Που πας ρε Καραμήτρο;;;

Όσο πίσω και να ανατρέξω στο βιβλίο των αναμνήσεων μου, με θυμάμαι πάντα πάνω σ' ένα ποδήλατο. Μάλιστα, αν δεν υπερβάλλουν οι γονείς μου, ποδήλατο έμαθα λίγο μετά που έμαθα να περπατάω -πολλά χρόνια δηλαδη. Πάντα μου άρεσε. Όχι επειδή είχα μεγαλώσει μ'αυτό, αλλά επειδή μου έδινε αυτή την απίστευτη αίσθηση ελευθερίας, πως μόνο με τη δύναμη των ποδιών μου μπορούσα να πάω οπουδήποτε, και πέρα από τον ορίζοντα αν ήθελα. Ένιωθα έτσι ακόμα και όταν ήμουν περιορισμένος να κάνω ποδήλατο στην αυλή γιατί ήμουν πολύ μικρός για να βγω στον δρόμο. Τα πρώτα χρόνια της εφηβείας -εκμεταλλευόμενος την αυξημένη ελευθερία μου- άρχισα να φεύγω από τη γειτονιά, να πηγαίνω πιο μακριά, να εξερευνώ τις κοντινές βουνοπλαγιές του Υμηττού. Οι περισσότεροι φίλοι με είχαν για τρελλό, οι γονείς με κατσάδιαζαν συνέχεια, αλλά εγώ επέμενα. Επέμενα να εξαφανίζομαι παρέα με το πιστό μου mountain bike και να πηγαίνω όσο πιο μακριά μπορούσα.

Άρχισα ν'αγοράζω [ξένα] περιοδικά σχετικά με το ποδήλατο βουνού. Από εκεί έμαθα πως στο εξωτερικό υπάρχει πολύς κόσμος που ασχολείται, πως υπάρχουν επαγγελματιές αθλητές, πως γίνονται μεγάλοι αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Τότε -πιτσιρικάς ακόμη-φαντάστηκα τον εαυτό μου σ'έναν τέτοιο, μεγάλο αγώνα, να τρέχω.

Να τρέχω πάνω σ'ενα ποδήλατο που δεν είχα, ενάντια σε αντιπάλους που υπήρχαν μόνο στη φαντασία μου, να είμαι αθλητής της Ορεινής Ποδηλασίας με πολλά χιλιόμετρα στα πόδια μου και μεγάλη αγωνιστική εμπειρία.

Παιδικό όνειρο; Μάλλον, αλλά ρίζωσε... Ακριβώς όπως εκείνο το κόκκινο σπορ αυτοκίνητο που ήθελες μικρός, αλλά μπόρεσες να το πάρεις μόνο όταν ήσουν πια πολύ μεγάλος.

Σχεδόν μια δεκαπενταετία αργότερα, ένα ζεστό ανοιξιάτικο πρωινό η πτήση μου προσγειώνεται στο Αεροδρόμιο της Λάρνακας, στην Κύπρο. Είμαστε με τον φίλο μου τον Σάββα. Πετάξαμε μαζί, εγώ για να τρέξω στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Marathon MTB, και ο Σάββας για να δεί από κοντά τη διοργάνωση που λάμβανε χώρα στην Πατρίδα του. Εκεί βρισκόταν ήδη ο φίλος μας, Μιχάλης.

Γρήγορα έφτασε η μεγάλη μέρα

Ήξερα πως δεν είχα καμία ευκαιρία πρόκρισης απέναντι στα "τέρατα" του χώρου: Η 1η 10άδα αποτελούταν από τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, τον Πρωταθλητή Αυστρίας, μπλα-μπλα-μπλα. Όλοι οι υπόλοιποι (εκτός εμού κ άλλου ένα) ήταν επαγγελματίες αθλητές. Δεν πειράζει, γιατί εξάλλου η πρόκριση δεν ήταν στόχος μου -δε θα μπορούσε να είναι. Ο δικός μου στόχος ήταν να συμμετάσχω και να τερματίσω τη διαδρομή των 96 χιλιομέτρων σε 7 ώρες ή λιγότερο.

Η αγωνία μου ήταν μεγάλη, από το πρωί που ξύπνησα (αρκετή ώρα πριν το ξυπνητήρι κ ενώ ήταν ακόμα νύχτα). Από τη μία έλεγα στον εαυτό μου "Μεγάλε αφού έφτασες μέχρι εδώ, θα πας στη γραμμή της εκκίνησης, θα πάρεις μια βαθιά ανάσα, θ'ακούσεις το μπάμ και ότι βρέξει ας κατεβάσει -Τι σκατ.. ΜΤΒής είσαι;;;" ενώ από την άλλη σκεφτόμουν "Κλαψ... Γιατί εγώ;;;" To αστείο της υπόθεσης είναι πως αφού πέρασα το staging και στεκόμουν δίπλα-δίπλα με τους γίγαντες της διεθνούς σκηνής του ΜΤΒ, το άγχος μου ξαφνικά μετατράπηκε σε ένα τεράστιο χαμόγελο. Δεν περίμενα τίποτα, ήμουν απλά εκεί για να συμμετάσχω.

