Η διαστροφή του σχεδιαστή

Για να γυρίσουμε το χρόνο λίγο πιο πριν. Βρισκόμαστε στην έκθεση bike run. Εκεί συναντήθηκα με τους ανθρώπους της outsports και προσφέρθηκα να βοηθήσω στην διοργάνωση. Δεν είναι η πρώτη φορά που διατείθομαι αφιλοκερδώς αλλά ήταν η πρώτη φορά που αφορούσε τον σχεδιασμό της διαδρομής. Το μέρος ήταν αποφασισμένο. Η περιοχή παρείχε άπειρες δυνατότητες σε ένα μεταβαλλόμενο καιρικά τερέν. Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν πως θα ήθελα η διαδρομή να αξιοποιεί τις δυνατότητες της περιοχής. Ήθελα όταν θα τρέχω χρονόμετρο στην περιοχή που έμαθα ποδήλατο να μην σκέφτομαι πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι. Και υπήρχε ένας τρόπος.

Η διαδρομή στο χάρτη έπρεπε να τεντωθεί για να αρκούν τα λογικά σημεία ελέγχου. Τα άπειρα παρακλάδια και κοψίματα που είναι συνηθισμένα κοντά στον αστικό ιστό δεν επέτρεπαν πιο συμπυκνωμένη σχεδίαση. Δεν έπρεπε να μπούμε μέσα στα πρώην βασιλικά κτήματα, έπρεπε να είχαμε ελάχιστη άσφαλτο, να μην την περνάμε κάθετα, αλλά μπορούσαμε να βάλουμε ελεύθερα μονοπάτι αν το έβγαζε ο μέσος αναβάτης χωρίς να βλασφημήσει. Θέλαμε να τερματίσει ο τελευταίος ζωντανός και ο πρώτος να έχει το χαμόγελο του Λούνα-Παρκ. Και είχα αρκετά εφόδια για να το κάνω. Μονοπάτια στριφτερά, driftερά, ανηφορικά, και πράσινοι δασικοί για να χαρεί κάθε καρυδιάς mtbής. Έχω δηλωμένη προτίμηση προς τις τεχνικούρες και τα μονοπάτια αλλά μετά από 43 αγώνες (δύο φορές το ίδιο νούμερο έβγαλα) ποδήλατο και τρέξιμο από το 2009 είχα την αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να στήσω μια διαδρομή για όλα τα γούστα.

Καινούρια μονοπάτια εφευρέθηκαν. Κάποια νύχτα με φακό κεφαλής. Η δουλειά αφήνει λίγο χρόνο και η ημερομηνία πλησίαζε. Τις τελευταίες μέρες είχε βρέξει και είχε στεγνώσει κάμποσες φορές. Ακόμα και το Σαββάτο του τρεξίματος η διαδρομή ήταν άλλος εντελώς αγώνας. Την Κυριακή έκανε τσουχτερό κρύο και πότε-πότε έβρεχε. Όσοι θα περιμέναμε για ώρα έπρεπε κάπως να κρατηθούμε ζεστοί.

