Το τρενάκι του τρόμου

Ααααχ...

2008 και η αγωνιστική χρονιά ξεκινάει με τον πολλά υποσχόμενο αγώνα στη Σαλαμίνα. Counterclockwise και overclocked. Δυο επισκέψεις αναγνωριστικές τα προηγούμενα Σαββατοκύριακα έδειξαν απαιτήσεις πολύ ψηλές. Η διαδρομή μπορούσε άνετα να βγει από fun αθλητή αλλά όταν ο ρυθμός ανέβαινε στις κατηγορίες Α τότε η δυσκολία ξέφευγε γεωμετρικά. Δεν υπήρχε μέρος να ξεκουραστείς, ούτε ανηφορικός δασικός για να πιάσεις tempo ή να φας. Όλη η διαδρομή ήταν sprint. Τα 7,2χλμ και τα λίγο πάνω από 200 μέτρα υψομετρικά του κάθε γύρου δεν έδειχναν φανερά τι καλά που θα έτρωγαν οι διαγωνιζόμενοι. Μαρτίνος ο σεφ γαρ - όλα τα αρρωστάκια εγγραφθείτε.

Προσωπικά τώρα, τους τελευταίους μήνες ξεκίνησα τριαθλητική προπόνηση αφήνοντας το ποδήλατο παραπονεμένο ανάμεσα στα εξουθενωτικά ενεργοβόρα (λόγω πρώτης επαφής) αθλήματα. Το ομολόγησα απηυδησμένος στον ατσαλένιο που μου δάγκωνε την ουρά και πότε-πότε και τη μούρη για τους δύο τελευταίους γύρους. -Τρίαθλο για μένα τέλος. Μόνο χομπίστικα πλέον και ας πάρει παραπάνω καιρό. Από την άλλη σήμερα θα πάω πάλι για κολύμπι (μήπως άλλαξα κιόλας γνώμη;) αλλά δεν έχω το ζήλο που ένιωθα πρωτύτερα. Εκτός αυτών την προηγούμενη μέρα του αγώνα έριξα τα ζάρια μου στο τραπέζι των σχέσεων. Με το χόμπυ που μας δέρνει σπάνια μας έρχεται καλό χαρτί. Δεν βγαίνεις, δεν ξενυχτάς, δεν πίνεις, την επόμενη πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς...ο ορισμός του αντικοινωνικού. Αν είσαι αθλούμενος ποδηλάτης και ψάχνεις για κοπέλα πήγαινε καλύτερα να κυνηγήσεις μπεκάτσες στην έρημο. Έχεις πιο πολλές πιθανότητες. Όταν λοιπόν μου γυάλισε η προσωπικότητα ενός θηλυκού μετά από χρόνια είπα πως θα το κάνω το ξενύχτι μου και εγώ. Για το αρχείο η κοπέλα είχε άλλες προτιμήσεις. Χοχοχο πάλι το ταβάνι σημαδεύω. Μοναχικό και ασφαλές αλλά είπαμε, είμαστε σε ηλικία που δεν χωράει εκπτώσεις.

Με αυτά και με αυτά φτάνω multiπροπονημένος και ξενύχτης στο parking των Κανακίων. Τρέχοντας να πάρω νούμερο (αργοπορημένος) χαιρετάω τα πλήθη των γνωστών με χαμόγελο μέχρι τα πεταχτά μου αυτιά. Πρόλαβα, είμαι στο στοιχείο μου και δεν μπορεί τίποτα να με χαλάσει. Για επαλήθευση της ατσάλινής μου θέλησης σκοντάφτω σε μια φυτεμένη πέτρα και φεύγω μακροβούτι. Προσγείωση σε στάση λατρεύω το χώμα. Δύο χέρια και δύο γόνατα μαζί με τους επαίνους του όχλου. Τα αίματα στα χέρια ήταν αρκετά για να αφήσω αποτυπώματα σε όλα μου τα πράγματα κατά την προετοιμασία.

