώνα στην πρωτεύουσα (του alpamayo) έχει κλέψει αθλητές που συμμετέχουν σε όλο το mountain bike run cup. Αυτό από την άλλη αφήνει χαραμάδες για μια ψηλότερη θέση στην κατάταξη. Ζυγίζω τους αθλητές γύρω μου και βλέπω πως υπάρχει πιθανότητα για καλύτερα.

Οι συνεχόμενοι αγώνες δεν αφήνουν περιθώριο για προπόνηση. Οι ίδιοι άλλωστε δεν αποτελούν ολοκληρωμένη προπόνηση. Μικρή αποκατάσταση από φορά σε φορά, άντε και καμιά ένταση, και πάμε για τον επόμενο αγώνα. Το συναίσθημα από αυτή την ιλιγγιώδη αλληλουχία εμένα προσωπικά με γεμίζει αν και ξέρω ότι προπονητικά με αδειάζει.

Τέλος για αυτές τις αντίπαλες σκέψεις δίνει η κόρνα της αφετηρίας.

Διάθεση για πειράγματα χαλαρώνει το άγχος. Πολύ ησυχία σε σχέση με το ποδήλατο. Ακούς όλων τις ανάσες γύρω σου. Και τα βήματά τους. Είναι πολύ πιο στοχαστικό το τρέξιμο για αυτό το λόγο. Η εκκίνηση δόθηκε και ήδη τρέχουμε μια μικρή ασφάλτινη ανηφόρα. Ακόμα είμαστε ένα γκρουπ. Αφήνω δυο-τρεις θέσεις για να είμαι ασφαλής στο ρυθμό μου. Έχουμε δρόμο μπροστά μας. Το μονοπάτι των Κενταύρων είναι το πρώτο χώμα που πατάμε. Είναι πανέμορφο. Γεφύρια, νερό, σκαλοπάτια και μεγάλα δέντρα. Περνάμε πότε από τη μια και πότε από την άλλη όχθη καθώς παίρνουμε ύψος. Ακόμα τρέχουμε. Είμαι στην πρώτη τετράδα. Έχω πιθανότητα για τριάδα και λοκάρω τον στόχο μου. Θεσσαλονικιός, αργότερα μαθαίνω πως κάνει μόνο το τρέξιμο. Δύσκολο το στοίχημα. Στην έξοδο του Κένταυρου ήδη έχουμε μια μικρή διαφορά η πρώτη τετράδα από τους υπόλοιπους. Τα πόδια έχουν φουσκώσει και έχουμε μπει σε ρυθμό. Πίσω ακολουθεί ο Ιορδάνης. Στέλεχος της διοργάνωσης και συν-σχεδιαστής των διαδρομών. Ο βασιλιάς της γκριμάτσας κατάφερε να ξεκλέψει λίγες ώρες και κουράγιο για να τρέξει μαζί μας. Είναι προφανές πως τον συμπαθούμε από την υποδοχή που του κάναμε όταν ήρθε στη γραμμή της αφετηρίας. Λίγη ακόμα άσφαλτος και ξαναμπαίνουμε σε χώμα. Η ανηφόρα μεγαλώνει και τα δέντρα αραιώνουν. Αρχίζουμε να ψηνόμαστε. Σιγά-σιγά τσιτσιρίζουμε στον ιδρώτα μας. Σε μεγάλες κλίσεις κόβω ρυθμό για να μην κάψω τα πόδια. Έχουμε κάνει ντουέτο με το Θεσσαλονικιό και πάμε παρέα. Καλό αυτό για μεγάλες διαδρομές. Κάποια στιγμή μου το σκάει το παραμύθι. Στην κατηφόρα δεν θα με περιμένει λέει, θα φύγει μπροστά… Γελάω κάτω από τα μουστάκια μου και συνεχίζω. Τον έχασα μια φορά για να μαζέψω το τζελάκι προπορευόμενου και να το δέσω σε κορδέλα σήμανσης. Τον έχασα άλλη μια όταν έντρομος αισθάνθηκα την γνωστή υγρή τριβή να δυναμώνει. Σταμάτησα να αερίσω κάλτσες και να δω σε τι κατάσταση ήταν η φουσκάλα. Την άτιμη. Θα τερματίσω; Εντάξει δεν τσούζει πολύ. Ευτυχώς είχαμε ήδη μπει κάτω από δέντρα. Είχε συννεφιάσει και λίγο. Ήμασταν τυχεροί. Και μετά τον αερισμό ήταν πολύ καλύτερα. Ύπουλα τα αδιάβροχα παπούτσια. Ιδρώτας και ό,τι νερό μπει μένει εκεί. Αν και τον ξαναπρόλαβα τον Σαλονικιό τον ξαναέχασα όταν στην αρχή του μονοπατιού σταμάτησα να σφίξω κορδόνια με όλη μου τη δύναμη. Ε, δεν τον ξαναέφτασα. Ήταν τελικά καλύτερος. Εγώ δεν μπορούσα να πατήσω όσο ήθελα στην κατηφόρα από κούραση. Στη επόμενη ασφάλτινη ανηφόρα απλά τον έβλεπα να απομακρύνεται. Καμπανάκια χτύπησαν στα γόνατα και έκοψα. Ακόμα και έτσι τα ξανάκουσα (bells) όταν την επόμενη εβδομάδα έτρεξα εντάσεις. Απίστευτη θέα, μονοπάτια με σκαλοπάτια, τρέξιμο καλπάζοντας, και μετά μικρά βηματάκια για να συνέλθω. Καλά θα φάμε και αύριο εδώ σκεφτόμουνα. Όπου είχα θέα έψαχνα να δω μπροστά και πίσω. Ήμουν μόνος. Η θέα και το τερρέν κάθε πεντάλεπτο άλλαζε εντελώς. Οι Κένταυροι με περίμεναν στο δροσερό τους μονοπάτι.Αυτά που είχα ανέβει τώρα έδειχναν πιο μεγάλα στα κουρασμένα μου τετρακέφαλα. Ρυθμός σταθερός – δεν έχω κοντά να περάσω κανένα. Ζικ-ζακ στο ποτάμι. Γεφυράκια ποταμάκια και κάμποσοι θεατές καθώς πλησιάζουμε προς το δρόμο. Ένας φίλος τρέχει μαζί μου με τη φωτογραφική στο χέρι. Φτάνω στην άσφαλτο. Ποδήλατα παντού μου θυμίζουν πως το κυρίως πιάτο είναι αύριο. Φτάνω στον τερματισμό. Πειράγματα ήδη ξεκινάνε με τους φίλους που έχουν τερματίσει. Κάνω τον κύκλο του κτιρίου και βλέπω τον τερματισμό. Ουφ, πάει και αυτό. Ο Μήττας ρωτάει για τις εντυπώσεις.