Με τους αργότερους μπροστά μου και τους γρηγορότερους πίσω μου νά ΄μαι και εγώ στην εξέδρα της αφετηρίας με τον κριτή να μου δείχνει με τα δάχτυλά του τα τελευταία δευτερόλεπτα. Πάμε. Μικρή άσφαλτος με αναπήδημα και ορθή γωνία αμέσως μετά. Χώμα, σταματάω το πετάλι. Πρώτο και σούπερ γλιστερό μονοπάτι με αυλάκι στην μέση. Έχω λασπολάστιχα και δεν φοβάμαι τίποτα. Ασφάλτινη ανηφορίτσα, τα πόδια είναι βαριά από το χθεσινό τρέξιμο. Σύντομα ισιώνει η άσφαλτος. Για λίγο. Χώμα πάλι, ξυστά δίπλα στην ταμπέλα, μέσα στην λακκούβα και πάμε για max ταχύτητα. Πέτρες φεύγουν δεξιά-αριστερά, φυλάγομαι για το νεροφάγωμα στην στροφή. Μέσα για το ρέμα, στο πλάι από τις λάσπες και ντουβάρι ανηφόρα. Τα νερά δεξιά δείχνουν πόσο φιλόξενη είναι η φύση ακόμα. Πρώτο τζελάκι και το πετάω στα πόδια του φωτογράφου στην ανηφορική φουρκέτα. Το κατάλαβε; Αν όχι θα το βρω εκεί αύριο που πάω να μαζέψω. Ωραία, πάμε στροφάρισμα πάλι. Φαρδύς δασικός, μετά τις λιμνούλες έχει αριστερή σχεδόν αναστροφή. Όρθιος για να ανεβάσω πάλι ταχύτητα. Κόψιμο από αριστερά την λασπολακούβα. Ας μην γεμίσω λάσπες τόσο νωρίς. Και μπαίνω στο πρώτο φιδογυριστό. Ελαφρώς κατηφορικό για να πηγαίνεις τάπα. Σήμανση σε δύο επικίνδυνα σημεία που βάλαμε χθες το πρωί. Μία για να μην φύγει ο κόσμος στο ρέμα αριστερά και μία φτάνοντας στο αμμώδες κομμάτι. Τα καλά πράγματα τελειώνουν γρήγορα. Είμαι στο κατώτατο υψομετρικό της διαδρομής και έχω μπροστά μου όλα τα υψομετρικά της. Ευτυχώς ξεκινάνε με μονοπάτι. Παιχνίδι με τις νερολακκούβες και τις ρίζες θάμνων, κάνουν το τιμόνι να δουλεύει σαν να ήταν κατηφόρα.

Ουπς, με έφτασε ο πρώτος. Άρα δεν πήγαινα αρκετά γρήγορα. Αλλά φύλαγα δυνάμεις για τώρα, στην ανάβαση. Τα λάστιχα μένουν εντυπωσιακά καθαρά. Πάμε καλά. Τέλος το μονοπάτι, μικρή λοξοδρόμηση αριστερά και το ξαναπιάνουμε πάλι. Πιο έντονη κλίση τώρα. Δεν το λές επίπεδο, τα λάστιχα δουλεύουν υπό κλίση στο μεγάλο αυλάκι. Σφιχτή η μέση να κρατά ισορροπία. Τώρα πάτα και το ανεβήκαμε το σκαλάκι, ανάσα. Παύση από τα μονοπάτια. Δασικός ανηφορικός με δέντρα. Κάθε λεπτό η κλίση ανεβαίνει κατά ένα ελάχιστο. Λαδώνω ενώ κάνω πετάλι. Κατέβασμα και ξανά κατέβασμα. Εδώ και ώρα βλέπω τον μπροστινό μου αλλά δεν μπορώ να τον περάσω με άνεση. Έχουμε ακόμα. Διασταύρωση δασικού αριστερά, μετά δεξιά ανηφοράκι και φτάνω στον πρώτο ανεφοδιασμό. Αν πρέπει να σταματήσεις την πάτησες. Ξεκινάει δεξιά σου ανηφορικό μονοπάτι προοδευτικά επικλινές αλλά στα 50 μέτρα έχει λάσπη και κολλάει. Σπρώξιμο. Μπαπ-μπαπ και καβάλα πάλι. Ανασήκωμα από την σέλα για τις διαδοχικές στεγνές λακκούβες. Κατηφοράκι και ανάμεσα στα πεσμένα δέντρα. Δεξιά ανηφοράκι σε δασικό με πεσμένα πατημένα φυλλώματα. Διακοπή από δασικό και μονοπάτι πάλι. Υψωματάκι στην αρχή του και μετά πλανάρισμα ανάμεσα στα δέντρα. Άλλος ένας πεσμένος κορμός και κατεστραμμένη άσφαλτος δεξιά. Στροφή και πάμε να ανέβουμε γύρω από την μπάρα από το υψωματάκι. Η διαδρομή είναι ωραία ακόμα και στην ανηφόρα της. Δασικός, ανηφορίζει. Διασταύρωση με το φυσικό άλμα δεξιά. Μεγαλύτερη κλίση τώρα. Στην πρώτη διχάλα δεξιά, στην δεύτερη αριστερά. Κοιτάζω το μονοπάτι αριστερά με τα βαθιά αυλάκια που δεν μπορούσα να βάλω μέσα στην σχεδίαση. Σε βόλτα θα το κατέβαινα απλά για να το ανέβω. Τώρα όμως κοιτάω μπροστά. Φτάνω στην αντιπυρική. Πλαγιά με αλεσμένο χώμα και πέτρες από τις αναβάσεις των τζιπ. Ευθεία απέναντι είναι το BTS. Θα το ανέβουμε. Το φύλλωμα κλείνει τελείως τον ουρανό, τα χρώματα σκουραίνουν. Περνάω το ποταμάκι με το πεσμένο δέντρο και πάω για το σκαλοπάτι. Γκάζι, φρένο, στροφή με τον κορμό και γκάζι πάλι. Μεγάλες πέτρες τραντάζουν το ποδήλατο και την μέση μου. Με πλησιάζει η δεύτερη προσπέραση. Και εγώ πλησιάζω στο τέλος της ανάβασης. Όσοι με περάσουν ως εκεί! Ε, με πέρασαν και άλλοι!

