Πως γνώρισα την αγωνιστική ποδηλασία

Μια μέρα του Ιουλίου (1983) κατέβαινα με το ποδήλατο μου από του Ζωγράφου όπου μένω στην Ν.Σμύρνη που έμεναν κάποιοι φίλοι μου (τότε δεν υπήρχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα και οι συνθήκες για να κάνεις ποδήλατο ήταν πολύ καλύτερες από σήμερα), στο υψος του Ν.Κόσμου κοντά στο ΙΚΑ υπήρχε (και υπάρχει ακόμη) ένα βενζινάδικο. Αφού σταματώ στο φανάρι μου φωνάζει ένας Κύριος να πάω κοντά του να μου πει κάτι που ήθελε… στο μυαλό μου όμως μου ήρθαν τα λόγια του Πατέρα μου "Να μην σταματώ σε οποίον ήθελε κάτι χωρίς να συμβαίνει κάτι σοβαρό", αλλά και πάλι ο συγκεκριμένος Κύριος επέμενε…

Όταν πήγα να δω Τι ήθελε μου λέει ότι… τον λένε Κύριο Μπαλωτή και είναι Αρχηγός του Ποδηλατικού τμήματος του Παναθηναϊκού… μου είπε αν μου αρέσει το ποδήλατο και εάν με ενδιέφερε να τρέξω αγώνες με αυτό και εάν ήθελα να πήγαινα στο γήπεδο του ΠΑΟ στην θύρα 5 που εκεί συναντιόνταν κάθε Δευτέρα στις 8.00 μ.μ. όλοι οι Αθλητές… Αφού το σκέφτηκα (πήρα και την έγκριση του Πατέρα μου "λόγω του μικρού της ηλικίας μου"), πέρασαν οι μέρες και πήγα σε αυτή τη συνάντηση…

Εκεί Τι να δω!!! Όλα τα "Ιερά Τέρατα" της ποδηλασίας… Κελεσίδης (ο οποίος προς μεγάλης λύπης μας έφυγε πριν λίγο καιρό από την ζωή), Μανιάτης, Κατσέλης, Παπαδάκης, Διαμαντόπουλος, Καμπαράκης (συγνώμη εάν ξεχνάω και κάποιο άλλο όνομα),απλά Τι να πει κανείς για Αυτούς τους Αθλητές; Μιλάμε για την επί πολλά χρόνια Πρωταθλήτρια Ομάδα Ανδρών στην Ελλάδα… και σε Ατομικό επίπεδο…Βαλκανιονίκες, Πρωταθλητές Ελλάδος και πολλά άλλα… Εκεί ήταν και ο Προπονητής της Ομάδας, ο Ηλίας Κακλαμάνος (ο Πατέρας του Μιχάλη Κακλαμάνου που έχει το μαγαζί με τα ποδήλατα στο Περιστέρι) ο οποίος με "Αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή". Μαζί του κανονίσαμε την πρώτη μου προπόνηση με την ομάδα… Εγώ εκείνη την εποχή ήμουν στην Κατηγορία Παίδων, και εκείνο που με τρόμαζε σε αυτή την πρώτη προπόνηση ήταν ότι δεν υπήρχαν άλλοι Παίδες και όλοι οι υπόλοιποι Αθλητές ήταν πολύ δυνατοί… δεν πειράζει όμως είπα, θα πάω και ότι γίνει! Από την ανυπομονησία μου και το άγχος για την πρωινή προπόνηση δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ… Το ραντεβού έχει κλειστεί στο γήπεδο του ΠΑΟ και από εκεί στην παραλιακή μέσω Συγγρού μέχρι το Καβούρι (για εμένα)… περιττό να σας πω ότι ήμουν ο πρώτος που είχα πάει εκεί και περίμενα να έρθουν οι άλλοι…

Αφού μαζευτήκαμε, μας βάζει ο προπονητής μας σε δυάδες και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς την Παραλιακή, ο ρυθμός φυσικά ήταν πολύ χαλαρός (για τους υπόλοιπους…αλλά όχι και για εμένα), εγώ ήμουν πίσω πίσω μαζί με τον Ηλία Κακλαμάνο ο οποίος μου έδειχνε πώς να κάθομαι στο ποδήλατο, που να κολλάω πίσω από την ρόδα του αλλού, τι πατήματα να βάζω κ.τ.λ… Με το που βγήκαμε στην παραλιακή ο ρυθμός αυξάνεται και εγώ αρχίζω να έχω σοβαρά προβλήματα στο να κολλάω στον εμπρός μου, αλλά πάντα εκεί υπήρχε το χέρι του Ηλία που οπότε έβλεπε ότι έμενα…μου έριχνε ένα δυνατό σπρώξιμο και ξανά κόλλαγα πάλι. Αφού κουτσά στραβά και με αρκετά σπρωξίματα φτάσαμε στο Καβούρι χαιρετώ τους υπόλοιπους και μαζί με τον Κακλαμάνο κάνουμε αναστροφή για Αθήνα από τον ίδιο δρόμο…ο ρυθμός μας πολύ πιο αργός λόγω του ότι τα έχω παίξει από το πήγαινε…ο Ηλίας μου μιλάει συνέχεια και μου λέει διάφορα επάνω στο ποδήλατο και έτσι τα χιλιόμετρα και η ώρα πέρασαν μέχρι που φτάσαμε να ανεβούμε την Συγγρού…

Εκεί ήθελα να καταλήξω…

Πάντα όσο θα ζω θα θυμάμαι… Αυτή την πρώτη φορά που πήγα προπόνηση και έπρεπε να ανέβω την ανηφόρα της Συγγρού (εκείνη την ημέρα ένιωθα ότι εμπρός μου είχα να ανέβω τον Υμηττό…) δεν μπορούσα να ανέβω με μικρό δίσκο και μεγάλο γρανάζι πίσω (και να το πω, όπως το λέγαμε Τότε…δίσκο 21…που για να ξέρουν οι ποιο νέοι, ο μικρός δίσκος τότε ήταν με 42 δόντια, όχι 39 ή 34)…

Όσο πέρναγε ο καιρός και βελτιωνόμουν περνούσα από αυτό τον δρόμο για να πάω στο σπίτι μου… Πάντα μα πάντα μου ερχόταν -και ακόμη μου έρχεται- αυτή η πρώτη φορά που ανέβαινα από εκεί και με έσπρωχνε ο Προπονητής μου για να ανέβω…

Ποτέ δεν θα το ξεχάσω…

Δημήτρης "JKapa"Καπατσώρης