Ζέσταμα; Ποιο ζέσταμα; Εδώ είχα ξεχάσει το κράνος μου και έψαχνα τελευταία στιγμή για δανεικό. Ποιός-εγώ! Κρύος στην αφετηρία αλλά για πρώτη φορά η καρδιά δεν βαράει κόφτη σαν αγωνιστικό που περιμένει να πέσει η καρό σημαία. Που πήγαν οι κούφιες ταχυκαρδίες της εκκίνησης; Καθώς ακούω την αντίστροφη μέτρηση σκέφτομαι -όλα χάλια: όλη η προετοιμασία έγινε αντίθετα με όσα ξέρω. Για να δούμε πως θα πάει. Είμαι στην μέση της ουράς για την αφετηρία και θα τρέξω την καλύτερη ίσως έκδοση των Κανακίων. 3,2,1, πάμε. Άντε ξεκινάτε ρε παιδιά. Ξέντωσαν οι πρώτοι και εμείς ακόμα ακίνητοι. Άντε πάμε. Βγαίνω εξωτερική και μέσα από πέτρες κάνω τις πρώτες προσπεράσεις. Γύρος λούπα για προεκκίνηση και ανηφόρα για ξεκαθάρισμα. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών των πιο δυνατών. Πράγματι στην ολοκλήρωση της λούπας, όταν μπαίνουμε πια στο μονοπάτι δεν πέφτουμε ο ένας στον άλλο. Το σπαρταριστό κομμάτι που όλοι είχαμε τρέξει με μεγάλο δίσκο για τον τερματισμό τώρα έχει αντίθετη φορά και αντίθετη κλίση. Υπήρχε μάλιστα και ένα τεχνικό τοιχάκι σε βράχο που σε έβαζε για τα καλά μέσα στα κόκκινα. Πάλι περάσματα από τη μία όχθη του μικρού ποταμού στην άλλη. Έτσι έπερνες μια εναλλαγή στο ανηφοράκι και σηκωνόσουν για λίγο από τη σέλα. Εδώ τα γερά δίσουστα πετάλια δεν σταματούσαν. Κάποια τέτοια περάσματα ήταν ευκαιρία να φας μια θέση. Πριν φύγουμε από το στεγνό ποταμάκι περάσαμε από ένα ναρκοπέδιο από φυτευτές πέτρες. Σκασμένος από το ανηφοράκι, τα χέρια δεν κρατούσαν με σαφήνεια το τιμόνι. Και αν κατάφερνες να μην βρεις ή να μην κοπείς σε περίμενε μια επί τόπου αριστερή στροφή με μηδενική ταχύτητα. Έχεις αρκετή σταθερότητα; Το πέρασες. Λίγη ανηφόρα ακόμα μέσα από το δάσος. Μα που πήγαν οι δασικοί και οι αντιπυρικές; Πουθενά σε αυτόν τον αγώνα. Μόνο κάθετα τους περνούσες ή τους κατέβαινες. Και νά ΄σου μια χορτάτη κατηφόρα για μεγάλο δίσκο. Ένα αναπήδημα με στροφή και μια ακόμα στροφή με γαρμπίλι έκαναν την μέγιστη ταχύτητα quiz για γνώστες. Και άλλη κατηφόρα τύπου δώσ' τα όλα ξεστραγγίξου και στην ανηφόρα πνίξου. Μια καλή (έγκαιρη) σήμανση κριτή στο τέλος της δασικής κατηφόρας σου δείχνει ορθή γωνία δεξιά. Ζύγισμα, ώπα φεύγουμε ξανασήκω, γύρε, φρένο μπρός, τώρα πίσω ... κλεφτή ματιά με πλησίασε ο πισινός μου; Πάμε μέσα στα δέντρα πάλι για ένα φρεσκοανοιγμένο πέταλο παράλληλα με τον δασικό. Στο τελείωμά του μάλιστα έπρεπε να έχεις το νου σου γιατί το μονοπάτι χανόταν στην πυκνή πέτρα και τα κλαδιά που αποκτούσαν γνώμη για την κατεύθυνσή σου. Λίγες ακόμα πεταλιές στον δασικό ανηφορικό καιαιαιαι σήκω από τη σέλα. Οι ρόδες χορεύουν hiphop καθώς αφήνεις τα φρένα για να πλανάρεις στον απότομο κατήφορο. Γιατί οι κατηφόρες τελειώνουν τόσο πιο γρήγορα από τις ανηφόρες γμτ; Φρένο αφεντικό γιατί έχει ένα νεροφάγωμα και θα πάμε για βρούβες. Φρένο και μόλις κόψεις εντελώς ετοιμάσου για το καλύτερο μονοπάτι της διαδρομής. Γλιστερό φρενάρισμα σε στροφή θες; Ποιό ανοιχτή γραμμή μέσα από τις πέτρες για προσπέραση θες; Γούβες μέσα από τα ρυάκια για να πέφτεις με σούζα θες; Λοξό πέσιμο μέσα σε (στεγνό) ποταμάκι με την ταχύτητα να σου κρατάει την ευθεία ίσως; Απ΄ όλα έχει ο Μαρτίνος. Να ζήσεις παλικάρι μου να ζωγραφίζεις διαδρομές! Καθώς βγαίνεις από την κοίτη θα περνούσες και θα ξαναπερνούσες από το σημείο που ο πίσω τροχός μόνο θα πεταγόταν στον αέρα για μια πεταλιά που θα σου έλεγε πως πάς αρκετά γρήγορα. Διασχίζεις την άσφαλτο και άλλος ένας καλός κριτής θα σου δείχνει με σαφήνεια το δρόμο μέσα στις κορδέλες. Με τρέλα στην κορδέλα αφού εδώ το τερέν μετατρεπόταν σε αγώνα ακριβείας. Έπαιρνες τις στροφές ανάμεσα στα δέντρα περισσότερο με τον λαβύρινθο και λιγότερο με τα μάτια. Ήθελαν παίξιμο με τα apex και ζύγισμα με το σώμα και τα φρένα. Πλησιάζεις τις εγκαταστάσεις της αφετηρίας στα αριστερά σου αλλά τις προσπερνάς. Έχεις πάρει την πρώτη γεύση από τον αγώνα. Πως αισθάνεσαι; Πάμε να ολοκληρώσουμε τον γύρο. Αφήνεις τον κόσμο και ζυγίζεις το ποδήλατο μπροστά σου. Μπορείς να το φτάσεις πριν τις ανηφόρες;