Δασικός αριστερά και πάμε για το κατεστραμμένο ανηφοράκι από τα τζιπ και την βροχή. Λούκια μισού μέτρου μερικά εκατοστά από την ρόδα σου. Νιώθω εξαντλημένος.Ένα κομμάτι το σπρώχνω γιατί έτσι πάω πιο γρήγορα. Με πονάνε οι γάμπες καθώς τεντώνουν αλλά δεν με νοιάζει πια. Είμαι ψηλά. Στην κορυφή. Δεξιά και πιάνουμε πάλι μονοπάτι. Μεγάλες λίμνες λάσπης. Τώρα μπορώ να πέσω μέσα αφού πλησιάζω στο τέρμα. Λίγη ακόμα ανηφορίτσα και πάμε κατά κάτω. Χίλιες γραμμές όλες γεμάτες λάσπη. Αυτό είναι αγώνας. Δεν σε εμποδίζει κανείς. Ατέλειωτα μονοπάτια χωρίς το πρόβλημα να φρενάρεις 5 ποδηλάτες ή το ανάποδο. Μέσα στην λιμνούλα και σήκω από τη σέλα για το ανηφοράκι δεξιά. Ψηλά δέντρα σβήνουν το φως και πάλι. Ένας μεγάλος βράχος κλείνει το δρόμο από την εσωτερική. Γρήγορη γραμμή για την κατηφορική και αμέσως δεξιά στο extended play του πιο μεγάλου μονοπατιού. Απότομη κατηφόρα σε νερά και τι έχουμε τώρα; Τοιχάκι ανηφόρα! Ασφάλτινη για ορθοπέταλο! Τα πόδια δεν κρατάνε, ξανακάθομαι, κοιτάζω πίσω. Ωραία, δεν έρχεται κανείς. Δεν σταματάω στον δεύτερο ανεφοδιασμό, λίγη ακόμα ανηφόρα και αριστερά στην παράκαμψη. Λίγο αργότερα είμαι στην αντιπυρική. Τα πόδια δεν μπορούν να δώσουν. Αριστερά από την μεγάλη λίμνη, δίπλα από τον φωτογράφο και πάμε για το καινούριο μονοπάτι που παρακάμπτει την αντιπυρική κατηφόρα. Πράγματι καινούριο. Δυο και τρεις γραμμές, ευτυχώς όλες βγάζουν. Η αντιπυρική θα σε έβγαζε με 20+ μέσα στο μονοπάτι αλλά μπορεί να είχαμε ατύχημα. Για αυτό βγήκε εκτός track. To μεξικάνικο είναι το μονοπάτι μου. Σημείο αναφοράς. Είμαι ψιλολιώμα αλλά ακόμα ανεβαίνω. Σύντομα θα έχει μακριά κατάβαση. Πράγματι, τα λασπολάστιχα και το νωπό χώμα μεταμόρφωσαν το μονοπάτι που νόμιζα πως ήξερα τόσο καλά. Τα ελαστικά ποντερά τακούνια είχαν άψογο grip και ανοχή να καταπίνουν τις ανωμαλίες από πέτρες και ρίζες. Η πιο smooth κατάβαση με 100άρι. Το ποδήλατο αναπηδά κάτω από μένα και τα πόδια μου αφήνουν και πατάνε σε υψώματα και στροφές. Έχει καθαρές αγωνιστικές γραμμές αλλά και μερικούς κορμούς και πέτρες σε συγκεκριμένα σημεία. Φωνάζω στον μπροστινό μου "-Ρίζα αριστερά". Ήταν το εισητήριο να με αφήσει να περάσω στα επόμενα μέτρα. Σπλας μέσα στα λασπάκια και σήκωμα πάνω στα μπερμάκια. Μόνο με all mountain μπορώ να ξεπεράσω την ηδονή από αυτό το μονοπάτι.

