X-Poros '09

Κάτω από έναν ουρανό που δείχνει τα δόντια του και πάνω από μια θάλασσα με το ομορφότερο γαλάζιο που έχω δει καταφέρνω με αργές κυκλικές κινήσεις να προχωράω. Ανάμεσα σε άλλους τρελούς σαν και εμένα, άλλοι πιο μπροστά – άλλοι πιο πίσω, νιώθω λιγότερο διαφορετικός. Στο τρελάδικο η τρέλα είναι normal. Σταθερά, σχεδόν με αυτιστική επανάληψη, κινούμε μέτρο-μέτρο.

Προσπαθώ να κρατηθώ πίσω από τον μπροστινό μου αλλά είναι εξουθενωτικό. Με το που τον φτάνω με κόπο, εκείνος πατάει γκάζι χωρίς προειδοποίηση και με αφήνει πίσω κάμποσα μέτρα. Ακόμα καταφέρνω να τον ξαναπιάνω αλλά δυσκολότερα κάθε φορά. Άσε που τραβάω πίσω μου και άλλον. Μόλις χαλαρώσω και σηκώσω για λίγο κεφάλι μου φωνάζει ¨άντε πάμε¨. Πάμε λοιπόν, δεξί, αριστερό, δεξί, αριστερό… Κοιτάζω κάτω για να αφοσιωθώ στην κίνηση και παρατηρώ άσχετες λεπτομέρειες. Έχουμε προχωρήσει αρκετά, άραγε έχουμε ακόμα πολύ; Κοιτάζω τα βράχια δεξιά μου μια στο τόσο. Αλλάζει το τοπίο και πίσω από κάθε λόφο φαντάζομαι πως θα είναι η στροφή που θα δώσει την ανάσα της ξεκούρασης.  Ένας μικρός τερματισμός. Αλλά δεν ήταν αυτή, ίσως η επόμενη.  Ευτυχώς είμαι ντυμένος κατάλληλα και δεν κρυώνω. Γιατί κάνει κρύο. Ίσως να αρχίσει να βρέχει αργότερα. Πρέπει να κρατήσω δυνάμεις. Αριστερό, δεξί, αριστερό, δεξί.

Αργότερα:

Σε μια παραλία αντάλλαξα την σφουγγαρένια φορεσιά μου με τρακτεροτά πέλματα. Ανεβαίνω ένα φαράγγι με γλιστερές πέτρες. Κορδέλα την κορδέλα, σαν τον κοντορεβιθούλη μαζεύω χιλιόμετρα. Έχει αρχίσει να βρέχει και τα γυαλιά μου θολώνουν από τον ιδρώτα και την υγρασία. Τα γόνατα βαραίνουν με το υψόμετρο. Λασπολακούβες που δεν μπορείς να αποφύγεις πλημμυρίζουν τα παπούτσια με νερό. Ψάχνω να βρω την επόμενη ταινία σήμανσης αλλά είναι αδύνατο. Πάω πίσω να το ξαναπιάσω από την τελευταία. Ξεκινάω με νέα κατεύθυνση. Στην απέναντι πλαγιά βλέπω άλλους να ανεβαίνουν. Έχω μπερδευτεί τελείως ή αυτοί δεν ξέρουν που πάνε. Τους ρωτάω αν έχουν εκεί κορδέλα και μου απαντούν πως έχουν ώρα να δουν. Ξαναγυρίζω στην τελευταία κορδέλα. Νιώθω σαν να παίζω Nintendo και κάθε λίγο χάνω οπότε πρέπει να ξαναξεκινάω από πιο πριν. Και δεν έχουμε ξεκινήσει καν το κυρίως πιάτο.

Τα έχω χάσει και αρχίζω να κρυώνω. Βλέπω την θέση μου στο gps αλλά όχι την διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσω. Ξέρω πως πρέπει να κάνω ένα μεγάλο Π. Ξεκινάω και γράφω την δικιά μου διαδρομή. Γνωρίζω περίπου που είναι η επόμενη αλλαγή και κατευθύνομαι προς τα εκεί. Τώρα βρέχει κανονικά. Νιώθω το νερό παγιδευμένο μέσα στο παπούτσι μου να κινείται σε κάθε κίνηση. Με δύο κουβαδάκια για παπούτσια πλατσουρίζω σε μια άγνωστη πλαγιά του Πόρου εκτός διαδρομής. Για να δούμε τι άλλο έχει η μέρα.