Το τρενάκι του τρόμου

Μέρος δεύτερο και μικρότερο. Ξεκινάει με τις πετρούλες των προσκόπων που έφτιαχναν διαδρόμους στο δάσος. Τις περνάς κάθετα με ταχύτητα. Όση περισσότερη φόρα είχες τόσο πιο αργά θα κόψεις στην ανηφόρα που ακολουθεί. Κατεβάζεις, ξανακατεβάζεις, κατεβάζεις και μπροστά. Γωνία δεξιά και σε περιμένει ένα κοφτό ανηφορικό σκαλοπατάκι για κερασάκι. Κατέβασε λοιπόν κι άλλο. Αν έχεις προσέξει τον μπροστινό σου υπολογίζεις αν θα κολλήσει και τον ακολουθείς ανάλογα: από κοντά ή σε απόσταση. Ανέβηκες; Πάμε για άλλο ένα σκαρφάλωμα μέσα από στενό δρόμο με άφθονα σημεία για πέρασμα. Και για να προσπεράσεις και για να σε περάσουν. Κάθε τόσο κοιτάς πίσω σου γιατί στο επόμενο κομμάτι δεν έχει προσπεράσεις. Και δεν θες να έχεις ούτε κάποιον που να σε κόβει ούτε κάποιον που να σε σπρώχνει: Απότομο κατηφορικό με τσιμέντο στα χασίματα και ρυάκι στη μέση που ήθελε πέρασμα από την αρχή του για να μην κόψεις. Το σταυρό σου τον έκανες; Άσε τώρα τα φρένα γιατί έρχεται ανηφόρα. Πάρε φόρα σαν τον άλτη πριν τη γραμμή και πετάξου στην ανηφόρα όσο πιο μακριά μπορείς. Λίγο πετάλι και τώρα μή βάζεις άλλη δύναμη. Έχει ανηφορικό μονοπάτι δεξιά και θα λυγίσεις αν το πάρεις δυνατά από την αρχή. Κάπου εδώ λες σε κάθε γύρο πως είναι δύσκολος ο αγώνας. Έχεις τρέξει δυο ή εικοσιδυό αλλά αυτό δεν ανήκει στα εύκολα. Αυτό το ανηφοράκι σε ενώνει με τους υπόλοιπους αγνωνιζομένους με τη γλώσσα έξω. Με αξιώσεις ή χωρίς. Καλούς ή μέτριους. Γιατί στην τελική η αναμέτρηση είναι με τον εαυτό μας. Ο καθένας βαθμολογεί τον εαυτό του στο τέλος όσο γενναιόδωρα ή αυστηρά θέλει. Εξομολογείς στον εαυτό σου όλα αυτά που έκανες λάθος και τώρα τα πόδια σου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη θέλησή σου. Οι σκέψεις σου τραβάνε την προσοχή καθώς βλέπεις το τιμόνι να πηγαινοέρχεται σε κάθε πεταλιά σαν καΐκι σε μεγάλα κύματα. Τα κύματα της αναπνοής σου. Δεν μπορείς να πας ευθεία. Αλλά σύντομα το ανηφορικό σταματά για να δώσει τη θέση του σε λίγα μέτρα ισιάδι. Ουφ! Νέο μονοπατάκι δίπλα από αγελάδες (έχει η Σαλαμίνα βοοειδή;). Νιώθεις να παίζεις κρυφτό με τα στενά περάσματα ανάμεσα στα δέντρα καθώς το μονοπάτι πλέκεται μία δεξιά και μια αριστερά. Τώρα βρες την ταχύτερη γραμμή μέσα από το χαλασμένο δασικό. Δασικός είναι αυτός ή άλλο ένα στεγνό ποταμάκι; Το νερό έχει ξεπλύνει το χώμα και οι πέτρες στέκουν σαν παγίδες. Μήπως από τέρμα δεξιά; Μήπως από τη μέση; Κάνε υπομονή, λίγο ακόμα και μπαίνεις στην κατηφόρα. Πράγματι εδώ έρχεται η ανακούφιση. Θα αργήσεις να ξανανέβεις. Πάμε μέσα στο μονοπάτι. Η αφετηρία του με λίγο τσιμέντο δείχνει την ανθρώπινη παρουσία να εξασφαλίζει διακριτικά την βιωσιμότητα του μονοπατιού. Μπράβο σε αυτούς τους ανώνυμους που έδωσαν τον χρόνο τους για αυτήν την μικρή-μεγάλη επέμβαση σε επιλεγμένα σημεία σε όλη τη διαδρομή. Στο θέμα μας. Μονοπατάκι σλουρπ και εδώ κρίνεις αν έχεις τις σωστές πιέσεις τελικά. Στριφτερό κατηφορικό με χασίματα στην πλαγιά και πέτρες παγίδες. Το νου σου στο δέντρο που διαχωρίζει η γραμμή. Ήδη έχουν βγει κάποιοι έξω και μπερδεύεσαι με τις ροδιές. Αντί για ευθεία πρέπει να πιάσεις την γραμμή δεξιά που σε στέλνει στην ανηφόρα. Μικρή μην ανυσηχείς ακόμα. Λίγα τεχνικά με τις τελευταίες ανάσες πριν το σκάσιμο και... Σούπερ κατηφορική γλίστρα. Έχει διάδρομο αριστερά αρκεί να μην έχεις άλλον μπροστά. Πάρε όση ενέργεια μπορείς γιατί ακολουθεί ανηφόρα. Καθώς διασταυρώνονται οι δασικοί εύχεσαι να μην πάει κάτι στραβά γιατί αυτό θα σήμαινε τέλος του αγώνα και δωρεάν ταξί με κόκκινο σταυρό. Πάμε λίγες πεταλιές ακόμα. Έρχεται το πιο φαντασμαγορικό κομμάτι ever. Τα άλματα των light dh, δυο μεγάλα table top με πέταγμα που σκιάζει εμάς τους κολαν-άτους. Που πάω; Μπροστά ή πίσω; Πότε πατάω πιο φρένο; Νιώθεις τα βλέμματα των θεατών. Είσαι και εσύ ένας από αυτούς, στην καλύτερη μάλιστα θέση. Στη θέση του οδηγού. Βλέπεις τον εαυτό σου έξω από το σώμα σου καθώς αποκλείεται να είσαι εσύ αυτός που μόλις ανέβηκε αυτόν τον τοίχο. Βουρ κατηφόρα και πάμε για ένα ακόμα. Εεεεειιιιιχοπ. Λίγα κλάσματα χρόνου antigravity.