Χαζεύοντας στον απογευματινό ήλιο περιμένουμε να τερματίσουν και οι τελευταίοι. Οι ήρωες που με χειρότερη ΦΚ τρέχουν σαφώς περισσότερη ώρα. Φτάνει και ο τελευταίος. Στις απονομές το κλίμα είναι το καλύτερο που έχω δει.

Η μέρα φεύγει και το κουίζ του φαγητού έρχεται. Ανεβαίνω σκαλοπάτια μόνο με το αριστερό. Τι να φάμε; Πρέπει να γεμίσει ο καυστήρας για αύριο. Κάποιος πρέπει να πει στο μάγειρα πως οι καλλιτεχνικές δημιουργίες στην μακαρονάδα του αθλητή δεν πιάνουν μία όταν τα μακαρόνια είναι 30 μετρημένα! Μα τι στην ευχή. Φέρε κι άλλα! Άλλα τρία δηλαδή…

Η μέρα ξαναέρχεται και μας βρίσκει να τρώμε πρωινό στο κρεβάτι. Ελαφρύ για κάποιους, δυνατό για άλλους. Κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο τη συννεφιά και διαλέγουμε ρούχα και χρώμα φακών. Ένα κοίταγμα ακόμα στις πιέσεις των ελαστικών. Μετράω τα φαγητά μου -που είναι υπολογίσιμο έξοδο πια- και σκέφτομαι που να τα βάλω όλα αυτά… Ένα πέρασμα αντηλιακό γιατί το έγκαυμα παραμονεύει και βουρ για την αφετηρία. Με το που φτάνω σκάει το πίσω λάστιχο. Πάλι καλά σκέφτομαι μέσ΄ την ατυχία μου που έγινε τώρα. Ψάχνω για τρόμπα και δανείζομαι μια δεύτερη εφεδρική σαμπρέλα για το δρόμο. Παρά την καλή φακαρόλα βρήκα την τρύπα από την εσωτερική μεριά. Από το ανάγλυφο σχήμα της φακαρόλας. Ίσως να ήρθε η ώρα τους. Περάσαμε λίγη χαρτοταινία προσωρινά... Ήδη φωνάζουν ονόματα με την κατάταξη για την αφετηρία. Παίρνω θέση. Αυτοσυγκεντρώνομαι καθώς πλησιάζει η στιγμή της εκκίνησης. Κόρνα, πάμε.