Κολυμπώντας σε μικρές λίμνες και ποτάμια φτάνω επιτέλους ξανά σε σήμανση και κατηφορίζω ένα μονοπάτι για να φτάσω στον πρώτο μεγάλο σταθμό. Θα βάλω κουμπωτά παπούτσια με στεγνές κάλτσες. Θα πάρω να φάω και κάτι. Αρχίζει το κυρίως πιάτο. Πρέπει να σερβιριστώ. Το ποδήλατό μου είναι καθαρό. Ο κινητήρας είναι ζεστός και επιτέλους είμαι ontrack. Σε λίγες ώρες θα έχουμε και οι δύο λάσπη χωσμένη και στα πιο δύσκολα σημεία. Tώρα μπορώ να φάω λάσπη με την ψυχή μου. Είτε έτσι είτε αλλιώς πάλι το ίδιο πλύσιμο θα πέσει. Ας το ευχαριστηθώ τουλάχιστον (τότε δεν ήξερα τι μπετό θα ακολουθούσε στο Τρίτση). Χάνω χρόνο καθώς ετοιμάζομαι και ήδη συναθλητές έχουν φύγει μπροστά μου. Πρέπει να βιαστώ. Θα αργήσω να ξανακάτσω μα πρέπει να πηγαίνω. Ξεκινώ. Προσπαθώ να κρατηθώ μαζί με άλλους αθλητές για να μην χαθώ. Καλύτερα χαμένος με παρέα παρά μόνος. Έχει περισσότερη πλάκα. Αν και το κομμάτι τώρα είναι πιο γνωστό από προηγούμενες διοργανώσεις. Μόνο η μακαρονάδα του χάρτη μπορεί να με μπερδέψει αλλά την έχω αποστηθίσει. Προχωράω με γρήγορες ανάλαφρες κινήσεις στα πόδια για να μην καώ. Ξέρω πια πότε βγαίνω εκτός βεληνεκούς και πάω για γαλακτική αυτοκαταστροφή. Μερικές φορές πάντως έχω περισσότερη αντοχή από άλλες στην ένταση. Και αυτό χωρίς να κοιτάω τα νούμερα στο ρολόι. Απλά νιώθω τα watt στα πόδια και ξέρω αν είμαι στις καλές μου. Έχουμε γίνει γκρουπάκι με άλλα δύο άτομα. Πέρυσι δεν μπορούσα να μείνω μαζί τους. Όσο τους βλέπω είμαι καλά. Η πρώτη μεγάλη ανηφόρα τέλειωσε με επιτυχία. Μπαίνουμε μαζί στο μονοπάτι. Το λάστιχο μεγαλώνει από την λάσπη και αρχίζει να βγάζει ήχους. Τα ανηφορικά γίνονται ακόμα πιο τεχνικά. Οι πεταλιές πρέπει να κλείσουν και να μην βαράω σαν πιστόνι. Κλαράκια και φύλλωμα παραμονεύουν να μου φάνε περιστροφές. Αντίθετα το κατέβασμα έχει τα δικά του τερτίπια. Με λούκια σκαμμένα ήδη από τη βροχή και ένα βασικό κανάλι από ροδιές να διαλέγουν εκείνα πως θα στρίψει ο τροχός για να δουν αν μπορείς να κρατήσεις ισορροπία πάνω σε σταθερή τροχιά. Χωρίς να μπορείς να διορθώσεις με το τιμόνι. Η μόνη διόρθωση μπορεί να γίνει ξεκουμπώνοντας. Και άμα πατήσεις κάτω στη λάσπη άντε να ξανακουμπώσεις με τέτοια κλίση. Η σκιά των δέντρων έχει κρατήσει όλη την υγρασία σαν επτασφράγιστο μυστικό. Μικρές απότομες πλαγιές σε δοκιμάζουν αν είσαι πραγματικός mtbάς ή αν απλά έχεις πολύ θράσος για να βρίσκεσαι αυτή την μέρα εκεί.

Η πρώτη λούπα στο γήπεδο έκλεισε και σειρά έχει η τρελή ανηφόρα και η περιφερειακή. Νιώθω πολύ καλά που μπορώ να κρατηθώ κοντά σε κόσμο που ξέρει την διαδρομή. Δεν πηγαίνω πάνω από τα όριά μου και καταφέρνω να είμαι μαζί τους. Πολύ καλό σημάδι για μια βαρβάτη ανηφόρα. Ποδήλατα που πήραν αφετηρία πιο αργά καλύπτουν εδώ τη διαφορά και μας περνάνε. Με αυτή την εκνευριστική ταχύτητα του +1/2 χιλιόμετρα σε φτάνουν και τσούκου-τσούκου-τσούκου σου κάνουν διαφορά.