"In the next fifteen seconds I will signal you to start!" Φώναξε ο Κομισσάριος της UCI, και λίγο μετά ακούστηκε το σφύριγμα. Η εκκίνηση είχε την ένταση πυρηνικής έκρηξης. Ξεκινήσαμε "τάπα" και σύντομα πηγαίναμε με 35Km/h -ρυθμός που έμεινε σταθερός για όλη τη διάρκεια της ασφάλτινης ανάβασης μήκους σχεδόν 10Km. Λίγο πριν μπούμε στο χώμα σκέφτηκα πως αν συνεχίσω έτσι δε θα καταφέρω να φτάσω ούτε στο 1o feeding zone, γι'αυτό και χαλάρωσα, αφήνωντας το γκρουπάκι σιγά-σιγά να χάνεται (είδα πως κ άλλοι έκαναν το ίδιο). -Περιττό να σας πω ότι όσο βρισκόμουν ανάμεσα στους κορυφαίους αθλητές του χώρου, μέσα στο turbo-γκρουπάκι, νόμιζα πως ζούσα σε όνειρο, είχα ανατριχιάσει κυριολεκτικά! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είμαι πολύ σίγουρος πως εκείνο το δάκρυ ήταν από τον αέρα...

Είχα πια μπει στο χώμα. Κάποια στιγμή άκουσα ένα θόρυβο πιο πίσω, σαν να πλησιάζε αυτοκίνητο. Γυρίζω να δω. Ένα γκρουπ αποτελούμενο από τις πιο δυνατές γυναίκες (ξεκίνησαν αμέσως μετά από εμάς) είχαν αρχίσει την επίθεση. Απίστευτο! Η φράση που τριγύριζε στο μυαλό μου ήταν "Που πας ρε Καραμήτρο;;;" και για λίγο [ξανα]σκέφτηκα μήπως έκανα λάθος που ήρθα να τρέξω. Εκείνη την ώρα μου ήρθαν στο νου τα λόγια που μου είπε ένας από τους υπέθυνους της διοργάνωσης: "Φίλε μου, εσύ θα δώσεις δικό σου αγώνα!". Λύσσαξα!

Ο αγώνας ήταν ενάντια στον εαυτό μου, ενάντια στο μυαλό και το σώμα μου, ενάντια στις φοβίες μου. Εδώ μετρούσε καρδιά και ψυχή. Ο τύπος είχε δίκιο: Εκείνη την ώρα, αρκετά πίσω από τους πρωταθλητές, εγώ έτρεχα μόνος μου σε μια άλλη κατηγορία. Η ανηφόρα συνεχιζόταν.

Πέρασα το Feeding Zone 1 και η ανηφόρα ακόμα συνεχιζόταν. Δεν σκεφτόμουν πια. Άκουγα την ανάσα μου, τα λάστιχά μου, τον αέρα... Η ανηφόρα τελείωσε και έδωσε τη θέση της σε μια κατηφόρα που γινόταν ολοένα πιο γρήγορη. Η κατηφόρα στένεψε και ο δασικός έδωσε τη θέση του σ'ένα σαθρό μονοπάτι. Ακούστηκαν φώνες, είδα θεατές.

"Έλα Alex, μπράβο σου!!!" άκουσα τον Μιχάλη να μου φωνάζει. Βγαίνοντας από το μονοπάτι, μπήκα στο Feeding #2 όπου με περίμενε ο Σάββας. Γέμισμα το υδροδοχείο μου, δυο λόγια ενθάρρυνσης και ξαναφεύγω.

Αγροτικός δρόμος: Κατηφόρα, ανηφόρα, κατηφόρα, ανηφόρα... Άσφαλτος. Η μέση μου με πονούσε φρικτά, την είχα λιώσει στα χιλιόμετρα όλα αυτά τα χρόνια, δεν πρόσεχα ποτέ. Μπαίνω στο Feeding #3. Tην ώρα που γεμίζω το Camelbak βλέπω πως είχε σκάσει το πίσω μου λάστιχο. Αλλαγή σαμπρέλλας και δυο λόγια με τον κριτή -ζήτησα να μου δείξει για λίγο τον χάρτη, να πάρω δύναμη.