Το τρενάκι του τρόμου

Οι φάτσες στην εκκίνηση έχουν βαθμολογήσει τη θεαματικότητά σου και ακούς κάποια ενθαρρυντική κουβέντα καθώς ξέρεις πως έφτασες ground zero και ξεκινάς πάλι από την αρχή. Ήταν ένας γύρος και έχεις άλλους τρεις. Αν προλάβεις. Ήδη στα σημεία που τεμνόταν η διαδρομή έβλεπες τους προπορευόμενους και σου κόβονταν τα πόδια. Τι κάνω εγώ εδώ; Από την άλλη έβλεπες γνωστούς που 'πάθαν λάστιχο και άλλους καθώς γύριζαν στην αφετηρία με το ποδήλατο στο χέρι. Σε ένα τρίτο του σκίστηκε το λάστιχο. Του πέταξα το σακουλάκι από το τζελάκι μου για να μην πετάει βυζί η σαμπρέλα. Ένας άλλος άκουσα πως έκανε face plant στα άλματα. Κρίμα ρε γαμώτο. Ελπίζω να είναι σύντομα καλά. Ποιος είναι τελικά ο τυχερός νικητής; Αυτός που ανέβηκε βάθρο στην κατηγορία του; Ίσως ο τελευταίος όλων που σίγουρα προσπάθησε πολύ περισσότερο για να τερματίσει; Μήπως εγώ που κάνω ό,τι μου κατέβει χωρίς να ακολουθώ πρόγραμμα; Μάλλον είναι ο μέσος ανώνυμος ποδηλάτης που κάνει κέφι για έναν αγώνα κάθε τόσο. Έτσι, για να τον βάζει στην πρίζα να προπονείται περισσότερο. Αυτός που έκανε τις συμμετοχές να ξεπεράσουν τις 100 και αυτός που γίνεται ένας μικρός πυρήνας για να εξαπλωθεί ένα τόσο όμορφο άθλημα όσο το mtb. Όπως το είπε και ο Limas "Οι αληθινοί, καθημερινοί άνθρωποι δηλαδή. Γι' αυτούς είναι το MTB Open Cup: Racing for Real People! ". Αυτοί είναι οι κερδισμένοι.