Με γρήγορα μονοπάτια και με γεμάτη διάθεση κατηφορίζουμε και πάλι προς το κέντρο του νησιού. Νευρικές κινήσεις στο τιμόνι σώζουν αμέτρητες φορές τον μπροστινό από πρόσκρουση σε ρίζα/πέτρα και εμένα από καπάκι. Βγαίνοντας από το μονοπάτι αντιμετωπίζουμε την κατάρα του βουνού. Φίλος με tubeless έχει κάτσει στην άκρη για να κάνει downgrade σε σαμπρέλα. Κάνουμε το σταυρό μας, τον ρωτάμε τι χρειάζεται να του δώσουμε και ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση. Από αυτό το σημείο Χ, την είσοδο του Antons θα ξαναπερνάγαμε ώωωρες αργότερα. Μέχρι τότε έπρεπε να ζωγραφίσουμε ένα σπαγγέτι με τις ρόδες μας σε ολόκληρο το νησί. Νέα ανηφόρα, πιο απότομη αυτή τη φορά. Όμως μικρότερη σε ώρα. Και εδώ, το ένστικτο της επιβίωσης μας κράτησε τα τρία ποδήλατα ως ένα γκρουπ. Με μικρές αλλαγές τραβάμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί για τον προφήτη Ηλία. Να πάρουμε την ευχή του να βγάλουμε το XPoros. Και πράγματι μόλις τον φτάσαμε με μιας άρχισε να κατηφορίζει. Να σου και ο ανεφοδιασμός με τις όμορφες κοπέλες. Το υπέρτατο μονοπάτι, ζωντανό σαν σαρκοβόρο φυτό έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις του. Βρεγμένες πέτρες με λούκια διαγώνια, κλαδιά και κορμοί θέλαν το τιμόνι σου, αγκάθια άφηναν σημάδια στις γάμπες σου, μικρές στάλες αίμα στους αγκώνες. Είπαμε, το βουνό είναι ζωντανό!

Γλυτώνοντας από τις νεράιδες του δάσους φτάσαμε στην παραλία. Μάλιστα, δεν πάει πιο κάτω από εδώ. Τι μας περιμένει λοιπόν; Ανηφόρα! Τα σκυλιά του Στάικου μας πήραν πρέφα και μας γαύγιζαν σαν να ήμασταν ξωτικά. Ευτυχώς που ήταν δεμένα…

Ζαλισμένοι από το ντελίριο του υπέρτατου τραβάμε πετάλι στην νέα ανηφόρα. Μέχρι ενός σημείου γιατί δεν πάει άλλο. Bike friendly zone, παρακαλώ ξεπεζέψτε. Μέσα από ένα ελαιώνα με κλίσεις για τρακτέρ ή γαϊδούρι σκαρφαλώνουμε την πλαγιά. Ένα μονοπατάκι μας τραβάει μακρύτερα. Δέντρο πεσμένο. Λίγο υπομονή και βγαίνουμε στον δασικό του βορά. Ήπια ανηφόρα, σχεδόν για ξεκούραση με θέα τα όμορφα χρώματα της θάλασσας. Ο χωματόδρομος αργότερα θα γίνει άσφαλτος και η ανάβαση κατάβαση. Όλα μέσα. Δωρεάν ταχύτητα. Αρκεί να βγούμε από την άσφαλτο εγκαίρως, πριν τον βιολογικό. Όλα καλά είμαστε on track. Ήπια ανηφόρα. Δασικός με θέα. Από εδώ θα ξαναπεράσουμε για την δεύτερη λούπα της διαδρομής. Αστεία και πειράγματα δείχνουν πως πάμε καλά από δυνάμεις. Έχουμε βέβαια μέλλον ακόμα μπροστά μας. Αρχίζουμε να ανησυχούμε για το φως της μέρας καθώς βάζουμε τις ώρες κάτω! Και φτάνουμε στο πρώτο μονοπάτι ever. Κλασσική αξία από τα πρώτα X Poros έχει γίνει ανάγνωση κάμποσες φορές. Άλλωστε θυμίζει λίγο Ηριδανό. Ανάποδες κλίσεις σε λασπωμένο χώμα και στριφνές πέτρες με περίεργες απόψεις σε περιμένουν κάτω από αλματάκια λίγων δεκάμετρων. Αν ήταν στεγνά θα τον προλάβαινα τον μπροστινό μου. Είναι αλήθεια καλύτερος από εμένα. Για να κρατηθώ πίσω του κάνω λάθη και τελικά μένω πίσω. Χοχο, ωραίο σχολείο το χώμα.