Έφυγα, το χώμα κυλούσε πάλι από κάτω μου

Η ζέστη ήταν αφόρητη (κάτι για 29 βαθμούς άκουσα -έφυγα από την Αθήνα προχθές με 10°C) και είχα αρχίσει να νιώθω κούραση. Είχε περάσει πολλή ώρα από το τελευταίο feeding zone, θα έπρεπε να έχω φτάσει στο #4, μα τι συμβαίνει; Τελειώνωντας ένα ανηφορικό κομμάτι κάνω να βάλω μεσαίο δίσκο. Τίποτα. Ο λεβιές ακίνητος και ο εκτροχιαστής μου κολλημένος στο μικρό. "Great, just what I f*cking needed -Thanks XTR!" μονολόγησα... Το είχα σπάσει; Δεν μπορούσα να καταλάβω και η ζέστη με ζάλιζε. Το δέρμα μου έκαιγε. Λίγο αργότερα "κλανκ!" ο λεβιές ξεκόλλησε και μπήκε ο μεσαίος δίσκος. Ένα μικρό χαλίκι είχε σφηνωθεί μέσα στον μπροστινό εκτροχιαστή και τον είχε μπλοκάρει, αυτό έφταιγε. Ανέβασα το τέμπο και προσπάθησα να μην σκέφτομαι τίποτα.

Feeding Zone #4. Η Κριτής μου λέει με χιουμοριστικό ύφος "κ.Ιωαννίδη, αργήσατε! Τρεις άνδρες κ δύο γυναίκες που βρίσκονταν πίσω σας έγκατέλειψαν!". Της απαντάω "Εγώ είμαι επίμονος, πειράζει;". "Όχι βέβαια" μου απαντάει, ίσως λίγο πειραγμένη. Συνεχίζω, όπως και η ανηφόρα. Το στομάχι μου ήταν χάλια, ήθελα να ξεράσω. Μέσα από την τσέπη της μπλούζας μου έβγαλα μερικά αποξηραμένα βερύκοκα που μου είχε δώσει ο Μιχάλης και τα καταβρόχθησα. Έφτασα στην κορυφή. Νόμιζα πως ήταν η κορυφή του κόσμου. Αριστερά γκρεμός, και η ταμπέλα έδειχνε προς τα εκεί. Ο Κριτής το ίδιο. Αρχίζω να κατεβαίνω ένα από τα πιο δύσκολα μονοπάτια που έχω δεί στη ζωή μου. Η θέα απίστευτη, νόμιζα πως έβλεπα έργο. Το έδαφος σαθρό, κούρασε τα χέρια κ τον κορμό μου. Η μέση μου με έσφαζε, νόμιζα πως με έκοβε στα δυο. Οι καρποί μου με είχαν πεθάνει. "Θα τερματίσω" μονολόγησα, μάλλον γιατί είχα ανάγκη να τ' ακούσω. Πέρασα με τα πόδια ένα μικρό απότομο κομμάτι για να αποφύγω μια πολύ πιθανή πτώση. Κατηφόρα. Πετάλι.

Feeding zone #5, Σάββας και Μιχάλης. Τα γελαστά τους πρόσωπα μου έδωσαν δύναμη, πόνταραν σ'εμένα. Δεν είχαν έρθει να υποστηρίξουν κάποιον που τα αποτελέσματα δίπλα στο όνομά του θα έγραφαν "DNF" (Did Not Finish). Έφαγα λίγο κ στα γρήγορα, και συνέχισα. Θα τα πούμε σε λίγο στο τέρμα τους είπα.

Μπροστά μου ο τελευταίος τοίχος. Ψέματα να πω; Περπάτησα. Η ανηφόρα σε 2-3 σημεία ήταν τόσο απότομη που ακόμα και με τα πόδια ήταν δύσκολο. Είδα κ άλλες πατημασιές στο χώμα, χαμογέλασα. Είχαν λυγίσει κι' άλλοι, σκέφτηκα. Απότομη κατηφόρα. Σάββας & Μιχάλης φωνάζαν πάλι από μακρυά. Ένιωθα βαρύς, τα πόδια άδεια. Μετά από λίγο μπήκα στον πολιτισμό. Έρχεται δίπλα μου αστυνομικός με μοτοσυκλέτα και μου φωνάζει "κουράγιο, λίγο ακόμα", με συνόδεψε μέχρι το τέρμα. Μεγάλος δίσκος, σπρίντ. Πέρασμα από ρυάκι, μεσαίος δίσκος, στροφάρισμα. Κόσμος, κάποιος φώναξε τ'όνομά μου. Τερματισμός: Χρόνος 6.52' ! Κέρδισα τον αγώνα μου, τερμάτισα σε λιγότερο από 7 ώρες. Είχα ζήσει το όνειρο μου, είχα εκπληρώσει το στόχο μου.

Πάντα πίστευα στο εξής: Όταν η τύχη σου ανοίγει ένα παράθυρο για να πραγματοποιήσεις το παιδικό σου όνειρο, καλό είναι να το εκμεταλλευτείς. Δεν ξέρεις πότε το παράθυρο αυτό θα χαθεί και αν θα το ξαναβρείς...


Καρμική σημείωση #1: Στον αγώνα έλαβα μέρος με το ποδήλατο που "ζαχάρωνα" πολλάααααα χρόνια, ένα Klein Attitude με σειρά XTR.

Καρμική σημείωση #2: Εκείνη τη μέρα έκανε ζέστη, ακριβώς όπως το είχα φανταστεί τότε...