Με τη γλώσσα έξω και την καρδιά να χτυπά σαν ξυπνητήρι βγαίνω από το μονοπάτι. Δασικός και τώρα που έχω ζεσταθεί πάω με όσα έχω. Τα καλά λασπολάστιχα λοιπόν σε δασικό με ταχύτητα πάνε "βάρκα-γιαλό". Αναθεωρώ πλησιάζοντας την δεξιά φουρκέτα γιατί έχει κάτω πέτρα τρίμμα. Αγγίζω την άσφαλτο και βλέπω τους κριτές. Αριστερά επάνω την τελευταία ανηφόρα. Βλέπω μια τετράδα αναβατών στα διακόσια μέτρα. Κάνω να δώσω αλλά δεν έχει μείνει τίποτα. Ανεβαίνω καρτερικά μιας και σε λίγο τελειώνει. Δασικός που ενώνει με τον επόμενο παράλληλο και βουρ ο Αβούρ για το τελευταίο μονοπάτι. Περνά μέσα ρέμα και τα φυτά δεξιά και αριστερά σε χτενίζουν γιατί είναι απάτητο. Είναι αυτό που ανακαλύφθηκε τελευταίο με φακό κεφαλής. Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει ο mtbής και χαμογελάει γιατί τώρα τερματίζω. Άσε που έφτασα και δυο από τους τέσσερεις. Πάμε γύρω από το τένις και βλέπω τον κόσμο στον τερματισμό. Ουφ, μπορώ να πέσω κάτω τώρα; Το χαμόγελό μου φτάνει μέχρι τα αυτιά και η κούραση δεν με αγγίζει. Ψάχνω τους φίλους μου να τους ρωτήσω πως τους φάνηκε.

Με λύπη μου μαθαίνω πως κάποιοι έχουν προσπεράσει ένα κοντρόλ. Με προσεκτικό playback θυμάμαι μια κομμένη κορδέλα που έφραζε τον δασικό για να στρίψεις αριστερά. Με χαλάει που ακυρώνονται αθλητές αλλά περισσότερο με νοιάζει που χάσανε το μονοπάτι! Είμαι με τα καλά μου; Αλλά και εγώ να χανόμουνα το ίδιο θα έλεγα.

ΥΓ. -Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Στην υγειά σας να πάνε τα μονοπάτια κάτω.