Η ίδια χθεσινή ασφάλτινη ανηφόρα για αρχή. Τα πόδια μου είναι λίγο βαριά από χθες και βλέπω κόσμο που στην αφετηρία ήταν πίσω μου να με περνάει. Κοιτάζω συνέχεια τα νούμερα γύρω μου για να δω αν πηγαίνω καλά. Η συννεφιά έχει φύγει. Καθώς φτάνουμε σε χώμα νιώθω ήδη τα χέρια μου να καίγονται. Προσπαθώ να κρατήσω σταθερή ροή στο γλυκογόνο και να μην ξεμείνω. Πολύ γρήγορα φτάνουμε στις πρώτες κατηφόρες. Είμαι ακόμα κρύος στα αντανακλαστικά και δεν τρέχω. Έχουμε μέλλον.Πάντα σκεφτόμουνα αν είναι δίκαιος ο αγώνας με 50-50 ανηφοροκατηφόρες. Αυτό το 50-50 αναφέρεται σε χρόνο ή σε χιλιόμετρα; Και ποιος είναι κατάλληλος για να δώσει απάντηση; Νέα αφετηρία αγώνα από το χαμηλότερο υψομετρικό της διαδρομής. Είναι σαν να ξαναξεκινάς με τόσα υψομετρικά μπροστά σου. Τα σκουπίδια από τους "πάρα πολύ" γρήγορους είναι εμφανή. Όσο κρατάω ζεστό το ρυθμό μου τόσο κρατάω καλά και σε διάθεση. Φαντάζομαι πως το γλυκογόνο πέφτει σαν να στάζει από κάπου. Έτσι εξηγείται γιατί υπάρχουν τόσες εναλλαγές με τους συναθλητές που βρίσκονται γύρω. Μόλις στάξουν λίγο ενέργεια τα επινεφρίδια περνάς 2-3 θέσεις. Αργότερα και στην ίδια ανηφόρα βλέπεις σταθερό το ρυθμό σου αλλά σε περνούν άλλοι…

Αυτές οι βαρετές ανηφόρες είναι η καλύτερη ευκαιρία για γνωριμία. Όσο πιο μη-ανταγωνιστικά πας τόσο περισσότερη διάθεση έχεις να μιλήσεις και να πειράξεις και να ακούσεις. Αλλά και πάλι δεν το αποφεύγω. Κάποια στιγμή νομίζω πως το κοντεράκι μου έχει χαλάσει. Είναι κολλημένο και δεν προχωράει… Ωπ! να και μια φάτσα που δεν περίμενα πως θα φτάσω. Πάω εγώ καλά ή πάει εκείνος μέτρια; Δίνω λίγο παραπάνω. Οι ανηφόρες τελειώνουν. Δεν χρειάζεται να κρατιέμαι άλλο. Εκεί που πήγε να κρεμάσει με χτύπησε το μαγικό ραβδί των ξωτικών της Πορταριάς. Νιώθω άλλη δύναμη σαν να μη με κούρασε η ανηφόρα. Είχε ήδη μαλακώσει η κλίση και ο ήλιος κρύφτηκε.Μεγάλη υπόθεση αυτά τα δύο. Φροντίζω να φάω καλά προτού φτάσω στην κατηφόρα. Εκεί δεν παίζει να φας εν κινήσει. Μπαίνουμε στα πρώτα μονοπάτια που είναι γνωστά από το τρέξιμο. Ζητάω να περάσω κόσμο. Η τρόμπα μου κατεβαίνει. Είναι σαν να μου κατεβαίνει το παντελόνι. Την ακούω να μου χτυπάει ρυθμικά το κομμάτι του αποχωρισμού. Το πρώτο ίσιο μονοπάτι είναι μούρλια. Έχω όρεξη και το πάω 10/10. Ντελίριο. Ώσπου ντουουουπ. Πέτρα και κωλοτούμπα. Γμτ. Πάμε πάλι. Πετάλι δυνατά. Με φτάνουν από πίσω. Ξεφεύγω. Ντούπ πέσιμο πάλι. Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Άντε και θα μου πουν να με περάσουν. Γρήγορα πάνω πάλι. Ορθοπέταλο για να φύγω. Ευτυχώς το ποδήλατο δεν έχει πάθει κάτι!!! Φτάνω πάλι γρήγορο ρυθμό μέσα σε νιρβάνα. Όλα παίζουν γρήγορα. Προσέχω αυτή τη φορά που πατάω. Δεν αρκεί. Πάρ΄ τον πάλι κάτω τον κύριο Σκουντρή. Α, δεν πάμε καλά. Αλλαγή στρατηγικής. Χαλαρώνω 9/10. Το μονοπάτι εκτός εμφανούς γραμμής, στη αγωνιστική δηλαδή, έχει παγίδες κομμένα κλαδιά και πέτρες. Δεν πάει γρηγορότερα. Αισίως βγαίνω από το πρώτο μονοπάτι στην ασφάλτινη ανηφόρα. Δεν θα αφήσω να χάσω θέση εδώ. Οι ανηφόρες είναι λίγες και μπορώ να δώσω. Σηκώνομαι για το αρχικό ξεκόλλημα και μετά κάθομαι στροφάρισμα για να αποφύγω κράμπες. Επόμενο μονοπάτι. Καλντερίμι. Δυσδιάκριτες οι κορδέλες της σήμανσης και τα λάστιχα των μπροστινών. Σε κάποια σημεία δεν βλέπεις τη γραμμή. Ανασηκώνομαι από τη σέλα. Θέλει σταθερό πετάλι με αργή δύναμη. Το ποδήλατο καταπίνει καλά. Όπου όμως έχει κατηφόρα τα χέρια αρχίζουν να με πονούν. Σταδιακά καταλαβαίνω πως ούτε αυτές τις κατηφόρες θα ευχαριστηθώ. Κόβω τόσο που είναι σαν να περιμένω κάποιον. Δεν έχω άλλη δύναμη να φρενάρω δυνατότερα. Ξέμαθα ρε γμτ να πατάω με τα δύο δάχτυλα. Νιώθω κουλός κρατώντας το τιμόνι μόνο με τα άλλα δύο. Μετά από κάνα 5λεπτο τα χέρια είναι κάπως καλύτερα. Σαμπρέλες πεταμένες μαρτυρούν τον τσακωμό τους με τα βράχια. Άσε τα τζελάκια. Κομφετί κατάσταση! Απαράδεκτοι είμαστε σε αυτό! Σε ένα μονοπάτι παρακάτω βγαίνω σε κάθετο δασικό. Δεν βλέπω που πρέπει να πάω και βγαίνω από το κέντρο. Έχει ένα ανασήκωμα στο τελείωμα. Terror. Ακολουθεί χαντάκι. Δεν προλαβαίνω να σταματήσω. Πρέπει να περάσω. 625 κλάσματα φρένο και πίσω από τη σέλα όσο φτάνουν τα χέρια μου. Ζήτωωω. Ένιωσα τη σέλα να με χτυπά δυνατά στο στήθος. Ο παλμογράφος με δείχνει νεκρό. Έχει ξεκουμπωθεί το transmitter. Σταματώ να το ξαναβάλω. Έχω έναν καλό μονοπατά κοντά μου και ψιλοκυνηγιόμαστε. Τεχνικά τον έχω αλλά όπου θέλει δύναμη μου ανοίγει διαφορά. Φτάνουμε σε πολιτισμό. Τον χάνω. Λίγο αργότερα είναι το μονοπάτι των Κενταύρων. Κυρία, ξεκαβάλημα, φούστα μπλούζα μπικουτί, την περηφάνια στην πίσω τσέπη και το ποδήλατο στον ώμο. Νερό, σκαλοπάτια, γλιστερές πέτρες, τοίχος από τη μια, χαράδρα από την άλλη. Έ, ρε και να πέσω εδώ…