Απαίσια ασφάλτινη ανηφόρα. Νέος ανεφοδιασμός με χαμογελαστές πιτσιρίκες. Σταματάμε και ρίχνοντάς το στην πλάκα αδειάζουμε το μισό τραπέζι. Γεμάτοι τραβάμε ξεφυσώντας για την υπόλοιπη ανηφόρα. Βαρετή διαδρομή, βαρετές σκέψεις μέχρι την ονειρική ταμπέλα της μεγάλης διαδρομής. Εδώ την δεύτερη φορά θα κάνουμε δεξιά. Τώρα πάμε αριστερά για την αντιπυρικήηηηη. Παναΐα μου. Τι λάσπη που μπουκώνει στο πι και φι; Τι παγίδες από αραδιασμένες πέτρες; Να πας εντός διαδρομής; Δεν έχει φρένα μήτε τιμόνι. Να κάνεις τον πλοηγό εκτός χάραξης; Εκεί δεν τσουλάει από τα απανωτά αγκωνάρια με την αγκαθωτή όψη και την γλιστερή δράση. Ταυτότητα στο στόμα γιατί δεν σταματάει το εργαλείο. Όταν η αντιπυρική τελείωσε ήταν σαν να είχαμε κατέβει μερικές δεκάδες στο φιδάκι. Όλοι χάσαμε μερικές μέρες ζωής εκεί. Πάμε πάλι από χαμηλά…ανάβαση.

Φτάνοντας ξανά στην ταμπέλα του διαχωρισμού ο ήλιος μας χαιρετά φευγαλέα. Πρέπει να βιαστούμε. Ανάβαση ξανά τον προφήτη Ηλία. Τώρα κοιμότανε και μας περιέλαβε ο Ποσειδώνας. Έχει ήδη νυχτώσει και είναι σαν να κοιτάω τον πάτο της θάλασσας. Όλα ίδια μου φαίνονται. Ούτε το gps δεν φαίνεται. Πρέπει να σταματήσεις και να κάνεις συμβούλιο αν δεν ξέρεις το δρόμο. Έχεις ψάξει ποτέ κορδέλες στο σκοτάδι; Καταπληκτική φάση. Είμαστε και εμείς τόσο κουτσαβάκια που δεν πήραμε φακούς μαζί μας. Ξεκαβάλα πάλι γιατί έχω άδειο κεφάλι. Χεράτο το μονοπάτι; Οποία ντροπή! Ευτυχώς παρακάτω θα μας προλάβει πυγολαμπιδοκέφαλος Κύνουρος. Γνώστης της έλλειψης τύχης στα μέρη του τρελογιατρού. Μαζί με αυτόν τον φεγγαρόφωτο ο από μηχανής σαδιστής Σαπουνάκης μας δίνει άλλο ένα φακό χειρός για να μην τον τραβάνε εκτάκτως για εφημερία νυχτιάτικα. Με αυτή την σύνθεση, 2 φακοί – 5 νοματαίοι, ντροπιασμένοι από την ώρα μα τρισευτυχισμένοι για την εμπειρία καλύπτουμε μπουσουλώντας το Antons trail. Ένα χέρι στο ποδήλατο και το άλλο σαν τις κεραίες της κατσαρίδας. Την άλλη φορά καβάλα, σκέφτομαι. Περνάμε δήθεν καμαρωτοί έξω από την ταβέρνα που τρώνε όλοι του X Poros λιμασμένοι για να πάμε να τερματίσουμε στα γρήγορα.

Εκεί ένα πιεστικό αγνώστου πατρότητας έπρεπε να ξεπλύνει τον μισό Πόρο πάνω από τα ποδήλατά μας. Ο άλλος μισός είναι πάνω στα ρούχα μας. Για να δούμε τι έμεινε από τους ανεφοδιασμούς να φάμε…

Highlights

-Το χρώμα της ντουζιέρας

-Το ξεχασμένο dremel στο πορτ-μπακγάζ, το σταθερό χέρι του οδοντίατρου και η σπασμένη βίδα της δαγκάνας μου μέσα στο σπείρωμα μία ώρα πριν την εκκίνηση.

-Ο κρυφός άγιος του Σαπουνάκη που δεν έπαθε κανείς τίποτα ούτε φέτος με τόσο extreme συνθήκες και διαδρομή.

Τώρα που τελείωσε γιατί έχω σύνδρομο στέρησης; Σαπουνάκη το ξανακάνουμε; Είμαι άρρωστος; Είμαι άρρωστος! Θέλω το γιατρόοο…

John: Ευχαριστούμε πολύ για τις φωτογραφίες την camera-woman του αγώνα Χαρούλα Στρατή.