Η κούραση με κάνει αργό στα ακραία. Βγάζω το μεγαλύτερο κομμάτι τρέχοντας. Θα πάω πιο γρήγορα έτσι. Βλέπω φωτογράφους. Που ήσασταν στην αρχή που είχαμε δυνάμεις; Βγαίνοντας στην άσφαλτο νιώθω να με κυνηγά κάποιος. Έχω ακόμα δυνάμεις και δεν φοβάμαι. Στα τελευταία κιγκλιδώματα κάνει μια επικίνδυνη προσπέραση και περνάει μπροστά. Ξέρω πως τον έχω αλλά δεν έχω πια χώρο. Κρατάει την αγωνιστική γραμμή και στην τελευταία αναστροφή κάνω επίθεση από τα κιγκλιδώματα. Τα δίνουμε και οι δύο όλα. Ένας τροχός μακριά. Μια θέση διαφορά.

Αμέσως ξεκινάνε τα πειράγματα με φίλους που έχουν τερματίσει. Ντουζ με εμφιαλωμένο νερό. Με το χάζεμα περνάει η ώρα και μας πιάνει βροχή. Έ ρε γλέντια αυτοί που δεν έχουν τερματίσει...σκέφτομαι. Άντε να πάρουμε τα πόδια μας ως την ανηφόρα στο δωμάτιο. Έχω μπόλικα να κουβαλήσω αλλά θέλω να κοιμηθώ. 15 λεπτά διαστημικής απουσίας με τον καρπό να σφραγίζει τα πιο γεμάτα μάτια.

Το ξέρετε; Η ντουζιέρα δεν ήταν από πριν καφέ. Έγινε εκείνη τη μέρα.

Φωτογραφίες του αγώνα από τον χορηγό: www.fitsn.com

...και με επιλογή από τη θέση του φωτογράφου go mrp! www.go-mrp.com